Μαμά λείπεις.

8

Η πόρτα ανοίγει και φανερώνεται μια κοπέλα περίπου τριάντα χρονών με μικροκαμωμένο κορμί. Τα καστανά μαλλιά της φτάνουν ως τους ώμους της αγγίζοντας τους αμυδρά καθώς πέφτουν ανάλαφρα από την ατημέλητη κοτσίδα της. Τα μπλε της μάτια σαν γαλήνια θάλασσα με κάνουν να ηρεμήσω από την ένταση και τον θυμό που αισθάνομαι. Τα ζυγωματικά της μικρά και ροζ από το ρουζ που χρησιμοποίησε στο σπίτι της. Η μαύρη φούστα της φτάνει μέχρι το γόνατο προσδίδοντας της έναν πιο επιβλητικό τόνο. Το άσπρο πουκάμισο της βαλμένο από μέσα φανερώνοντας τους μυς την κοιλιακής της χώρας, δείχνοντας μου πως ασχολείται με την γυμναστική. Όπως κι εγώ.... Μόνο που έχω να πάω εδώ και δυο βδομάδες και δεν ξέρω τι θα γίνει.

Διώχνω τις απρόσμενες σκέψεις μου και επικεντρώνομαι στην ψυχολόγο. Τα βλέφαρα της καλυμμένα με μια θαλασσί απόχρωση ταιριάζοντας άψογα με το χρώμα των ματιών της. Όμως αυτό που μου κάνει περισσότερη εντύπωση είναι το έντονο κόκκινο κραγιόν που έχει επιλέξει. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό στα δικά μου μάτια την κάνει περισσότερο τολμηρή. Εκείνη με παρατηρεί ελάχιστα και κάθεται αμέσως στην μεγάλη καρέκλα του γραφείου της. Την στριφογυρνάει ώστε να με κοιτάζει ευθεία στα μάτια και σταυρώνει τα χέρια της πάνω στο ξύλο. Η φωτογραφία που κρέμεται από πίσω της, στον γκρίζο τοίχο με κάνει να αναρωτηθώ για την προσωπική της ζωή. Στην εικόνα εκείνη απεικονίζεται μια τριμελής οικογένεια. Μια γυναίκα με τα ίδια μπλε μάτια και ξανθά μαλλιά κι ένας άντρας με καστανά μαλλιά και καστανά μάτια. Τέλος, στην μέση υπάρχει μια νεαρή κοπέλα κρατώντας στα χέρια της ένα πτυχίο. Λογικά το πτυχίο της ψυχολογίας. Και οι τρείς φαίνονται τόσο ευτυχισμένοι ειδικά από τον τρόπο που κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Οι δυο γονείς βρίσκονται στα δυο άκρα και αγναντεύουν την κόρη τους με νοσταλγία και θαυμασμό συνάμα. Εκείνη πάλι κοιτάζει ευθεία μπροστά της καθώς τα ξανθά μαλλιά της κυματίζονται από την ριπή του αέρα κι ένα πλατύ χαμόγελο κοσμεί το αψεγάδιαστο πρόσωπο της.

"Ήμουν δέκα χρόνια μικρότερη." με αποσυντονίζει από τις σκέψεις μου και τότε στρέφομαι προς την μεριά της. Αυτή τη φορά ένα μελαγχολικό χαμόγελό την χαρακτηρίζει και αυτό με βάζει σε πολλές ερωτήσεις. Θέλω να μάθω πράγματα για την ζωή της. Θέλω να ρωτήσω αν έμεινε κι εκείνη ορφανή, όπως εγώ. Αν έχουμε κοινά. Όμως δεν τολμώ.

"Ο μπαμπάς μου δυστυχώς δεν ζει. Τον έχασα πριν πέντε χρόνια και μου στοίχισε πιο πολύ απ'ότι μπορείς να φανταστείς."