𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

58

Yoongi's P.O.V

Τον χτύπησε.

Τον χτύπησε άσχημα.

Εγώ ήμουν στην άκρη και έκλαιγα, φώναζα για βοήθεια, όμως κανείς δεν άκουσε τις φωνές μου.

Έσκυψα δίπλα στον Hoseok για να δω αν είναι καλά και αναπνέει. Τα μάτια του ήταν κλειστά.

Ακούμπησα το χέρι μου στον λαιμό του για να πιάσω τον σφυγμό του, όπως είχα δει σε μια ταινία παλαιότερα.

Δεν ήξερα όμως πού ακριβώς πρέπει να ακουμπήσω το χέρι μου.

Ο Namjoon με έπιασε από τον λαιμό και με ξάπλωσε στο έδαφος. Πίεσε το χέρι του επάνω στον λαιμό μου για να με εμποδίσει να σηκωθώ.

"Άσε με, τον χτύπησες. Άσε με!" φώναζα ξανά και ξανά.

"Τι έγινε; Σου χτυπήσαμε τον σωτήρα; Νομίζεις δεν ξέρω πως τον φώναξες να έρθει εδώ για να φύγετε; Δεν πρόκειται να σε αφήσω να φύγεις από εδώ, Yoongi. Εδώ θα πεθάνεις. Το διαβατήριο σου είναι στάχτες, δεν μπορείς να φύγεις" είπε ενώ από τα μάτια του ήταν λες και έβγαιναν σπίθες.

Τόσο τρομακτικός ήταν.

Έβαλα όλη μου την δύναμη και σηκώθηκα όρθιος, και ας με πίεζε. Τον έσπρωξα πίσω και κατάφερα να σηκωθώ.

Άρπαξα τον Hoseok από τα ρούχα και προσπάθησα να τον σηκώσω και εκείνον, όμως δεν ήθελε να σηκωθεί, αντιστεκόταν.

"Ξύπνα, ξύπνα!" φώναζα.

"Σκάσε, Yoongi. Σκάσε επιτέλους. Βαρέθηκα τις φωνές σου" είπε.

Τον κοίταξα και τον είδα να με κοιτάει ήρεμος στα μάτια. Φαινόταν λίγο φοβισμένος και εκείνος. Και ξέρω γιατί.

Επειδή χέστηκε πάνω του γιατί φοβήθηκε πως μπορεί να σκότωσε τον Hoseok.

"Θα πάω στην αστυνομία".

"Πάνε όπου θέλεις. Ο μπαμπάς μου είναι CEO στην μεγαλύτερη εταιρία της Σεούλ, και να πας, δεν θα πάθω τίποτα. Θα μείνω ελεύθερος με εγγύηση και θα σε βασανίζω μέχρι να σβήσεις στα χέρια μου. Αυτό ήθελα πάντα".

"Νόμιζα ότι με αγαπούσες" κατάφερα να του πω.

"Όλα ήταν ένα κόλπο, αγάπη μου. Και εσύ τα έχαψες όλα σαν καλό παιδάκι που είσαι" απάντησε.

"Και ο Jin;" ρώτησα.

"Ο Jin πάντα ήθελε να το σταματήσουμε όλο αυτό. Ο Jin είχε καλή καρδιά. Αλλά τι να κάνουμε; Συνήθως οι καλοί την πληρώνουν γιατί οι ένοχοι έχουν τον τρόπο και ξεφεύγουν. Αυτός είναι ο κόσμος μας, μωρό μου" απάντησε.

Έμεινα να τον κοιτάω σαστισμένος. Δεν μπορούσα να πω κάτι, δεν είχα την δύναμη να το κάνω.

Ήταν λες και η φωνή μου ξαφνικά έσβησε.

"Σε μισώ" ψιθύρισα ώρα αργότερα.

"Και εγώ. Για αυτό τα έκανα όλα αυτά" απάντησε.

"Εγώ όμως δεν σου έκανα τίποτα. Τι σου έκανα;" ρώτησα για να δω τι θα απαντήσει.

Μα ειλικρινά, τι του έκανα για να τα τραβάω όλα αυτά;

"Υπάρχεις" είπε.

Δεν φταίω εγώ που γεννήθηκα όμως. Αν είχα την δυνατότητα να επέμβω, δεν θα γεννιόμουν ποτέ.

"Δεν φταίω εγώ. Με συγχωρείς" του είπα.

Διέκρινα ένα ειρωνικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του καθώς με κοιτούσε.

Ήρθε προς το μέρος μου με αργά βήματα και κόλλησε επάνω μου. Τα χέρια του με έπιασαν από τα μάγουλα.

Αηδίασα.

Δεν γουστάρω πλέον να με ακουμπάει.

"Άντε, σήκωσε το από κάτω, πρέπει να το παίξεις ότι όλα είναι φυσιολογικά. Και σταμάτα να κλαις. Αν κάποιος σε δει να κλαις, θα καταλάβει ότι κάτι τρέχει. Και αυτό δεν το θέλουμε" μου είπε κοιτώντας με στα μάτια.

"Είσαι αηδιαστικός" του είπα.

"Το ξέρω" είχε το θράσος και απάντησε.

Γύρισε και έφυγε σαν κύριος. Εγώ έμεινα εκεί, με τον Hoseok πεσμένο στο πάτωμα και να μην ξέρω τι να κάνω.

Τα δάκρυα δεν σταματούσαν από τα μάτια μου.

Προσπάθησα να τον σηκώσω, όμως έχω χάσει όλη μου την δύναμη. Δεν έχω πολύ λίπος και έτσι δύναμη. Το σώμα μου είναι κόκαλα και απλά αναπνέω.

"Hoseok, σήκω επάνω. Σε ικετεύω" έλεγα συνέχεια.

Έπεσα κάτω και ξάπλωσα δίπλα μου. Το χέρι μου βρισκόταν στην κοιλιά του. Άνοιξα το πουκάμισο και είδα ότι είχε μια μεγάλη μελανιά στην κοιλιά.

"Ξύπνα σου είπα".

Ακούμπησα το κεφάλι μου επάνω στο στήθος του και προσπάθησα να βρω τον κανονικό ρυθμό της αναπνοής μου.

Τον κοιτούσα συνεχώς.

Κάποια στιγμή άνοιξε ξαφνικά τα μάτια του και εγώ τρόμαξα.

Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν πώς ένιωσα. Πίστεψα για λίγη ώρα πως πέθανε, πως τον σκότωσε.

Στα αλήθεια το πίστεψα.

Με κοίταξε και ακούμπησε τα χέρια του στο πρόσωπο μου. "Είσαι καλά; Είσαι πολύ άσπρος" είπε.

Κούνησα το κεφάλι μου και χαμογέλασα. Μου έπιασε το χέρι και σηκώθηκε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Όμως επέμεινε στο να με κοιτάει συνεχώς στα μάτια. "Yoongi, σίγουρα είσαι καλά; Γιατί εμένα μου φαίνεται το αντίθετο" με ρώτησε ξανά.

"Ναι σου λέω" είπα.

Και ας ήταν ψέμα...