𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

36

Yoongi's P.O.V

Πλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος για να ζω. Έχω σιχαθεί τον ίδιο μου τον εαυτό, δεν αντέχω άλλο. Είμαι ένας ηλίθιος. Δεν μου αξίζει τίποτα σε αυτήν την ζωή. Ειλικρινά.

Θέλω απλά μια μέρα να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω ποτέ ξανά. Δεν θέλω να ζω άλλο. Δεν μπορώ. Δεν αντέχω.

Ήμουν σε μαύρα χάλια. Άπλυτος και ξεμαλλιασμένος. Η πόρτα χτύπησε. Πήγα και την άνοιξα διστακτικά.

Ο Jin στεκόταν έξω από την πόρτα. Έκλαιγε, τα μάτια του ήταν κατακόκκινα. "Τι έγινε;" ρώτησα. Δεν απάντησε, απλά με έσπρωξε και μπήκε μέσα.

Μπορεί να έψαχνε τον Namjoon.

"Δεν ξέρω πού είναι ο Namjoon" του είπα. "Δεν με νοιάζει ο Namjoon, γαμώτο!" φώναξε. Φοβήθηκα. Με κοίταξε στα μάτια.

"Τότε;" ρώτησα ξανά. Ήρθε προς το μέρος μου και με έσπρωξε στον τοίχο. "Σε μισώ" μου είπε. Δεν πίστευα αυτά που έλεγε. Ούτε και ο ίδιος τα πίστευε. Αποκλείεται να τα εννοούσε.

Μάλλον ήταν μεθυσμένος.

"Τι λες;". "Σε μισώ. Είσαι ένας άχρηστος. Μακάρι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου. Εξαιτίας σου γίνονται όλα τα άσχημα στις ζωές μας, αν δεν υπήρχες εσύ δεν θα είχε κανείς μας πρόβλημα. Εσύ μας προκάλεσες τα προβλήματα μας. Είσαι ένα πρόβλημα από μόνο σου. Μακάρι να μην σε είχα γνωρίσει" φώναξε.

"Ακούς τι λες;" τον ρώτησα. Με κοιτούσε στα μάτια χωρίς να λέει τίποτα. Ούτε καν με έβριζε περισσότερο. Απλά καθόταν και με κοιτούσε.

"Yoongi, μακάρι να είχες πεθάνει εσύ αντί ο Jimin. Εκείνος ήξερε να εκτιμάει την αγάπη μας. Δεν μας κατηγορούσε. Ούτε μας πούλησε" είπε. Αυτό με τον Jimin με χτύπησε απευθείας στην καρδιά σαν μαχαιριά.

"Αν θες να πεθάνω μπορώ να το κάνω" ψιθύρισα. "Τώρα είναι αργά, Yoongi. Τώρα ο Namjoon είσαι μαζί σου. Δεν θέλω να τον πληγώσεις. Γιατί έτσι και μάθω πως τον πλήγωσες, θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια, να το ξέρεις. Θα το κάνω. Τ' άκουσες;".

Ήρθε προς το μέρος μου και ακούμπησε τα χέρια του δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου. Έμεινα ακίνητος. Φοβόμουν να κουνηθώ.

Σίγουρα ήταν μεθυσμένος. Ποτέ δεν θα τολμούσε να μου μιλήσει έτσι ο Jin.
Αυτός μου υποσχέθηκε πως τίποτα δεν θα καταφέρει να διαλύσει την φιλία μας.

Αυτός μου είχε πει πως με αγαπάει. Πώς μου μιλάει έτσι τώρα;

"Άρα ο Namjoon είναι το πρόβλημα σου". "Ο Namjoon δεν είναι πρόβλημα, βλάκα. Εσύ είσαι το πρόβλημα εδώ πέρα. Είσαι ένας μπελάς για όλους μας. Μακάρι να μην υπήρχες καν. Τώρα τους καταλαβαίνω τους γονείς σου που σε εγκατέλειψαν. Μπορεί να άργησαν 17 χρόνια αλλά ποτέ δεν είναι αργά τελικά" είπε.

