Μαμά λείπεις.

48

Πιάνω την κουπαστή της σκάλας καθώς τα τακούνια από τις πλατφόρμες, επηρεάζουν το περπάτημα μου. Δεν θα τα συνηθίσω ποτέ αυτά τα ανασηκώματα στα πέλματα των ποδιών παρόλα αυτά μ'αρέσουν που με δείχνουν ψηλότερη. Κατευθύνομαι προς την κεντρική πόρτα όταν η βαριά φωνή του με σταματάει. Νόμιζα πως είχε φύγει μετά την άβολη συνάντηση μας στο μπάνιο. Ούτε να το θυμάμαι δεν θέλω. Με είδε με την πετσέτα. Σχεδόν γυμνή. Ντρέπομαι υπερβολικά πολύ για να τολμήσω να στραφώ προς το μέρος του. Προτιμώ να κοιτάω την τεράστια πόρτα του σπιτιού. Χίλιες φορές την εξώπορτα παρά το αψεγάδιαστο -γοητευτικό- πρόσωπο του. 

"Για που το έβαλες;"

"Έχω μια δουλειά." ξεροκαταπίνω καθώς ο κόμπος στον λαιμό γίνεται όλο και πιο σφιχτός οδηγώντας με στην παράνοια. Είμαι κοντά του και μου κόβεται η λαλιά. Όσο περνάει ο καιρός η κατάσταση μου χειροτερεύει αντί να καλυτερεύει. Τον θέλω όλο και πιο πολύ. Απορώ πως καταφέρνω αυτή τη στιγμή να κρατηθώ και να μην πέσω πάνω του. Να με σφίξει στην αγκαλιά του. Να φιλήσω αυτά τα σαρκώδη έντονα χείλη. 

Σφίγγω τις γροθιές στα πλευρά μου και πασχίζω να ξεφορτωθώ αυτές τις βασανιστικές σκέψεις. Όλο αυτό δεν με βοηθάει. Το να τον έχω στο ίδιο σπίτι με καταστρέφει. Θέλω να απομακρυνθώ και μ'αυτή την κατάσταση τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Δεν μ'αρέσει να μπερδεύομαι. Πρέπει να τον διώξω, όμως για την ώρα θα φύγω εγώ. 

"Τι δουλειά;"

"Μην με πρίζεις." αφουγκράζομαι την βαριά ανάσα του και νιώθω τον θυμό που τον έχει κυριεύσει. Θέλω να με μισήσει και να φύγει. Δεν γίνεται να μπλεχτούμε παραπάνω. Δεν γίνεται να είμαστε μαζί. Δεν γίνεται να τον αγαπώ και να μην πάθει κακό. Όλοι οι δικοί μου βρίσκονται κάτω από το χώμα. Αυτός γιατί να έχει διαφορετική κατάληξη;

Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και μ'αυτόν. Δυστυχώς αυτή είναι η ζωή μου. Τέτοιου είδους άνθρωποι με περιτριγυρίζουν. 

"Καταρχήν θα μου μιλάς όμορφα εκτός κι αν σε βρίσω πρώτος. Και τώρα πες μου που πας γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να σ'αφήσω να την κάνεις δίχως να μου δώσεις την απάντηση που περιμένω."

"Κρίμα γιατί δεν πρόκειται να σου απαντήσω. Μπάι" υψώνω ελάχιστα την παλάμη χαρίζοντας του έναν ειρωνικό χαιρετισμό. Θέλω να του σπάσω τα νεύρα. Να με αντιπαθήσει με όλη του την καρδιά. Να με σιχαθεί και να φύγει αφήνοντας με μόνη για πάντα. Όπως πρέπει να είμαι ώστε να προστατεύσω τους τελευταίους ανθρώπους που μου απέμειναν σ'αυτή την γη.