Μαμά λείπεις.

14

Ο λαιμός μου έχει ξεραθεί από τον εφιάλτη που με κατέβαλε την νύχτα και θέλω όσο τίποτα ένα ποτήρι νερό. Σηκώνομαι διστακτικά από τα ζεστά μου παπλώματα και φοράω τις παντόφλες μου για να μην παγώσω. Πλησιάζω τον διακόπτη και τον πατάω προκειμένου να ανάψει το φως ώστε να μπορώ να διακρίνω τα έπιπλα από το μαύρο σκοτάδι. Τα μάτια μου αμέσως κλείνουν, δίχως δεύτερη σκέψη και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο εκτυφλωτικό φως. Αρχίζω να περπατάω στο διάδρομο χωρίς κάποιον φωτισμό, όμως γνωρίζω απ'έξω κι ανακατωτά όλα τα κατατόπια οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Συνεχίζω τον θεοσκότεινο διάδρομο και πιάνομαι σφιχτά από την μεταλλική κουπαστή της σκάλας. Κατεβάζω διστακτικά το αριστερό μου πόδι προκειμένου να πατήσει στο σκαλοπάτι και μόλις αισθάνομαι το σκληρό πάτωμα κάτω από τα πόδια μου, βαδίζω ανενόχλητη. Φτάνω και στο τελευταίο σκαλί, το οποίο αποφεύγω με έναν σάλτο δείχνοντας μου πως παραμένω ακόμη σε φόρμα μετά από τρεις βδομάδες που άφησα το άθλημα μου, το τένις. Η αλήθεια είναι πως μου λείπει πάρα πολύ αλλά με τον χαμό της μαμάς μου δεν είχα την δύναμη να ξανά παίξω. Όμως θέλω να το ξανά αρχίσω και να βρεθώ στην ομάδα μου με τον αγαπημένο μου προπονητή. Να συμμετάσχω στους αγώνες που περιμένω τόσα χρόνια και να νικήσω δυο από τις μεγαλύτερες τενίστριες. 

Τις σκέψεις μου διακόπτει η μπάσα φωνή του μπαμπά, η οποία προέρχεται από το γραφείο του στο ισόγειο. Η μαμά πάντα του έλεγε να το μεταφέρει στο άδειο δωμάτιο δίπλα από την κρεβατοκάμαρα τους εντούτοις εκείνος επέμενε πως δεν θέλει να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά κι έτσι το άφησε στον προηγούμενο χώρο του. Πλησιάζω διστακτικά προς την φωνή του και διακρίνω μια χαραμάδα φωτός να ξεφεύγει από την μισάνοιχτη πόρτα του. Βγάζω τις παντόφλες μου και τις κρατάω σφιχτά στα χέρια μου, προκειμένου να περπατάω στις μύτες. 

"Αυτό που άκουσες. Το καθίκι με εκδικείται. Αλλά δεν θα το αφήσω έτσι, θα τον κάνω να μετανιώσει την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκε." ακούω την συνομιλία του μπαμπά μου και πραγματικά αν κρατούσα ποτήρι αυτή τη στιγμή θα το έριχνα χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Ποιόν θέλει να καταστρέψει;

Ποιός εκδικείται τον μπαμπά μου και για ποιό λόγο;

Ξαφνικά μια μαύρη σκιά καλύπτει την χαραμάδα και τότε αντικρίζω τη φαρδιά πλάτη του μπαμπά καθώς το δεξί του χέρι είναι κολλημένο στο δεξί του αυτί με το κινητό πάνω του, ενώ το αριστερό του χέρι στέκεται ελεύθερο στο πλευρό του.