Μαμά λείπεις.

23

Μετά από μια βδομάδα καταφέρνω να προλάβω στο τσακ το σχολικό και είμαι ευγνώμων για την πρόοδο μου. Οι πόρτες του λεωφορείου ανοίγουν φανερώνοντας τις γεμισμένες, από συμμαθητές μου, θέσεις υποχρεώνοντας με να κατευθυνθώ προς τα πίσω. Τελείως ασυναίσθητα, με την άκρη του ματιού μου,  διακρίνω την μορφή του κολλητού μου, ο οποίος χαζογελάει με τα αγόρια της τάξης του και αρχίζω να παρατηρώ αν υπάρχει κάποια κενή θέση δίπλα του, όμως για κακή μου τύχη δεν υπάρχει τίποτα απολύτως. Προχωράω λίγο πιο πίσω και το λεωφορείο δεν επιχειρεί να ξεκινήσει μέχρι να βολευτώ. Όλοι με κοιτάζουν επίμονα και αυτό με αγχώνει ακόμη πιο πολύ. Καθυστερούν εξαιτίας μου και δεν μου αρέσει καθόλου να είμαι το επίκεντρο της προσοχής. Σφίγγω τις γροθιές μου και μετράω αργά από μέσα μου προκειμένου να ηρεμήσω ώστε να βρω μια κενή θέση. Κοιτάζω γύρω μου και τότε είναι που εντοπίζω ένα άδειο κάθισμα δίπλα από την Μάγια, την πρώην κολλητή μου. Ξεροκαταπίνω και στρέφομαι από την αντίθετη κατεύθυνση για να μην την πλησιάσω παραπάνω. Μια καθηγήτρια με σταματάει και τοποθετεί το χέρι της πάνω στον ώμο μου.

"Δεσποινίς Παπαλαζαρίδη υπάρχει εδώ θέση." με το κεφάλι της μου υποδεικνύει την προηγούμενη θέση που ανακάλυψα όμως δεν μ'αρέσει. Είναι δίπλα της και δεν έχω καμία όρεξη να κάτσω μαζί της οπότε δεν πρόκειται να ακούσω την καθηγήτρια μου. Προτιμώ να παραμείνω όρθια σε όλη τη διαδρομή, κι ας ξεκινήσει επιτέλους αυτός ο οδηγός γιατί αρχίζει να εξαντλεί την υπομονή μου. 

"Λήδα πήγαινε να κάτσεις για να φτάσουμε επιτέλους στο σχολείο." η τσιριχτή φωνή της δημιουργεί έναν μορφασμό στο πρόσωπο μου και αποστρέφω αποδοκιμαστικά τα μάτια μου για να μην την κοιτάζω. 

"Κυρία δεν θέλω να κάτσω εκεί." δείχνω με το δεξί μου χέρι προς την μεριά της Μάγιας και τότε εκείνη χαμηλώνει το κεφάλι της. Μετά από μια βδομάδα βλέπω πως οι καινούργιες φιλενάδες της την παράτησαν για τα καλά. Δεν την λυπάμαι καθόλου, της άξιζε και με το παραπάνω. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ παραπάνω μαζί της όπως δεν πρόκειται να κάτσω δίπλα της. 

"Γιατί;" 

"Γιατί έτσι." η αποφασιστηκότητα μου την νευριάζει περισσότερο και ξεφυσάει ώστε να ηρεμήσει. Το σχολικό βρίσκεται ακόμη στην ίδια στάση, έξω από το σπίτι μου και η ώρα στο απέναντι ρολόι δείχνει οχτώ και πέντε. Μέχρι να φτάσει το λεωφορείο κάνει ένα δεκάλεπτο πράγμα που σημαίνει πως θα αργήσουμε και αυτό έχει εκνευρίσει τους πάντες σ'αυτό το μέρος. Ξέρω πως με τα πείσματα μου δεν βοηθάω κανέναν αλλά δεν έχω καμία διάθεση να βρεθώ δίπλα της.