𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

34

Seokjin's P.O.V.

Πήρα τα κλειδιά μου και έφυγα από το σπίτι. Έξω είχε πολύ ωραίο ήλιο και ένα ελαφρύ αεράκι ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα για να ηρεμήσω. Περπατούσα προσεκτικά στην άκρη του δρόμου.

Το μυαλό μου ήταν άδειο από σκέψεις. Είχα κουραστεί να σκέφτομαι συνέχεια τον Namjoon. Πρέπει να τον ξεχάσω. Και εκείνον και όλους τους.

Ο ήλιος με χτυπούσε απευθείας επάνω στο πρόσωπο και με τύφλωνε. Ακούμπησα το χέρι μου στο μέτωπο μου για να κρύψω λίγο τον ήλιο από τα μάτια μου.

Το κεφάλι μου πονούσε. Συνέχισα να περπατάω ώσπου έφτασα κοντά σε ένα μικρό ποτάμι. Υπήρχε και καταρράκτης εκεί.

Στάθηκα ακίνητος και κοιτούσα την ορμή των νερών. Σίγουρα θα μπορούσαν να σε παρασύρουν αν έπεφτες μέσα. Θα σε έριχναν επάνω σε έναν κορμό δέντρου από τα χιλιάδες που υπάρχουν στην περιοχή και θα σε σκότωναν, αν δεν είχες πεθάνει ήδη από πνιγμό.

Ένιωθα κάτι μέσα μου να προσπαθεί να μου δώσει ώθηση να πέσω. Όμως φοβόμουν. Δεν ήθελα να πέσω.

Δεν ήθελα να πεθάνω.

Η ζωή μου είναι άδικη, ο καθένας το ξέρει αυτό. Ο Namjoon με άφησε. Ήταν ο άνθρωπος που αγάπησα. Κανέναν άλλον δεν έχω αγαπήσει ξανά έτσι.

Και με άφησε για τον Yoongi. Τον Yoongi που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει κακό είτε στον εαυτό του είτε στον Namjoon. Φοβάμαι.

Δεν θέλω να πάθει κάτι ο Namjoon. Τον αγαπώ. Αν μάθω πως ο Yoongi του έκανε κάτι κακό ή τον πλήγωσε, ορκίζομαι ότι θα τον σκοτώσω.

Δεν θα σταματήσω. Θα το κάνω για τον Namjoon. Για το καλό του νοιάζομαι.

Θέλω να περνάει καλά. Αφού εγώ δεν μπόρεσα να του δώσω αυτό που ήθελε, ελπίζω τουλάχιστον να βρει αυτό που έψαχνε τόσο καιρό στον Yoongi.

Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα ένα σμήνος πουλιά να περνούν επάνω από το κεφάλι μου φωνάζοντας. Μακάρι να μπορούσα και εγώ να πετάξω.

Ειλικρινά θα το ήθελα πολύ.

Χωρίς να το καταλάβω τα μάτια μου είχαν γεμίσει με δάκρυα. Σκούπισα μερικά και έκανα δύο βήματα πίσω, μακριά από τον καταρράκτη.

Περπατούσα επάνω στην γέφυρα με μικρά και σταθερά βήματα. Το χέρι μου κρατούσε σφιχτά το ξύλο στο πλάι, ένιωθα πως θα πέσω.

Ζαλιζόμουν πολύ, υπερβολικά πολύ.

Ένιωθα σαν να ήθελα να κάνω εμετό. Κοίταξα επάνω τον ουρανό για να σταματήσω να ζαλίζομαι.

Όμως δεν πέτυχε. Ακούμπησα πίσω και ήμουν έτοιμος να πέσω κάτω. Μια κοπέλα και ένας τύπος με είδαν και έτρεξαν προς το μέρος μου για να δουν αν είμαι καλά.

Η κοπέλα μου έδωσε ένα μπουκάλι νερό να πιω. Ήπια λίγο όμως δεν αισθάνθηκα καλύτερα. Πήγα πίσω και στηρίχτηκα σε ένα κορμό δέντρου.

"Θα καλέσω ασθενοφόρο" είπε το αγόρι. "Όχι, όχι. Δεν χρειάζεται. Συνεχίστε την βόλτα σας. Είμαι καλά" είπα ψέματα και προσπάθησα να χαμογελάσω.

"Δεν πρόκειται να σε αφήσουμε έτσι αν δεν είμαστε σίγουροι πρώτα πως είσαι καλά" μου είπαν. Κάθισα κάτω και ακούμπησα τα χέρια μου επάνω στο κεφάλι μου.

Κάθισε δίπλα μου η κοπέλα και ακούμπησε το χέρι της στο μέτωπο μου για να δει αν έχω πυρετό ή κάτι τέτοιο.

"Είσαι μεθυσμένος;" με ρώτησε. Δεν ήμουν. Όμως φαινόταν σαν να είμαι. Δεν θα ήθελα να δω τον εαυτό μου σε μια τέτοια κατάσταση.

Τρόμαξα με τον εαυτό μου εκείνη την ώρα. Ειλικρινά.

"Θα καλέσω ασθενοφόρο για να είμαστε σίγουροι. Ελπίζω να είσαι καλά μέχρι να έρθει" είπε το αγόρι και απομακρύνθηκε λίγο.

Κοίταξα την κοπέλα στα μάτια. Σιγά σιγά η μορφή της άρχισε να θολώνει και ύστερα να καλύπτεται από μια μαύρη μάσκα.

Ένιωθα πως κάποιος με έσπρωξε ξαφνικά προς τα πίσω. Όλα γύρω μου έπαιρναν ξαφνικά ένα τρομακτικό, μαύρο χρώμα.

"Είσαι καλά;" με ρώτησε φοβισμένη. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι μου με όση δύναμη είχε απομείνει. "Υπομονή. Έρχεται το ασθενοφόρο" μου είπε.

Έκλεισα τα μάτια μου και ξάπλωσα κάτω. Άκουγα ουρλιαχτά γύρω μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι ακριβώς συνέβαινε. 

Μόνο αυτό θυμάμαι. Τίποτα πέρα από αυτό.