𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

25

Jungkook's P.O.V

Μπήκα στο δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Ελπίζω ο Jin να πιάσει το υπονοούμενο και να την κάνει επιτέλους γιατί πολύ σαν να έχει μπλεχτεί στα πόδια μας τώρα τελευταία.

Ο Taehyung μου ήταν ακόμη ξαπλωμένος στο κρεβάτι, είχε ρίξει ελαφρώς το σεντόνι επάνω του. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και έπεφταν επάνω στα μάτια του.

Κάθισα δίπλα του και τον τράβηξα προς το μέρος μου. Έπιασα μια τούφα από τα μαλακά καστανά μαλλιά του και άρχισα να παίζω μαζί της.

Ήταν ακόμη εξαντλημένος.

Τον φίλησα στα χείλη. Άργησε να ανταποκριθεί όμως το έκανε. Πολλές φορές τον λυπάμαι λίγο για αυτά που του κάνω, όμως δείχνει να του αρέσει.

Αν είχε πρόβλημα θα μου το έλεγε.

"Jungkook" μου είπε. "Ναι, μωρό μου" απάντησα ενώ τον κοιτούσα βαθιά μέσα στα μάτια που από την κούραση δεν μπορούσε να ανοίξει εντελώς. Ακούμπησε το χέρι του επάνω μου.

"Φοβάμαι" μου είπε. "Τι φοβάσαι;" τον ρώτησα αναστατωμένος. Ο τόνος της φωνής του μου έδειχνε πως δεν ήταν καλά. Στα αλήθεια φοβόταν κάτι.

Τι φοβόταν όμως;

"Τον Yoongi. Τώρα τελευταία είναι πολύ άσχημα. Πηγαίνει σε γιατρό και έδωσε χάπια αλλά ο Yoongi δεν ξέρει πως τα χάπια του τα έδωσε ο γιατρός. Νομίζει πως είναι παυσίπονα. Όμως εγώ φοβάμαι. Αν το καταλάβει θα θυμώσει πολύ".

Κούνησα το κεφάλι μου. Έχει δίκιο. Αν ο Yoongi μάθει τι έχουμε κάνει πίσω από την πλάτη του θα μας σκοτώσει και τους 4.

Γιατί έχουμε κάνει όλοι μας πολλά πίσω από την πλάτη του. Άλλοι τα έκαναν για πλάκα, άλλοι χωρίς λόγο, άλλοι για να τον προστατέψουν, για το καλό του και το καλό όλων μας.

Εγώ δεν ξέρω γιατί το έκανα.

Γιατί συνεχίζω να το κάνω; Δεν ξέρω. Στα αλήθεια δεν ξέρω. Ίσως είναι άσχημο. Αλλά πρέπει και αυτός να καταλάβει πως ο Jimin είναι νεκρός και δεν πρόκειται να γυρίσει ξανά.

Βρήκα έναν καλό τρόπο για να τον κάνω να καταλάβει.

Ίσως να μην είναι ο πιο σωστός αλλά έπρεπε να το κάνω. Για το καλό του το κάνω λοιπόν. Ναι, για το καλό του.

Γιατί αν δεν το καταλάβει θα ζει στις παραισθήσεις για μια ζωή. Έπρεπε να τον κάνω να καταλάβει.

Ελπίζω να βρω το κουράγιο να του ζητήσω συγνώμη κάποια στιγμή αργότερα. Στα αλήθεια ελπίζω να το κάνω.

Δεν του αξίζει η συμπεριφορά μας, το παραδέχομαι. Δεν είμαι κακός. Απλά πρέπει να καταλάβει. Κι ας είναι ο τρόπος που βρήκα ο πιο άσχημος.

Κι ας αφήνω τους υπόλοιπους να παιδεύονται να βρουν ποιος το έκανε και δεν περνώ καν από το μυαλό τους. Δεν φταίω εγώ που δεν με υποψιάζονται.

