𝖧𝗈𝗐 𝗍𝗈 𝖲𝖺𝗒 𝖦𝗈𝗈𝖽𝖻𝗒𝖾 || 슈가

57

Hoseok's P.O.V

"Ένα εισιτήριο για Ιαπωνία, παρακαλώ".

Περίμενα μέχρι να ετοιμαστεί το εισιτήριο και το πήρα στα χέρια μου. Με γρήγορα βήματα έφτασα στον διάδρομο επιβίβασης και δεν άργησα να ανέβω στο αεροπλάνο.

Στο ταξίδι βαριόμουν πολύ.

Όμως πήγαινα στην Ιαπωνία για έναν και μοναδικό σκοπό. Πολύ σημαντικό σκοπό.

Είδα τον Yoongi στον ύπνο μου. Ήταν καθισμένος σε μια σκοτεινή γωνία και έκλαιγε. Με φώναζε να τον βοηθήσω.

Και μόλις ξύπνησα, ένα μήνυμα από εκείνον ήταν στο κινητό μου.

"Βοήθεια", έλεγε."Σε χρειάζομαι".

Έτσι σηκώθηκα και πήρα το πρώτο αεροπλάνο για την Ιαπωνία, συγκεκριμένα για την Οσάκα.

Χωρίς να πω κουβέντα στην Nayeon.

Από ότι μου εξήγησε, πήγε εκεί με τον Namjoon για τις σπουδές του όμως ο Yoongi ένιωθε πολύ άσχημα και χρειαζόταν την βοήθεια μου.

Ελπίζω να τον βρω και να είναι καλά γιατί φοβήθηκα πολύ, πάρα πολύ.

Έφτασα στο αεροδρόμιο και τού τηλεφώνησα αμέσως για να μου πει πού βρίσκεται.

Το σήκωσε, άργησε βέβαια, και μου είπε την διεύθυνση. Μπήκα σε ένα ταξί και είπα την διεύθυνση στον οδηγό.

Ήταν αρκετά μακριά, όμως δεν πειράζει. Το κάνω για τον Yoongi.

Φτάσαμε μπροστά σε μια υπερπολυτελή βίλα, με έναν τεράστιο κήπο και μεγάλα, επιβλητικά μαρμάρινα σκαλοπάτια στην είσοδο.

Ο κήπος ήταν γεμάτος με λουλούδια, όλων των χρωμάτων. Μύριζε πολυτέλεια και λεφτά αυτό το σπίτι.

Είμαι απόλυτα σίγουρος πως έχει καμία δεκαριά υπηρέτες, γιατί όχι και παραπάνω;

Μία νοικοκυρά δεν μπορεί να καθαρίζει και να περιποιείται ολόκληρο παλάτι σαν και αυτό μόνη, χωρίς καμία βοήθεια.

Έτρεξα στα σκαλοπάτια και χτύπησα το κουδούνι. Όπως το περίμενα.

Μία κοπέλα, κλασσική Γιαπωνέζα μου άνοιξε την πόρτα και με ρώτησε ποιος είμαι και τι θέλω.

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να της εξηγήσω στα Ιαπωνικά πως ψάχνω να βρω ένα αγόρι που μου είπε πως μένει σε αυτήν εδώ την διεύθυνση.

Έκλεισε την πόρτα και μπήκε μέσα. Ύστερα από λίγο επέστρεψε και μου έκανε νόημα να περάσω.

Είδα τον Yoongi να κάθεται σε έναν δερμάτινο καναπέ. Με είδε αμέσως και έτρεξε προς το μέρος μου. Με αγκάλιασε σφιχτά, και τότε κατάλαβα πως έκλαιγε.

"Τι συμβαίνει;".

Με κοίταξε στα μάτια. "Θα σου εξηγήσω" είπε.

"Όμως πρώτα πάρε με από εδώ" συνέχισε κλαίγοντας. "Εντάξει" του είπα και το χέρι μου βρέθηκε στην πλάτη του, την οποία και ξεκίνησα να χαϊδεύω.

"Φοβάμαι εδώ πέρα, Hoseok. Ο Namjoon αν με βρει θα με σκοτώσει. Όμως, θέλω να φύγω μακριά του όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Θέλω να φύγω από την Ιαπωνία, θέλω να γυρίσω στην Κορέα. Εκεί τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, θα ζήσω στον δικό μου κόσμο. Δεν θα μένω σε αυτό το σπίτι, μαζί... Μαζί με τον Jimin" είπε ανάμεσα σε λυγμούς.

Δεν μπορούσα να πω τίποτα. Καθόμουν απλά και τον άκουγα, προσπαθούσα να τον κάνω να νιώσει άνεση στην αγκαλιά μου.

Τα χείλη μου ήταν παράλληλα από το μάγουλο του. Χωρίς δεύτερη σκέψη, γύρισα και τον φίλησα στο μάγουλο.

Άρχισε να κλαίει πιο δυνατά. Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου και δεν του άφηνα μεγάλα περιθώρια να κουνηθεί.

"Πάρε με από εδώ" είπε ξανά.

"Θα σε πάρω. Θα σε πάω όπου θες" απάντησα.

Δάκρυα έφταναν και στα δικά μου μάτια. Δεν άντεχα να τον βλέπω να κλαίει. Πονούσε η καρδιά μου.

Πονούσε η ψυχή μου.

"Γύρνα με πίσω. Σε ικετεύω, πέφτω στα πόδια σου. Γύρνα με πίσω και κάνε με να τα ξεχάσω όλα, όλα, να μην θυμάμαι τίποτα. Να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή, σαν κάποιος άλλος. Όπως έκανε αυτός. Να πεθάνω και να ξυπνήσω ως κάποιος άλλος".

Έπεσε στα γόνατα και με παρακαλούσε ενώ αγκάλιαζε τα δικά μου πόδια. Δεν τον άφησα να το κάνει για πολύ.

Τον έπιασα από το χέρι και τον τράβηξα να σηκωθεί από το πάτωμα.

Πλέον έλεγε ασυναρτησίες και παραμιλούσε, όμως δεν φοβήθηκα. Έχω βρεθεί μπροστά σε χειρότερα θεάματα, όχι και λίγες φορές.

Ποτέ δεν ξέρεις τι παιχνίδια μπορεί να σου παίξει το ίδιο σου το μυαλό...

Βγήκαμε από το σπίτι. Τον κρατούσα σφιχτά με το χέρι μου και περπατούσα γρήγορα μέχρι να βγούμε στον κεντρικό δρόμο.

Εκείνος σερνόταν κλαίγοντας από πίσω μου. Δεν άντεχα να τον ακούω να κλαίει. Τον κοίταξα και τον έπιασα από το σαγόνι για να με κοιτάξει και εκείνος.

"Μην κλαις. Σε παρακαλώ" του είπα.

Σκούπισε μερικά δάκρυα του και κούνησε το κεφάλι του. "Έλα, αγόρι μου. Έτσι μπράβο" ψιθύρισα.

Χαμογέλασε ελαφρά μέσα από τα δάκρυα του ενώ με κοιτούσε μέσα στα μάτια. Τα μάτια του ήταν κόκκινα και υγρά, φυσικό καθώς έκλαιγε τόση ώρα.

Συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι που συναντήσαμε μπροστά μας τον άνθρωπο που δεν ήθελα με τίποτα να συναντήσω εκείνη την στιγμή.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
Τον Kim Namjoon.