𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

43

Jungkook's P.O.V

Ήμουν έξω από το σπίτι του Taehyung. Την τελευταία φορά που προσπάθησα να του μιλήσω, μαλώσαμε πολύ άσχημα.

Θέλω όμως να του ζητήσω συγγνώμη. Και θέλω μετά από αυτό να μιλήσω στον Yoongi για όλα αυτά που έχουν συμβεί εξαιτίας μου.

Έχω μυαλό να καταλάβω πως εγώ είμαι υπεύθυνος για ό,τι του συμβαίνει μετά τον θάνατο του Jimin.

Ο Taehyung δεν μου άνοιξε. Ήξερα πως δεν πρόκειται να το κάνει σύντομα. Καλά κάνει και δεν μου δίνει δεύτερη ευκαιρία. Δεν μου αξίζει.

Ελπίζω μόνο ο Yoongi να μην με σκοτώσει μόλις μάθει όλη την αλήθεια. Αν και αν νομίζει ότι πρέπει να με σκοτώσει, ας το κάνει.

Θα με λυτρώσει.

Αλλά θα περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του στην φυλακή.

Έφυγα από το σπίτι του Taehyung και πήγα στο σπίτι του Yoongi. Καθώς ανέβαινα τα σκαλιά, ζαλίστηκα και πήγα να πέσω.

Αλλά ευτυχώς κρατήθηκα και δεν έπεσα.

Χτύπησα το κουδούνι και περίμενα να μου ανοίξουν. Άκουγα φωνές από μέσα οπότε σίγουρα ήταν μέσα. Δεν θα έφευγα αν δεν μου άνοιγαν.

Η πόρτα άνοιξε απότομα και βρέθηκα μπροστά στον Namjoon.

Εγώ στο σπίτι του Yoongi ήρθα...

Τι δουλειά έχει ο Namjoon εδώ;

"Θέλω να μιλήσω στον Yoongi" είπα.
"Όχι. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα. Φύγε". Πήγε να μου κλείσει την πόρτα μπροστά στα μούτρα, αλλά ο Yoongi τον σταμάτησε.

"Μπες μέσα" μου είπε και με τράβηξε από το χέρι. Κάθισα στον καναπέ που ήταν παρατημένη η μπλούζα του Yoongi.

Την πήρε και την φόρεσε. Ο Namjoon μου έφερε ένα ποτήρι νερό. "Είσαι καλά;" με ρώτησε. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

"Εσείς; Όλα καλά; Yoongi;". Κοίταξε τον Namjoon και έγνεψε θετικά.

Πήγα δηλαδή να του χαλάσω την διάθεση. Δεν πειράζει. Δεν θα είναι η πρώτη φορά.

"Θέλω να σου μιλήσω σχετικά με κάτι. Και αν γίνεται μόνοι μας. Χωρίς τον Namjoon. Συγγνώμη" είπα. Ο Namjoon πήγε στην κουζίνα και ο Yoongi με πήρε στο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα πίσω μας.

"Για πες".

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω την κουβέντα μας. Φοβόμουν και για την αντίδραση του βέβαια, αλλά δεν ήταν αυτό που με αγχώνει.

Το χειρότερο ήταν το ότι δεν ήξερα με ποιον τρόπο θα αντιδράσει. Εννοείται πως θα αντιδράσει άσχημα, ο καθένας αυτό θα έκανε.

Ελπίζω να μην με σκοτώσει. Θέλω να ζητήσω μια ακόμα συγγνώμη από τον Taehyung πριν πεθάνω.

"Σχετικά με τον Jimin θέλω να σου μιλήσω. Και εκείνο το μεσημέρι. Και για μερικά πράγματα που έγιναν και δεν τα ξέρεις".

Η έκφραση του άλλαξε.

"Συνέχισε" με διέταξε. "Έγιναν μερικά πράγματα που δεν τα ξέρεις. Δεν θέλαμε... Βασικά, δεν ήθελα να τα μάθεις. Γιατί αν τα μάθαινες δεν ξέρω πως θα αντιδρούσες. Σε φοβόμουν. Αλλά πλέον δεν με ενδιαφέρει. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις. Απλά πρέπει να σου τα πω όλα. Για αυτό ήρθα εδώ σήμερα".

Σταμάτησα να μιλάω και τον κοίταξα. Με κοιτούσε στα μάτια. Περίμενε να συνεχίσω. Πήρα μια ακόμα βαθιά ανάσα και πριν να τελειώσω δεν σταμάτησα λεπτό να μιλάω.

Σταμάτησα μονάχα όταν έπεσε στα γόνατα κλαίγοντας. Ύστερα ήρθε επάνω μου και με άρπαξε από τον γιακά της μπλούζας μου.

Μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι. Δεν αντιστάθηκα. Το άξιζα. Άξιζα όλα τα χαστούκια που μου έδωσε και όλες τις βρισιές που μου είπε.

"Σε μισώ. Είσαι ένας άθλιος. Ένας αηδιαστικός. Χάσου από μπροστά μου ρε μαλάκα, φύγε. Σε σιχαίνομαι. Απορώ πώς σε θεωρούσα και φίλο μου τόσα χρόνια. Φύγε από εδώ μέσα, ξεκουμπήσου. Να μην σε ξαναδώ μπροστά μου, το άκουσες;".

"Έχεις δίκιο, Yoongi. Έχεις δίκιο σε όλα".

Με χαστούκισε ξανά, αυτήν την φορά με περισσότερη δύναμη από την προηγούμενη.

"Μην μιλάς!" φώναξε ανάμεσα στα κλάματα του.

Κάθισα και τις έφαγα. Με χτύπησε άσχημα, όμως δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Έκανε ακριβώς αυτό που μου άξιζε.

Να μην πω δηλαδή ότι μου φέρθηκε και καλύτερα από αυτό που περίμενα.

Ύστερα βγήκε από το δωμάτιο κλαίγοντας και ξαναπήγε στο σαλόνι που περίμενε ακόμα ο Namjoon. Σηκώθηκα και εγώ από το κρεβάτι του που είχα πέσει καθώς με χτυπούσε.

Το πρόσωπο μου ήταν γεμάτο αίματα. Δεν είχα μούτρα να σηκωθώ και να φύγω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια.

"Φύγε από εδώ! Τώρα!" άκουσα την φωνή του.

Σηκώθηκα και στεκόμουν εκεί με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν είχα δύναμη να περπατήσω.

"Κάτι είπα πουτάνας γιε!" φώναξε.

Πριν προλάβω να αντιδράσω, βρέθηκα στην αυλή του σπιτιού. Με πέταξε από το παράθυρο. Ευτυχώς δεν ήταν πολύ ψηλά και έπεσα με την πλάτη και όχι με το κεφάλι.

Αν έπεφτα με το κεφάλι θα χτυπούσα πολύ άσχημα.

Μετά από μερικά βογγητά πόνου, κατάφερα και σηκώθηκα. Έφυγα με την υπόσχεση ότι δεν θα πάω ποτέ ξανά εκεί.

Θα χαθώ από προσώπου γης. Αυτό θα είναι το καλύτερο για όλους μας.