Oh, My Daughter! (✓)

46.

" Sanırım başka birini bekliyordun. “

Luhan, ben daha onu davet etmeden yavaş ve kendinden emin bir şekilde içeriye girdi. Yaptığı ilk şey benim eşyalarım dışında başka bir eşya aramak olmuştu. Ne sanmıştı ki? Yixing ile aynı odada kalacağımı falan mı?

" Evet, bekliyordum. "

Yatağın hemen yanında ki koltuğa saçılmış olan eşyalarımı yeniden bavulun içine sıkıştırmakla uğraştım bir süre.

Aramızda oluşan tuhaf sessizlik can sıkıcı bir hal almaya başladığın da Luhan konuşma gereği hissetmiş olacaktı ki ağzını sonunda açabildi.

“ Sana söylersem, yinede benim yanımda kalmaya devam ederbilir misin? “

Arkamı dönerek camın kenarında ki kolona oturmuş olan Luhan'a çevirdim bakışlarımı. Bu şekilde konuşması canımı gerçek anlamda yakıyordu. Luhan'ın güven sorunu olduğunu biliyordum ama yaşadığımız onca şeyden sonra hala onu terk edeceğimi düşünüyor olması aptalcaydı. Nedeni her ne olursa olsun buna mecbur kaldığını görebiliyordum. Her şekilde onun yanında olduğumu neden kabul etmek istemiyordu, anlamadığım şeyde buydu.

Bu soruya cevap vermek çocukçaydı. Onu sevmeye devam edeceğimi başka türlü nasıl gösterebilirdim..

" Mari, " Bakışlarını bir süre benden çekerek başını iki yana salladı çaresizce. 

Loş ışığa rağmen Luhan'ın her zamankinden farklı gözüken bakışları kalbimin daha hızlı atmasına neden oldu. Bir cevap vermek ya da konuşmak yerine sadece düşünüyordum. Yaptığı şeyin, grubu ve severek yaptığı işi bir çırpıda bırakacak kadar yaptığı şeyin çok kötü bir şey olmaması, beni yaralayacak olmaması için dua ediyordum. Ama içimde ki ses bunun tersini kulaklarıma doğru haykırarak beni ferahlatmak yerine küçük bir kuyuya doğru sürüklüyor gibiydi.

“ Nasıl bunu yapabildim? Ah! "

Aldığım kesik nefes canımı yakmaya başladığın da Luhan'la beraber benimde gözlerimin dolduğunu hissettim.

“ Yaptın! " Uzun bir süre sonra ağzımdan çıkan tek şey bu olmuştu. O kadar sessiz bir şekilde söylemiştim ki duyup duymadığına bile o cevap verene kadar emin olamadım.

“ Üzgünüm... Hayır, bunu söylemem çok aptalca. Tanrım, Mari... " Luhan oturduğu yerden kalkarak hızlı adımlarla yanıma geldiğinde omuzlarıma sarıldı sertçe. Luhan'ın hayretler içinde çıkan sesi kulaklarıma dolarken başka bir ses daha işitiyordum.

Tıklatılan kapı sesi...

Tutuşundan kurtulmaya çalışsam da bana izin vermedi.

" Yemin ediyorum, Mari... "

“ Sana daha çok para verecekleri, seni daha fazla meşhur edecekleri için 5 yılını bir anda yok sayıp gittin, öyle mi? " Luhan'ın söylediğim şey ile yüzü tuhaf bir şekle girerken ondan kurtulmama gerek kalmadan o beni kendisi bıraktı. Geriye doğru birkaç adım atarak çatık kaşları ile bana baktı.

“ Ne? " Bunu duyduğuna şaşırmış olan halini umursamadan hala çalmaya devam eden kapıyı açmak için arkamı döndüm.

" Mari, neydi bu? " Aniden kolumdan tutup çekmesiyle dengemi kaybederek üzerine doğru yuvarlandım. " Bunu para için yaptığımı mı düşündün? Gerçekten böyle mi düşündün? “ Hayretler içinde çıkan sesi bir anda durulmama neden olarak yeniden ona dönmemi sağladı.

“ Böyle düşündüğüne inanamıyorum. Herşeyi para uğruna silip atacağımı nasıl düşünürsün? “ Sesine dolan kırılganlık hissinin aksine yüzünde ki öfke çok yanlış şeyler düşündüğümü kabul etmeme neden olmuştu bile.

Eğer düşündüğüm gibi olsaydı bile çok geçmeden onu affedeceğimi biliyordum. Tanrım... Bu çocuğu nasıl bu kadar çok sevebiliyordum?

" Bunu yaptım, çünkü o an düşündüğüm tek şey sen, ben ve geleceğimizdi. “

“ Ne? “

" Dinlendiğim için benden haber alamayan medyaya büyük bir skandalla dönmem için bir teklif ve cüzzi miktarda para sundular önüme. “

Tanrım!

" Herkese eşcinsel olduğumu ve gruptan birine aşık olduğum haberini sunacaklarını söylediler. “

“ Tanrım, Luhan! Özür dilerim, özür dilerim. " Ona sarılmak istesem de düşündüğüm onca kötü şeyden sonra buna hakkım olmadığı için olduğum yerde ağlamaya başladım.

“ Kardeşlerimi ve seni düşündüğüm için herşeyi geride bıraktım ve şimdide elimde ne var ne yoksa almak için uğraşan avukatlara kafa tutmaya çalışıyorum. Ve sen gerçekten bunu para için yapacağımı düşündün! "

Bunun bir soru olmadığını çok açıktı. Böyle düşünmüş olduğumu çoktan öğrenmişti.

" Cidden, Lee Moonri! Sanırım aramızdaki bu güven meselesini çözene kadar bir ara vermeliyiz. “

“ Ne? Luhan... "

Luhan konuşmama müsade etmeden hızlı adımlarla odadan çıkıp gitti.