Μαμά λείπεις.

22

Τον ψάχνω σε όλη την χωματερή δίχως σταματημό εδώ και μισή ώρα. Ψάχνω απεγνωσμένα τα μελί του μάτια όμως το μόνο που βρίσκω είναι τον αέρα που χτυπάει όλο μου το κορμί με βία και το χώμα, το οποίο σηκώνεται από το έδαφος και μεταφέρεται στα μάτια μου κάνοντας τα να τσούζουν ανίκανα να διακρίνουν την μπροστινή φιγούρα. Τρίβω τα πονεμένα μου μάτια και τότε το τοπίο αρχίζει να γίνεται πιο καθαρό. Εκείνη τη στιγμή είναι που τον βλέπω μέσα σ'αυτόν τον χαμό της φύσης. Το βλέμμα μου περιφέρεται από τα μπερδεμένα του μαλλιά μέχρι τα εξαντλημένα χέρια του. Αυτό που βλέπω όμως με καθηλώνει και με αναγκάζει να πισωπατήσω προκειμένου να σωθώ. Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα μαύρο όπλο, το οποίο κρέμεται από το ένα δάχτυλο του. Φαίνεται πως δεν θέλει να το έχει στην κατοχή του, πως κάποιος τον αναγκάζει όμως δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπαθεί να πετύχει.

Αρχίζει να με πλησιάζει με βασανιστικά βήματα δείχνοντας μου την παραίτηση του. Νιώθω πως είναι πολύ κουρασμένος, όχι σωματικά αλλά ψυχικά. Λες και δεν ελέγχει τον ίδιο του τον εαυτό κι αυτό με φρικάρει. Εγώ δεν τολμώ να περπατήσω προς τα πίσω και μένω ακίνητη στην προηγούμενη θέση μου κοιτάζοντας τον αποσβολωμένη. 

"Λήδα πρέπει." είναι η μόνη φράση που βγαίνει από τα χείλη του και στο επόμενο δευτερόλεπτο πατάει την σκανδάλη σημαδεύοντας το στομάχι μου. Τα δάκρυα πέφτουν βροχή από τα μάτια μου και η μοναδική ερώτηση μου μένει για πάντα στα χείλη μου. Στα δυο τρεμάμενα χείλη μου, τα οποία έχουν μείνει μισάνοιχτα παρατηρώντας τον καθώς κλαίει διότι βλέπει πως τα πόδια μου δεν με βαστάνε άλλο και με σωριάζουν στο βρώμικο έδαφος. 

"Αααα!" το ουρλιαχτό μου με αναγκάζει να πεταχτώ από το κρεβάτι και το στήθος μου να ανεβοκατεβαίνει με τέτοια ταχύτητα που με τρομάζει. Αρχίζω να ελέγχω τις ανάσες μου προσπαθώντας να ηρεμήσω όλο μου το σώμα όμως η εικόνα του παίζει ασταμάτητα στο μυαλό μου. Το βλέμμα του καθηλώνει τις κινήσεις μου και με κάνει να τρέμω είτε από φόβο είτε από λαχτάρα. Αυτό το όνειρο τόσο παράξενο που πραγματικά εύχομαι να μην σημαίνει τίποτα απολύτως. 

Σηκώνομαι με απότομες κινήσεις και κοιτάζω το ρολόι στον απέναντι τοίχο. Οι δείκτες του χτυπάνε ήρεμα και γαλήνια κάνοντας με να συγχρονιστώ μαζί τους. Πρέπει να ηρεμήσω. Ήταν απλώς ένα όνειρο, τίποτα παραπάνω. Ηρέμησε Λήδα,καθησυχάζω τον εαυτό μου παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή για να βγάλω από το μυαλό μου την εφιαλτική εικόνα. Ξανά στρέφομαι προς το αναλογικό ρολόι μου και παρατηρώ την ώρα. Έξι και πέντε τα χαράματα. Έχω μιάμιση ώρα στην διάθεση μου προτού φύγω για το σχολείο.