Μαμά λείπεις.

51

ΛΗΔΑ

Η πόρτα της καφετέριας ανοίγει από την μέσα μεριά μην προλαβαίνοντας να απλώσω την παλάμη μου πάνω στο πόμολο. Από το διάφανο υλικό εμφανίζεται το ίδιο αγόρι που έχει βρεθεί μπροστά μου αρκετές φορές. 

"Λήδα." αναφωνεί καθώς με επεξεργάζεται. Νιώθω τόσο εκτεθειμένη εξαιτίας του άκομψου τρόπου του. Ξεροκαταπίνω προσπαθώντας να χαλαρώσω τον εαυτό μου όμως η ματιά του σκανάρει όλο μου το κορμί. Σφίγγω τις παλάμες μου καθώς αδημονώ να σταματήσει με την επεξεργασία. Κοιτάζω το πάτωμα κι εκείνος προτάσσει το χέρι του για την συνηθισμένη χειραψία. Υψώνω ελάχιστα το κεφάλι μου και αναρωτιέμαι για την επόμενη κίνηση μου. Μάλλον πρέπει να είμαι ευγενική. 
Τρόπους Λήδα μου, τα λόγια της μαμάς ξεπηδάν στο μυαλό μου και τελείως μηχανικά το άκρο μου μεταφέρεται πάνω στο δικό του.

"Ηλία πάλι μπροστά μου." χαμογελάω έτσι ώστε να δώσω μια αστεία νότα στην απότομη φράση. Πετυχαίνω ακριβώς το στόχο μου κι εκείνος μου χαρίζει το πιο πλατύ του χαμόγελό εμφανίζοντας μου την ολόλευκη οδοντοστοιχία του. 

"Είναι το γραφτό μας." ανασηκώνω το φρύδι καθώς δεν φαίνεται για πλάκα η πρόταση του. Νιώθω λες και το εννοεί. Λες και πιστεύει πραγματικά πως εμείς οι δυο κάποια στιγμή θα είμαστε μαζί. Ούτε καν τον γνωρίζω. 
Αστείο.. με τον ίδιο τρόπο τον ερωτεύτηκα. Παράφορα μάλιστα..

"Ναι ίσως." αποφασίζω να απαντήσω κάτι διπλωματικό. Δεν θέλω να του πω κάτι που το πιο πιθανό να μην ισχύσει ποτέ, όμως ούτε και να τον ξεκόψω κατευθείαν. 

"Λοιπόν τι λες, να πιούμε κανέναν καφέ;"

"Εμ, έχω κανονίσει." χαμηλώνω το κεφάλι μου και κοιτάζω τα σταράκια μου. Πάντα τα λάτρευα αυτά τα παπούτσια. Μια ζωή ο μπαμπάς τα θεωρούσε για τους φτωχούς. Πως δεν αρμόζουν σε μια 'πριγκίπισσα'. Ανοησίες. Νόμιζε πως η ενδυμασία είχε νόημα. Όταν χάνεις τα πάντα τίποτα δεν μετράει πια. Κι εγώ έχω χάσει όλον μου τον κόσμο ή μάλλον τον μισό. Ο Νίκος έχει γεμίσει κάποιο από το κενό. Πλέον είναι όλο μου το είναι. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα να κρατηθώ. Να απομακρυνθώ, να μην τον βάλω στην ζωή μου. Όμως δεν με νοιάζει. Θέλω να το ζήσω για όσο κρατήσει. 
Μακάρι τότε να γνώριζα.. 

"Δεν πειράζει ούτως ή άλλως κι εγώ έχω μια δουλίτσα. Κάποια άλλη μέρα. Ορίστε.." κάνει μια παύση καθώς τείνει την παλάμη του ορθάνοιχτη φανερώνοντας ένα μικρό χαρτάκι με καλλιγραφικά γράμματα. Είναι ένα νούμερο.