Μαμά λείπεις.

37

"Μου είπε πως θέλει να οργανώσω εγώ την ομάδα και του απάντησα πως δεν είμαι προπονητής και πως δεν έχω τις δικές του ικανότητες. Να πάρει, είναι αμετάπιστος και δεν αλλάζει γνώμη ότι κι αν του πω. Εσύ τι λες να κάνω;" 

Κοιτάζω αφηρημένη το καφέ υγρό μέσα στο χάρτινο ποτήρι που μου πρόσφερε η κυρία στο κυλικείο και η φωνή του κολλητού μου ακούγεται αμυδρά μέσα στο κεφάλι μου. Δεν έχω την δυνατότητα να παρακολουθήσω αυτά που μου λέει κι απλώς στέκομαι ανέκφραστη στο ίδιο τραπέζι μαζί του. Είναι ακόμη η τρίτη ώρα και μου έχουν μείνει άλλες τέσσερις κάνοντας την ψυχολογία μου να πέφτει όλο και πιο πολύ. Δεν αντέχω άλλο σ'αυτό το άθλιο μέρος, αυτή την άθλια μονότονη ζωή μου. Από τη μια θέλω να εξαφανιστώ και από την άλλη θέλω να παραμείνω και να ψάξω εκείνα τα στοιχεία που έχω στην κατοχή μου. Εκείνος ο άσπρος φάκελος που βρέθηκε έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. 

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα από που πρέπει να ξεκινήσω για να βρω αυτό που θέλω. Μπορεί να με βοήθησε κάποιος αλλά στην ουσία δεν μου πρόσφερε τίποτα απολύτως. Όλα είναι και πάλι στο μηδέν. Και με τον Μανώλη που το συζήτησα μου είπε το ίδιο πράγμα, πως δεν ξέρει τι μπορούμε να κάνουμε για να βρούμε το λάθος του μπαμπά. Το λάθος και τον εχθρό του, μην τον ξεχνάμε αυτόν. Είμαι σίγουρη πως όλη αυτή η ιστορία στο τέλος θα με τρελάνει και θα με καταστρέψει. Τα μαθήματα μου τα έχω παραμελήσει τελείως δίχως να με νοιάζει. Βέβαια ο μπαμπάς μπορεί να με στείλει σε όποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο θέλω, εντούτοις ποτέ δεν μου άρεσαν τα εύκολα πράγματα. Θέλω να κοπιάζω για να αποκτήσω κάτι, αλλά στην συγκεκριμένη στιγμή δεν θα με χαλούσε να βρεθώ κάπου δίχως να προσπαθήσω. Έχω πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθώ από τα διαβάσματα. Πρέπει να βρω επιτέλους αυτό που έκανε ο μπαμπάς σε εκείνο τον άντρα και τον εκδικήθηκε. 

Εκτός από τα μυστήρια της ζωής μου υπάρχει και ο Νίκος που μου προκαλεί αυτή την πτώση στη ψυχολογική μου κατάσταση. Έχουν περάσει δυο βδομάδες από τότε που τον είδα τελευταία φορά. Εκεί στο νεκροταφείο. Εκεί που ανακάλυψα και μια ευαίσθητη πλευρά του. Σε εκείνο το σημείο κατάλαβα πως είμαι ερωτευμένη μαζί του. Μακάρι να μου επέτρεπε να τον αγκαλιάσω. Έστω και για λίγο. Έστω και για τελευταία φορά. Να τον έσφιγγα στα μπράτσα μου και να μην τον άφηνα ποτέ. Είμαι τόσο χαζή που ερωτεύτηκα έναν δολοφόνο. Κάποιον που έχει όπλο στο σπίτι του. Κάποιον που λογικά δεν θα κώλωνε να σκοτώσει άνθρωπο εάν τον πληρώνανε. Όμως εγώ είδα έναν διαφορετικό Νίκο. Έναν Νίκο που νιώθει, που κλαίει, που γελάει. Έναν άνθρωπο σαν όλους τους άλλους. Έχασε την μαμά του και αυτό μπορεί να σε οδηγήσει σε άσχημα μονοπάτια. Εγώ ακολούθησα την διαδρομή του κάνω κακό στον εαυτό μου ενώ εκείνος την αντίθετη όπου κάνει κακό στους άλλους. Βέβαια δεν τον δικαιολογώ, εντούτοις τον συναισθάνομαι. Νιώθω τον πόνο του. Είναι ένα συναίσθημα που σε καταπνίγει και δεν έχεις την δυνατότητα να ξεφύγεις.