𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

22

Still Hoseok's P.O.V

Όλη την υπόλοιπη μέρα τον σκεφτόμουν συνέχεια. Και το θέμα είναι πως δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο κυριαρχεί αυτός στο μυαλό μου.

Στο μυαλό μου θα έπρεπε να κυριαρχεί η γυναίκα μου και μόνο. Αλλά τώρα σκέφτομαι και εκείνον, τι γίνεται;

Γύρισα στο σπίτι αργά το απόγευμα και είδα την Nayeon να κάθεται στο σαλόνι πίνοντας ζεστό τσάι. Κάθισα δίπλα της και την φίλησα απαλά στα χείλη.

Το θέμα ήταν πως...

Σκέφτηκα εκείνη την στιγμή τον Yoongi στην θέση της.

Τι στον διάολο συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου; Γιατί να σκέφτομαι συνέχεια εκείνο το αγόρι; Και γιατί να φαντάζομαι εκείνον σε στιγμές που περνάω με την γυναίκα μου;

"Γαμώτο" είπα και σηκώθηκα ξανά όρθιος. "Τι συμβαίνει;" με ρώτησε κοιτώντας με γεμάτη απορία. Την κοίταξα στα μάτια μπερδεμένος.

"Συγγνώμη". "Συγγνώμη για ποιο πράγμα;" συνέχισε να με κοιτάει με το ίδιο βλέμμα, γεμάτο απορία.

Πέθαινε να μάθει τι συμβαίνει μέσα στο άρρωστο κεφάλι μου. Αλλά δεν πρέπει να της πω. Αλλά και για τον εαυτό μου δεν μπορώ να το κρατήσω.

Πρέπει να το πω σε κάποιον για να μου πει και εκείνος την γνώμη του επάνω στο θέμα. Αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει με τίποτα να είναι αυτή, φυσικά.

Δεν έχω όμως κάποιον άλλον για να μπορέσω να μιλήσω με άνεση μαζί του.

"Πρέπει να φύγω για λίγο" είπα και φόρεσα ξανά το μπουφάν που μόλις είχα βγάλει. "Μα, μόλις γύρισες" μου είπε.

Και είχε δίκιο.

"Το ξέρω. Αλλά πρέπει να κάνω κάτι. Θα σου πω αργότερα, μην φοβάσαι, δεν είναι κάτι σοβαρό. Θα αργήσω, κοιμήσου" της απάντησα και έσκυψα προς το μέρος της.

Άφησα ένα απαλό φιλί στο μέτωπο της για να την κάνω να πάψει να ανησυχεί. Δεν πρέπει να ανησυχεί. Θα μου πάθει και τίποτα...

Έφυγα από το σπίτι και πήγα στο πάρκο που συνήθιζα να πηγαίνω όταν ήθελα να σκεφτώ κάτι. Κάθισα στο παγκάκι και κοιτούσα τον μικρό καταρράκτη που υπήρχε μπροστά μου.

Ήμουν ανέκφραστος, χαμένος στον δικό μου κόσμο. Χαμένος στις σκέψεις μου. Στο πόσο άρρωστος είμαι.

Εγώ θέλω ψυχίατρο, όχι εκείνος. Εκείνος μια χαρά είναι. Εκείνος παρέα θέλει. Εγώ είμαι ο ψυχικά άρρωστος της υπόθεσης.

Άκουσα βήματα πίσω μου. Γύρισα και ήταν το άτομο που εκείνη την στιγμή δεν ήθελα με τίποτα να δω.

"Τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ; Αύριο έχεις σχολείο" είπα προσπαθώντας να το παίξω άνετος. "Δεν πάω σχολείο πια" απάντησε και κάθισε δίπλα μου.

Η μία μου πλευρά ήθελε να τον αρπάξει και να τον φιλήσει και η άλλη μου πλευρά ήθελε να σηκωθεί και να φύγει για να κρύψει αυτό που αισθάνεται.

Άραγε, ποιά θα νικήσει;

"Το σχολείο σου κάνει καλό. Δεν πρέπει να το σταματήσεις. Μετά θα το μετανιώσεις" είπα σχεδόν τρέμοντας. Με κοίταξε στα μάτια και δεν είπε τίποτα.

Το μόνο που έκανε ήταν να έρθει πιο κοντά μου. Σχεδόν ανέβηκε επάνω μου. Πράγμα που με έκανε να αναστατωθώ, αλλά δεν έπρεπε να του το δείξω.

"Τι κάνεις;" ρώτησα κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια. "Το ξέρω πως το θέλεις. Το ξέρω ότι με σκέφτεσαι όλη την ώρα..." απάντησε.

"Πώς το ξέρεις;" απόρησα.

"Δεν έχει σημασία" απάντησε. Ένιωθα την αναπνοή του στον λαιμό μου. Έμεινα ακίνητος, χωρίς να προσπαθώ να τον διώξω, αλλά και χωρίς να ανταποκρίνομαι κιόλας.

"Γιατί δεν με διώχνεις; Σου αρέσει;" με ρώτησε. Κοίταξα την βέρα μου και ύστερα κοίταξα εκείνον.

Έβαλα το χέρι μου γύρω από την μέση του. "Yoongi..." του είπα. Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε στα μάτια. Ύστερα επιτέθηκε στον λαιμό μου, αφήνοντας σημάδια παντού.

"Όχι" φώναξα. Τον κατέβασα από πάνω μου και σηκώθηκα όρθιος. "Γύρνα σπίτι σου αμέσως. Και... Και δεν θέλω να σε ξαναδώ για την υπόλοιπη εβδομάδα" συνέχισα στον ίδιο τόνο.

Είμαι βλάκας. Το ξέρω.

"Γιατί;". "Πρέπει να σκεφτώ κάποια πράγματα" απάντησα. Με κοίταξε στα μάτια παραπονεμένος.

"Γύρνα σπίτι, Yoongi. Τώρα!" τον διέταξα και τον άφησα πίσω μου. Γύρισα στο σπίτι αμέσως και ξενύχτησα όλο το βράδυ.

Ευτυχώς όμως η Nayeon δεν κατάλαβε τίποτα.