𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

16

Hoseok's P.O.V

Κανόνισα την επόμενη συνεδρίαση με αυτόν τον μικρό για την Παρασκευή το βράδυ στις 8. Ελπίζω να έρθει και αυτήν την φορά να είναι πιο ανοιχτός από την προηγούμενη.

Ελπίζω να κερδίσω την εμπιστοσύνη του. Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να μου ανοιχτεί. Αλλά είναι ξεκάθαρα δικιά του απόφαση αυτό.

Αν δεν θέλει, ας μην το κάνει απλά. Ας πει στους φίλους του ότι δεν με γουστάρει και δεν θέλει να έρχεται.

Ζήτησα από τον Namjoon να μου δώσει το τηλέφωνο των γονιών του Yoongi, πρέπει να μιλήσω μαζί τους ιδιαιτέρως. Είναι ανήλικος, και πρέπει να έχουν γνώση για την ψυχική κατάσταση του παιδιού τους.

Αν τους ενδιαφέρει, αυτό είναι ένα άλλο θέμα που εμένα δεν με αφορά.

Τηλεφώνησα αλλά άργησαν να απαντήσουν. Εκεί που ήμουν έτοιμος να το κλείσω, μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από την άλλη γραμμή.

"Γειά σας. Είστε η μητέρα του Min Yoongi;" ρώτησα. "Ναι. Εσείς ποιος είστε, κύριε;" με ρώτησε και εκείνη με την σειρά της.

"Είμαι ο ψυχολόγος που τον έχει αναλάβει. Σας καλώ γιατί πρέπει να γνωρίζετε πως το παιδί σας βρίσκεται σε συνεδρίες μαζί μου". "Το παιδί μου έχει προβλήματα..." ψιθύρισε.

"Είναι φυσιολογικό. Ο καθένας στην θέση του θα είχε κατάθλιψη κυρία Min. Και εσείς αν χάνατε ξαφνικά τον φίλο σας θα βρισκόσασταν σε κατάθλιψη. Και εγώ το ίδιο. Ο κάθε άνθρωπος που τρέφει αισθήματα και δεν είναι ψυχρός και άκαρδος το ίδιο".

"Άρα ξέρετε" μου είπε." Φυσικά και ξέρω. Είμαι ο άνθρωπος που τον έχει αναλάβει, ξέρω τα πάντα για τον γιο σας. Έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη του, αυτή είναι η δουλειά μου εξάλλου. Οι ασθενείς μου πρέπει να ανοίγονται. Αλλιώς δουλεύω τζάμπα".

"Μάλιστα". "Μήπως θα θέλατε να περάσετε από το ιατρείο μου να μιλήσουμε από κοντά;" ρώτησα μετά από μερικά άβολα δευτερόλεπτα σιωπής.

"Είμαι στην δουλειά τώρα, δυστυχώς δεν μπορώ. Ίσως κάποια άλλη φορά" είπε και έκλεισε το τηλέφωνο πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο.

Ωραίοι γονείς. Αν προέχει η δουλειά τους από την ψυχική κατάσταση του παιδιού τους, προφανώς και του δίνουν πολύ σημασία.

Αχ, κάτι τέτοιοι γονείς δεν αξίζουν να λέγονται έτσι. Ειλικρινά.

Καθόμουν στο γραφείο μου και έγραφα στο σημειωματάριο μου, ώσπου η ξύλινη πόρτα χτύπησε ρυθμικά.

"Παρακαλώ" είπα και η πόρτα άνοιξε σιγά σιγά. Ο Yoongi μπήκε μέσα. Κοίταξα το ρολόι. Ήταν ακόμα έξι το απόγευμα.

Όμως δεν με πειράζει καθόλου που ήρθε πιο νωρίς, μιας που δεν είχα αλλά ραντεβού εκείνη την ώρα και έτσι και αλλιώς θα ήμουν μόνος για δύο ώρες μέχρι το ραντεβού μας.

"Γειά" μου είπε. "Γειά σου, Yoongi. Κάθισε" είπα και του έδειξα την καρέκλα απέναντι μου. Φαινόταν χλωμός. Ίσως να έκλαιγε λιγάκι πριν έρθει.

Σκέφτηκα να μην τον ρωτήσω για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Προτίμησα να μην πω τίποτα.

"Για πες μου. Σου αρέσει το σχολείο;" τον ρώτησα. "Όχι". Τον κοίταξα στα μάτια ενώ είχα μπλεγμένα τα δάχτυλα μου μεταξύ τους επάνω στο γραφείο.

"Ούτε κανένα μάθημα δεν σου αρέσει ιδιαίτερα;". Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του κοιτώντας συνεχώς το πάτωμα.

Απέφευγε να με κοιτάξει στα μάτια και αυτό δεν μου άρεσε. Έπρεπε κάθε φορά να είναι όλο και πιο ανοιχτός. Όχι να κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του.

Έτσι είμαι άχρηστος στην δουλειά μου.

"Φίλους έχεις;" συνέχισα. "Έχω" απάντησε ξερά. "Χαίρομαι. Οι φίλοι είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε στην ζωή μας. Πρέπει να έχουμε διαλέξει τους αληθινούς φίλους, αυτούς που θέλουν το καλό μας. Είμαι σίγουρος πως οι δικοί σου φίλοι θέλουν το καλό σου". "Ισως" απάντησε.

"Τι έχεις; Είσαι καλά;" τον ρώτησα. Σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε στα μάτια. Άφησα την καρέκλα μου και τον πλησίασα. "Όχι" μου ψιθύρισε.

"Τι συμβαίνει; Θέλω να μου πεις. Είναι καθήκον μου να ξέρω τι σε προβληματίζει για να ξέρω αν και πώς μπορώ να σε βοηθήσω. Είναι η δουλειά μου". Συνέχισε να με κοιτάει βαθιά στα μάτια χωρίς να λέει τίποτα.

Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο όμορφο του πρόσωπο, επάνω από τα δάκρυα που είχαν ξεραθεί στα μάγουλα του.

"Μπορείς νομίζω να κάνεις κάτι για να με κάνεις να αισθανθώ λίγο καλύτερα" μου είπε και σηκώθηκε και εκείνος όρθιος και στάθηκε μπροστά μου.

"Τι είναι αυτό που μπορώ να κάνω;" τον ρώτησα. Είμαι πρόθυμος να κάνω οτιδήποτε.

Με κοίταξε στα μάτια και πήρε μια σοβαρή έκφραση, διώχνοντας έτσι το γλυκό του χαμόγελο από το πρόσωπο του.

Τον κοίταξα και εγώ καθώς περίμενα να δω τι θα κάνει. Ήρθε πιο κοντά μου με αργά βήματα.

Σηκώθηκε στις μύτες και το πρόσωπο του ήταν στο ίδιο ύψος με το δικό μου. "Κλείσε τα μάτια σου" ψιθύρισε αλλά από ότι κατάλαβα δεν ήθελε να ακούσω αυτή την φράση.

Πέρασε από το μυαλό μου να τα κλείσω, αλλά δεν το έκανα.

Σκούπισε μερικά από τα δάκρυα του και έπεσε επάνω μου απότομα.
.
.
.
.
.

Με φίλησε. Με φίλησε στα χείλη.