Μαμά λείπεις.

20

Ένας εκκωφαντικός θόρυβος μας κάνει να κοιταχτούμε μεταξύ μας και να μείνουμε ακίνητοι στις θέσεις μας. Το άγχος μου εκτοξεύεται στα ύψη και ασυναίσθητα γραπώνω το χέρι του Νίκου. Εκείνος αποσυντονίζεται από τον άγνωστο ήχο και κοιτάζει παράξενα εμένα. Κάνει λες και δεν του έχουν ξανά πιάσει το χέρι. Χωρίς να προλάβω να το πολυσκεφτώ εκείνος απωθεί την παλάμη μου και απομακρύνεται ελάχιστα από το μέρος μου κάνοντας πως κοιτάζει προς τα έξω για να ανακαλύψει ποιος έκανε αυτόν το θόρυβο. Εγώ όμως μένω τρομαγμένη να κοιτάζω την ψυχραιμία που αποπνέει όλο του το κορμί. 

Πως μπορεί να παραμένει τόσο χαλαρός σε μια τέτοια κατάσταση;

Εκείνος πλησιάζει την πόρτα και κρύβεται πίσω από την κάσα της. Βγάζει ελάχιστα το κεφάλι του προς τα έξω και στο δευτερόλεπτο κολλάει πάνω στον τοίχο παίρνοντας βεβιασμένες ανάσες. Στρέφεται προς το μέρος μου και με ένα νεύμα του κεφαλιού του μου υποδεικνύει την κρυψώνα κάτω από το γραφείο του μπαμπά. Χωρίς αντιρρήσεις τρέχω προσεκτικά προς εκείνη την κατεύθυνση και σκύβω βιαστικά κάτω από το ξύλινο έπιπλο. Από την απροσεξία μου όμως κοπανάω ελάχιστα το πάνω μέρος του κεφαλιού μου με την γωνία του γραφείου και συγκρατώ όσο πιο πολύ μπορώ το επιφώνημα πόνου, που πασχίζει να απελευθερωθεί από τα χείλη μου. 

"Άχρηστη." ακούω αχνά την μπάσα φωνή του Νίκου και το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Ακόμη και σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση βρίσκει όρεξη για τα σαχλά σχόλια του. Αυτός ο άνθρωπος δεν υποφέρεται. Τοποθετώ τα χέρια μου πάνω στο κεφάλι μου και τρίβω ελάχιστα το σημείο που το χτύπησα. Βαριά βήματα ακούγονται στις σκάλες και τότε καταλαβαίνω πως κάποιος πλησιάζει στο μέρος μας. Βγάζω το κεφάλι μου και κοιτάζω πως ο Νίκος βρίσκεται ακόμη στην προηγούμενη θέση του, έτσι ένα κύμα ανακούφισης με κατακλύζει. Πολύ σύντομα όμως η τρομάρα με πνίγει διότι ένα πιο εκτυφλωτικό φως με τελείως διαφορετικό χρώμα από τους δικούς μας φακούς, με τυφλώνει. Μπορεί εμένα να μην έχει την δυνατότητα να με δει όμως τον Νίκο σίγουρα θα τον ανακαλύψει. Κλείνω ελάχιστα τα μάτια μου και εύχομαι από μέσα μου να μην είναι κάποιος από την ασφάλεια. 

"Μικρή τζάμπα κρύβεσαι." μια αντρική φωνή μου απευθύνει τον λόγο και η απορία μαζί με τον φόβο είναι εμφανές στην έκφραση του προσώπου μου. 

Πως κατάφερε να με δει, ενώ τον Νίκο όχι;

Παρόλα αυτά δεν επιχειρώ να φύγω από την κρυψώνα μου και μένω καρφωμένη στην θέση που μου είπε αυτό το μυστήριο αγόρι. Δεν θα παρακούσω τις οδηγίες του και είμαι σίγουρη πως δεν θα με αφήσει μόνη σε όλο αυτό. Όμως τι θα συμβεί αν αυτός βρήκε την ευκαιρία και το έσκασε και μείνω εγώ με τον κακό;