𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

30

Jungkook's P.O.V

Θυμάμαι πως είχα γνωριστεί με τον Jimin. Ήταν όταν ήμασταν περίπου έντεκα χρονών, ένας κοινός μας φίλος είχε πάρτι στο σπίτι του και πήγαμε και οι δύο.

Είχαμε γνωριστεί παίζοντας ποδόσφαιρο. Μετά ανακάλυψα πως πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και στο ίδιο γήπεδο για προπόνηση στο ποδόσφαιρο.

Τον ζήλευα.

Φαινόταν να τα έχει όλα. Είχε πολλούς φίλους, ήταν χαρούμενος. Τον ήθελαν όλα τα κορίτσια. Σφάζονταν για χάρη του όλες αλλά εκείνον δεν τον ένοιαζε.

Όταν τον είχα ρωτήσει γιατί δεν τα φτιάχνει με ένα κορίτσι μου είχε απαντήσει πολύ απλά και σαφέστατα "Δεν μου αρέσουν τα κορίτσια".

Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε εκείνη την στιγμή. Το κατάλαβα πολύ καιρό αργότερα όταν άρχισα να αμφιβάλω και εγώ μέσα μου για το τι ανθρώπους προτιμώ.

Ζήλευα τον Jimin όχι μόνο για τους πολλούς, τελικά ψεύτικους, φίλους που είχε αλλά για το γεγονός ότι ο Yoongi έδειχνε ενδιαφέρον προς εκείνον.

Και εκείνος ο αχάριστος ήταν στον κόσμο του. Εγώ εκείνο τον καιρό νόμιζα πως μου αρέσει ο Yoongi. Βασικά, δεν νόμιζα. Μου άρεσε.

Για αυτό ήθελα να κάνω κάτι να βγάλω κατά κάποιο τρόπο τον Jimin από την μέση και να κρατήσω τον Yoongi για εμένα, μιας που εκείνος δεν ενδιαφερόταν.

Τους είχα δει μια φορά να μαλώνουν. Ο Yoongi ήταν πολύ στενοχωρημένος, με το ζόρι περπατούσε στον διάδρομο. Τον πλησίασα και τον αγκάλιασα. Τότε κάποιος με χτύπησε από πίσω και έπεσα κάτω. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο.

Δεν μίλησα ποτέ στον Yoongi. Δεν πρόλαβα. Όταν ένιωθα έτοιμος να του μιλήσω, εκείνος έτρεχε σαν σκυλί πίσω από τον Jimin και πού τους έχανες πού τους έβρισκες ήταν μαζί συνέχεια.

Ζήλευα.

Ο Yoongi είχε γίνει ο ξεκαθαριστής λογαριασμών του Jimin. Κάθε μέρα σχεδόν ήταν στο γραφείο για να τον μαλώνουν επειδή έδειρε κάποιο παιδί με το οποίο είχε πρόβλημα ο Jimin επειδή τον κορόιδευε, έλεγε.

Ή τουλάχιστον, έτσι ήθελε να πιστεύουμε. Ή πιο συγκεκριμένα, να πιστεύω.

Έπρεπε να πάρω τον Yoongi μακριά του. Αλλά δεν μπορούσα να το κάνω μόνος μου αυτό. Χρειαζόμουν βοήθεια.

Ο Namjoon και o Jin αποκλείεται να δεχόταν να με βοηθήσουν. Τον Taehyung δεν τον ήξερα τότε αλλά και να τον ήξερα δεν θα ήθελα να τον μπλέξω, κι ας μην ήταν το αγόρι μου τότε, που σίγουρα δεν θα ήταν.

Αποφάσισα λοιπόν να ζητήσω βοήθεια από κάτι γνωστούς του πατέρα μου. Βασικά, ήταν εχθροί του πατέρα μου αλλά και πάλι, δεν αρνήθηκαν να κάνουν αυτό που ήθελα.

Αυτό που τους έβαλα να κάνουν ήταν πολύ σκληρό, το ξέρω. Ήμουν όμως απελπισμένος. Και όταν απελπίζεσαι, δεν ξέρεις τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεν μπορείς να σκεφτείς.

Πήγα απλά και τους είπα να είναι έξω από το σχολείο και μόλις τον δουν να τον ακολουθήσουν και να τον χτυπήσουν με το αμάξι.

Δεν φταίω εγώ που ήταν και ο Yoongi μαζί και έγινε αυτό μπροστά στα μάτια του. Ούτε φταίω εγώ επίσης που το αμάξι έτρεχε τόσο πολύ και δεν πρόλαβε να φρενάρει και έτσι έκοψε τον Jimin στα δύο.

Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να τον χτυπήσει. Δικό του ήταν το φταίξιμο που δεν πρόσεξε.

Στο δικαστήριο δεν αναφέρθηκε τίποτα. Ήταν μεθυσμένος, τυχαία ή όχι δεν ξέρω. Βρήκαν πολύ αλκοόλ στο αίμα του και στήριξαν εκεί τον θάνατο του Jimin.

Ίσως έφταιγε και αυτό.

Στον Yoongi δεν ξέρω αν θα βρω ποτέ το θάρρος να μιλήσω. Ούτε για τότε, ούτε για τώρα που πήρα το κινητό του Jimin και το κρύβω λες και είναι θησαυρός για να του στέλνω κάθε τόσο μηνύματα.

Ξέρεις γιατί το κάνω; Ίσως βρω κάποια στιγμή τον κατάλληλο τρόπο να του μιλήσω μέσα από τα μηνύματα. Σαν να είμαι ο Jimin. Από την δικιά του οπτική γωνία που θα είχε εάν ζούσε.

Ποτέ μου δεν ένιωσα ένοχος για τον θάνατο του Jimin. Αφού δεν είμαι. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει πως εγώ πήγα και τους πλήρωσα να τον χτυπήσουν.

"Jimin, κάνε τα δάκρυα μου να σταματήσουν. Σε παρακαλώ... Σε ικετεύω".