Μαμά λείπεις.

19

Ακόμη κοιταζόμαστε και δεν έχει αρθρώσει λέξη. Αυτή του η σιωπή μου δείχνει πως ίσως και να νιώθει ταραχή. Ίσως να προσπαθεί να βρει μια λογική δικαιολογία για όλα αυτά τα παράλογα που τον ρώτησα. Αλλά τι λογικό μπορεί να υπάρχει σε όλα αυτά;

Είναι λες και με παρακολουθεί μαζί και την οικογένεια μου, όμως δεν μπορώ να καταλάβω τι μπορεί να θέλει από μένα. 

"Σε είδα τυχαία όπως περνούσες και σε ακολούθησα επειδή πήγαινες προς τα πίσω. Μετά παρατήρησα την κάμερα και είδα πως δεν το είχες προσέξει έτσι σκέφτηκα να σε βοηθήσω και την διέλυσα. Ύστερα κατάλαβα πως για να έχει κρυφή κάμερα θα έχει και συναγερμό. Δεν θέλει πολύ μυαλό μικρή. Αα και για το ότι γνωρίζω πως η εταιρεία ανήκει στον μπαμπάκα σου το γνωρίζει όλη η Ελλάδα. Ξέρω το επίθετο του και πριν λίγες μέρες το άκουσα και από σένα. Κάποια άλλη απορία;"

Τον κοιτάζω αποσβολωμένη κι εκείνος με αφήνει και απομακρύνεται ώστε να με παρατηρεί καλύτερα. Εγώ βαριανασαίνω και τον κοιτάζω σαν τρελή.

"Όχι είμαι καλυμμένη."

"Ωραία και τώρα πες μου τι στο καλό κάνεις στην εταιρεία δίχως την άδεια του μπαμπά σου;"

"Χρειάζομαι κάποια στοιχεία. Εκείνος δεν μου λέει την αλήθεια έτσι πρέπει να το ανακαλύψω από μόνη μου."

"Τι στοιχεία; Για ποιο πράγμα;"

"Δεν σε αφορά. Είναι κάτι οικογενειακό." υψώνει το ένα του φρύδι και με κοιτάζει εξονυχιστικά. Το βλέμμα του ταξιδεύει από πάνω μέχρι κάτω και μόλις αντιλαμβάνεται την ενδυμασία μου ένα λοξό γελάκι εμφανίζεται στα χείλη του.

"Εντάξει πριγκίπισσα. Όμως πρώτα πρέπει να μάθεις πως δεν βγαίνουμε έξω με τις πιτζάμες. Είσαι γελοία μ'αυτό το ντύσιμο." αρχίζει να γελάει κι εγώ σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου για να του δείξω πως δεν αστιεύομαι. 

"Κοίτα αν μπορείς να με βοηθήσεις να ανοίξω αυτή την πόρτα τότε καλώς αλλά αν δεν μπορείς απλώς πάρε τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο."

"Μπορώ αλλά εσύ τι θα μου δώσεις για αντάλλαγμα;" τον πλησιάζω αρκετά κοντά και με ένα νεύμα του κεφαλιού μου συμφωνώ με οποιαδήποτε πρόταση.

"Είσαι τόσο ατρόμητη μικρή;"

"Απλώς δεν έχω να χάσω τίποτα απολύτως." δηλώνω αποφασιστικά κι εκείνος χαμογελάει. 

"Νομίζεις." μου κλείνει το μάτι και πλησιάζει την πόρτα ώστε να την ξεκλειδώσει. Με μια απαλή κίνηση καταφέρνει στο λεπτό να ανοίξει την μεταλλική πόρτα δίχως να ενεργοποιήσει τον συναγερμό. Ήταν λες και το έχει κάνει άπειρες φορές. Λες και παραβιάζει καθημερινά πόρτες και σπίτια άλλων ανθρώπων.Μολαταύτα διαλέγω να μην δώσω παραπάνω έμφαση σ'αυτό το θέμα κι έτσι επικεντρώνομαι στον σκοτεινό διάδρομο της εταιρείας. Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι εδώ μέσα και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω καθόλου τα κατατόπια οπότε δεν επιχειρώ να κουνηθώ περαιτέρω δίχως φωτισμό.