Μαμά λείπεις.

9

Ο προβολέας του αυτοκινήτου γίνεται όλο πιο έντονος και οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν. Νιώθω την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο σαν μαχόμενος ταύρος και τις στροφές του μυαλού μου να αυξάνονται. Τα χέρια μου τοποθετούνται αυτόματα, από το ένστικτο της επιβίωσης, μπροστά μου για να προστατέψουν όσα κόκαλα μπορέσουν. Αλλά τα καημένα δεν γνωρίζουν πως πολύ απλά θα είναι τα πρώτα που θα σπάσουν. Δεν τα εμποδίζω όμως, τα αφήνω ελεύθερα να κάνουν αυτό που θέλουν καθώς είναι η τελευταία τους φορά σ'αυτό τον κόσμο. Μαμά σου έρχομαι....

Χωρίς να το καταλάβω νιώθω δυο στιβαρά μπράτσα να με σηκώνουν και να με συμπαρασύρουν μαζί τους στο πλάι της άσφαλτου καλύπτοντας με για να μην βλέπω την σύγκρουση του αυτοκινήτου με την κολόνα. Ο ήχος των ελαστικών κάνει την καρδιά μου ακόμη πιο νευρική θυμίζοντας μου την προσπάθεια της μαμάς μου να σταματήσει το αμάξι της και να σώσει τον εαυτό της. Ο κρότος την πρόσκρουσης με αναγκάζει να κρύψω το πρόσωπο μου στο στήθος αυτού του άντρα και να μην ανοίξω τα μάτια μου για λίγα δευτερόλεπτα.

"Είσαι τρελή;" ακούω αυτή την γνώριμη φωνή και το σοκ είναι εμφανές στα μισάνοιχτα χείλη μου. Αυτός είναι συνέχεια μπροστά μου.

"Τι κάνεις πάλι εσύ εδώ;" στηρίζει τα δυο του χέρια στα πλαϊνά του κεφαλιού μου και ανασηκώνει το βάρος του για να μην με πλακώνει. Στρέφει για μια στιγμή το βλέμμα του προς το χτυπημένο αμάξι και μια γυναίκα ξεγλιστράει από την στραπατσαρισμένη θέση της με ένα τρομοκρατημένο ύφος και τρεμάμενα χέρια. Εκείνη μας κοιτάζει και αρχίζει να μας πλησιάζει σοκαρισμένη.

"Σε σώζω όπως πάντα." μου ψιθυρίζει καθώς παρατηρεί την νεαρή κοπέλα που έρχεται προς το μέρος μας.

"Χίλια συγγνώμη δεν σε είχα δει." πετάγεται εκείνη καθώς βρίσκεται ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας. Εγώ σηκώνω το βλέμμα μου ενώ ο Νίκος σηκώνεται αμέσως από την προηγούμενη θέση του και την εξετάζει από πάνω μέχρι κάτω.

"Δεν πειράζει. Εγώ φταίω έπρεπε να είχα συνέλθει από το σοκ για να προστατέψω τον εαυτό μου. Με συγχωρείς." τα λόγια μου τόσο ψεύτικα αλλά η προσποίηση μου τόσο αληθινή που δεν μπορεί να αναγνωρίσει το ψεύδος μου.

"Εσύ χτύπησες;" ρωτάει ο Νίκος και το βλέμμα του φανερώνει την ανησυχία και το ενδιαφέρον του. Ένας κόμπος πιέζει τον ξεραμένο μου λαιμό και με κάνει να σηκωθώ απότομα για να σταθώ στο ύψος μου. Η απαράμιλλη ομορφιά της μου προκαλεί χειρότερη δυσφορία και τα γκρίζα μάτια της γίνονται διακριτά εξαιτίας του φωτός την μεγάλης λάμπας της χτυπημένης κολόνας. Τα μαύρα της μαλλιά ελευθερωμένα σε κυματιστές τούφες καθώς ένα τσιμπιδάκι κρατάει σφιχτά την πλαϊνή φράντζα. Το κορμί της μερικά εκατοστά πιο ψηλό από το δικό μου και τα καλλίγραμμα πόδια της φανερά από την κοντή της φούστα. Η κόκκινη μπλούζα της φανερώνει την σημασία που δείχνει στο πάθος και τον έρωτα προκαλώντας μου δυσαρέσκεια και ένα ακόμη περίεργο συναίσθημα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω όμως νιώθω πως θέλω να την ρίξω κάτω και να την χτυπήσω που τον κοιτάζει. Τέλος όμως το βλέμμα μου κολλάει στα σαρκώδη χείλη της τα οποία τα έχει βαμμένα με κοραλλί χρώμα, περίεργη επιλογή για τέτοιο παγερό καιρό.