"Μην φοβάσαι" ψιθύρισα. Δεν ήθελα να του δείξω πως και εγώ φοβήθηκα κάπως με αυτό που μου είπε. Αναστέναξε και εγώ τον φίλησα στα χείλη για να ηρεμήσει.

Έπιασα το χέρι του σφιχτά και έμπλεξα τα δάχτυλα μου με τα δικά του. Με κοίταξε στα μάτια. Χαμογέλασε και είδα τα μάγουλα του να κοκκινίζουν.

Είναι το πιο γλυκό πλάσμα που γνωρίζω.

Το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει δυνατά και επίμονα. Δεν ήθελα να σηκωθώ και να διαλύσω αυτήν την τόσο ωραία στιγμή, όμως ο Taehyung με έπεισε να το κάνω γιατί μπορεί να ήταν οι γονείς μου και να ήθελαν κάτι να μου πουν.

Το σήκωσα. Η φωνή του Yoongi ακούστηκε στην άλλη γραμμή. Σχεδόν ανατρίχιασα μόλις τον άκουσα.

"Γειά Jungkook" ψιθύρισε. "Γειά σου και εσένα. Τι νέα;" τον ρώτησα. "Απλά ήθελα κάποιον να μιλήσω..." είπε με παράπονο. Κούνησα το κεφάλι μου.

Ένιωσα την ψυχή μου να πονάει. Ένιωσα τύψεις. Τον λυπήθηκα. Έφυγε ο Jimin και οι γονείς του τον άφησαν μόνο του. Σηκώθηκαν απλά και έφυγαν.

Δεν θα γυρίσουν. Αλλά ποιος έχει το κουράγιο να του το πει; Κανείς μας. Τον αφήνουμε να ζει σε ένα ψέμα. Τον αφήνουμε να πιστεύει πως οι γονείς του θα επιστρέψουν.

Όμως ήταν ξεκάθαροι. Δεν μπορούν να συνεχίσουν κοντά του πια, έτσι είπαν. Και αυτά τα γουρούνια θέλουν να λέγονται και γονείς.

"Μίλα μου. Τι θέλεις να πούμε;" είπα ήρεμα. Για λίγα δευτερόλεπτα σώπασε, άκουγα την σιγανή και ήρεμη αναπνοή του.

"Θέλω κάποιον να με αγαπάει. Όλοι έχετε το αγόρι σας. Εγώ γιατί όχι; Τι καλύτερο έχετε εσείς από εμένα;".

Έκλαιγε. Άρχισε να κλαίει καθώς έλεγε αυτά τα λόγια. Μου ήρθε να κλάψω και εγώ. Ο Taehyung στεκόταν στον διάδρομο και με κοιτούσε. Είχε ντυθεί.

Δεν ήξερα τι να πω στον Yoongi. Είναι άδικο. Δεν πρέπει να φερόμαστε ως ζευγάρια μπροστά του. Τον πονάει αυτό και τον πονάει πολύ.

Τόσο καιρό δεν μας το είχε πει. Αλλά δεν άντεξε άλλο ο άνθρωπος.

Δεν έχει κανένα να τον αγαπήσει. Κανέναν να τον αγαπήσει με ερωτικό τρόπο. Για αυτό μας ζηλεύει κάπως. Είναι πολύ κρίμα.

Για τον Jimin ήταν πρόθυμος ακόμα και να πέσει να πεθάνει και το ξέρουν όλοι αυτό. Τον έχασε τόσο άδικα. Τουλάχιστον ας μην ήταν μπροστά στο ατύχημα. Ίσως να ήταν καλύτερα να μην ήταν μπροστά.

"Εχεις δίκιο". "Μπορείς να έρθεις από εδώ; Δεν μπορώ άλλο μόνος μου" ψιθύρισε. Κοίταξα τον Taehyung με νόημα.

"Έρχομαι" απάντησα και έκλεισα το τηλέφωνο.