Μαμά λείπεις.

38

Ψάχνω τα κλειδιά μου για την εξώπορτα του σπιτιού όταν μια οικεία φωνή με σταματάει. Γυρίζω προς τα πίσω αφήνοντας την σχολικά μου τσάντα να πέσει στο πάτωμα. Η μορφή της γιαγιάς μου με κάνει να χάσω τα λόγια μου. Χωρίς να το σκεφτώ τρέχω στο πλευρό της και την σφίγγω στην αγκαλιά μου.

"Κοριτσάκι μου δεν θα σε αναγνώριζα. Γιατί έβαψες τα μαλλιά σου; Έγινες ολόιδια με την μαμά σου." απομακρύνομαι απαλά από το κράτημα της και την κοιτάζω με ένα πλατύ χαμόγελο. Θέλω να της δείξω πόσο πολύ χαίρομαι που της μοιάζω. Αυτός ήταν ο σκοπός μου. Να μου την θυμίζω και να την νιώθω δίπλα μου. Να με μπερδεύουν στο δρόμο μαζί της δίχως να γίνεται αισθητή η απουσία της.

"Γιαγιά γιατί είσαι εδώ;"

"Ήθελα να σε δω. Έχεις καιρό να μου μιλήσεις. Μου έλειψες."

"Ναι αλλά με τον μπαμπά είστε τσακωμένοι. Μπορεί να νευριάσει."

"Είναι γιος μου και ήρθα να λύσουμε τις διαφορές μας. Δεν θα αντέξω άλλο χωρίς το παιδί μου."

"Κι ο άντρας σου έχει την ίδια γνώμη;"

"Δεν με νοιάζει. Εγώ θα κάνω αυτό που θέλω και που θεωρώ σωστό. Θα μιλήσω στον πατέρα σου κι ας με διώξει με τις κλωτσιές." γελάω στο τελευταίο σχόλιο της και την αρπάζω αγκαζέ ώστε να της ανοίξω την πόρτα. Το κλειδί εφαρμόζει άψογα στην κλειδαρότρυπα εμφανίζοντας τον τεράστιο διάδρομο μας. Προχωράμε επιφυλακτικά προς το εσωτερικό και τότε είναι που εντοπίζω την φιγούρα του μπαμπά. Κάθεται ακίνητος μπροστά από το σβηστό τζάκι και πίνει. Στο γυάλινο ποτήρι διακρίνω το αγαπημένο του ουίσκι και κάνω νόημα στην γιαγιά να μην μιλήσει. Παρατηρώ εξονυχιστικά την σιωπή του κορμιού του και τρομάζω. Είναι πολύ στεναχωρημένος. Νιώθει τύψεις κι αυτό φαίνεται.

Γιατί δεν μου μιλάει;

Γιατί δεν μου εξομολογείται εκείνο το τεράστιο λάθος;

Είμαι κόρη του. Θα 'πρεπε να με εμπιστεύεται. Δυστυχώς όμως οι σχέσεις μας έχουν καταστραφεί. Όσο και να τον αγαπώ δεν θα τον συγχωρήσω γι'αυτό που συνέβη στην μαμά μου.

Επιχειρώ ένα βήμα προς το μέρος του κι έπειτα η γιαγιά μου με ακολουθεί δίχως να κάνουμε θόρυβο.

"Μπαμπά." αποφασίζω να σπάσω την σιωπή. Εκείνος δεν μπαίνει καν στον κόπο να με κοιτάξει. Στέκεται ακούνητος σε εκείνο το σημείο. Νιώθω λες και δεν έχει αντιληφθεί την παρουσία μου. Λες και δεν ακούστηκε ποτέ η φωνή μου. Είναι τόσο απορροφημένος στον δικό του κόσμο που δεν ξεχωρίζει την πραγματικότητα.