Η αναπνοή του ήταν βαριά στα αυτιά μου. Μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν πολύ μεθυσμένος, φαινόταν ακόμα και από την φωνή του.

"Μπορώ να φύγω από τις ζωές όλων σας. Αλλά τότε ο Namjoon θα πονέσει. Και εσύ δεν θες κάτι τέτοιο. Οπότε καλύτερα να φύγεις εσύ από τις δικές μας ζωές" του είπα. Έμεινε να με κοιτάει για λίγο.

Με έσπρωξε στον τοίχο με δύναμη και έπεσα κάτω. Βρισκόταν όρθιος από πάνω μου, με κοιτούσε στα μάτια. Προσπάθησα να σηκωθώ, όμως μου πάτησε το χέρι με δύναμη.

Φώναξα από τον πόνο. Με κλώτσησε στα πλευρά. Πόνεσε πολύ όμως το άντεξα. Έχω πονέσει πολύ περισσότερο στην ζωή μου.

"Θα μείνω εδώ να σε βασανίζω μέχρι να σβήσεις στα χέρια μου. Θα σου κόψω το λαρύγγι, ακούς;" ρώτησε. Κούνησα το κεφάλι μου, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο εκείνη την ώρα.

Ένας ήχος ακούστηκε από την πόρτα. Σαν κάποιος να προσπαθούσε να μπει μέσα. Τον κοίταξα στα μάτια που πάγωσε από τον φόβο του.

Άρπαξα το πόδι του με το χέρι μου και έπεσε κάτω στο πάτωμα δίπλα μου. Σηκώθηκα και έτρεξα στην πόρτα για να βγω. Η πόρτα άνοιξε πριν να φτάσω και μπροστά μου ήταν ο Namjoon.

Χώθηκα στην αγκαλιά του φοβισμένος. Το χέρι του με έπιασε στο κεφάλι. "Τι έγινε;" με ρώτησε. Τον κοίταξα στα μάτια τρέμοντας.

Το μόνο που χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή ήταν η αγκαλιά του. Μια μόνο αγκαλιά του με κάνει να ηρεμώ όσο τίποτα άλλο.

"Ο Jin..." ψιθύρισα. Με κοίταξε στα μάτια και με έκρυψε από πίσω του. "Τι σου έκανε;" φώναξε. Στα μάτια του έφτασαν δάκρυα.

Φαινόταν λες και φοβόταν τον Jin πιο πολύ από μένα.

Και μετά μου λένε πως εγώ είμαι ο άρρωστος εδώ μέσα και μόνο εγώ χρειάζομαι γιατρό και μόνο εγώ πρέπει να κοιμάμαι δεμένος γιατί μπορεί να ξυπνήσω και να τους σφάξω όλους ένα ξημέρωμα.

Με άφησε και μπήκε στην κουζίνα, εκεί που ήμουν με τον Jin μέχρι πριν λίγο. Ήταν ακόμα πεσμένος κάτω, δεν κουνιόταν.

"Yoongi. Πες μου ότι προσπάθησε να σου κάνει κάτι κακό" μου είπε. "Όχι..." απάντησα.

"Ευτυχώς Θεέ μου" είπε. Γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του, κατάλαβα πως το έκανε για να με ηρεμήσει. Ακόμα έτρεμα ολόκληρος σαν βρεγμένη γάτα.

"Τι θες εδώ Jin; Εσύ είπες ότι δεν σε πειράζει αυτό που έγινε. Εσύ είπες ότι θα συνεχίσεις να είσαι φίλος με τον Yoongi επειδή μας έχει ανάγκη. Τι βλακείες του είπες τώρα; Το παιδί τρέμει" του φώναξε.

Ο Jin έκλαιγε. Άρχισα να κλαίω και εγώ, χωρίς να ξέρω απαραίτητα τον λόγο για τον οποίο έκλαιγα. Ο Namjoon με κοίταξε και άπλωσε το χέρι του προς το μέρος μου.

Του έπιασα το χέρι και το ακούμπησα επάνω στο στήθος μου.

"Σε αγαπώ. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό".