Μαμά λείπεις.

43

"Λήδα πρέπει να φύγουμε. Θα έρθει και η κοινωνική λειτουργός για να σε πάρει. Πρέπει να είσαι σπίτι."

"Αφήστε με." ουρλιάζω και οι καλεσμένοι γυρίζουν προς το μέρος μας. Εγώ δεν τους δίνω καμία σημασία καθώς φεύγω από την αγκαλιά του κολλητού μου και σκύβω στο καλυμμένο -από χώμα- σώμα του μπαμπά. Μέσα σ'αυτή την κάσα βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της ζωής μου. Αυτός και η μαμά ήταν ότι είχα. Ότι αγαπούσα και πλέον έμεινα ολομόναχη. Πόσο απεχθάνομαι την μοναξιά. Ποτέ δεν μου ταίριαζε.

"Μάγια κάνε κάτι. Πες της να έρθει μαζί μας."

"Μανώλη δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν την βλέπεις πόσο χάλια είναι; Πρέπει να την αφήσουμε να θρηνήσει. Πονάει." οι φωνές των κολλητών μου αντηχούν στα αυτιά μου όμως δεν με ενδιαφέρουν τα λόγια τους. Έχασα και τους δυο. Δεν θα τους ξαναδώ. Με εγκατέλειψαν για έναν άλλο κόσμο.

Τα γόνατα μου γεμίζουν χώματα και σκόνες όμως ούτε αυτό με νοιάζει. Θέλω απλά να νιώσω λίγο κοντά του. Να αγκαλιάσω το χώμα που τον σκεπάζει. Προτού προλάβω όμως, τα στιβαρά μπράτσα του κολλητού μου τυλίγονται γύρω από την κοιλιά και την μέση μου αρπάζοντας με από το έδαφος. Με σηκώνει κι αρχίζει να κινείται προς το τζιπ του με μένα να κοπανιέμαι καθώς πασχίζω να ελευθερωθώ.

"Μανώλη παράτα με! Θέλω τους γονείς μου! Θέλω να είμαι στο πλάι του." φωνάζω και κοπανιέμαι πάνω του καθώς η Μάγια με πλησιάζει προσπαθώντας να με ηρεμήσει μα μάταιος κόπος. Δεν θα σταματήσω μέχρι να μ'αφήσουν ήσυχη. Θέλω να μείνω στον τάφο. Στο νεκροταφείο όπου είναι κι αυτοί.

"Λήδα εγώ δεν θα σου επιτρέψω να καταστραφείς. Αν εσύ είσαι αδύναμη για να στηρίξεις τον εαυτό σου θα το κάνω εγώ. Λυπάμαι αλλά εγώ δεν θα δεχτώ την ήττα σου." τα λόγια του αντηχούν συνεχόμενα στα αυτιά μου οδηγώντας με στην ηρεμία. Με τοποθετεί στην θέση του συνοδηγού καθώς χαιρετάει την Μάγια, η οποία φεύγει με τον μπαμπά της και μπαίνει στην θέση του. Βάζει το κλειδί στην μίζα ξεκινώντας το αμάξι.

Σταματάει ακριβώς έξω από την καγκελόπορτα και μ'αφήνει να ανοίξω την πόρτα για να φύγω. Εγώ παραμένω στην θέση μου και γυρίζω όλο μου το κορμί έτσι ώστε να τον αντικρίσω.

"Θα με επισκέπτεσαι στο ίδρυμα;"

"Φυσικά. Κάθε μέρα. Δεν πρόκειται να σε αφήσω γλυκιά μου. Λήδα σε λατρεύω. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό."

Κατανεύω και ανοίγω την πόρτα ξεγλιστρώντας από το αυτοκίνητο του. Ο φύλακας χωρίς δεύτερη σκέψη μου επιτρέπει την είσοδο κι εγώ δίχως να τον κοιτάξω του λέω "Σε λίγο θα έρθει μια στρίγκλα. Να της ανοίξεις." δεν περιμένω την απάντηση του και γίνομαι καπνός.