Μαμά λείπεις.

Επίλογος

ΛΗΔΑ

Τον βλέπω να στέκεται όρθιος και νευριασμένος κοιτάζοντας με απαξιωτικά. Τι έκανα λάθος;
Εκείνη γιατί δεν είναι εδώ;

"Πάλι πήγες να κάνεις κακό στον εαυτό σου. Πάλι ήθελες να πεθάνεις Λήδα. Γιατί;" τοποθετεί τα χέρια του κάτω από το στήθος του και οι ματιές μας διασταυρώνονται. Είναι τόσο απόκοσμος, τόσο διαφορετικός που με τρομάζει. 
Έχω πεθάνει;
Τα κατάφερα;

"Όχι, δεν έχεις πεθάνει. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Βρίσκεσαι σε κάτι ενδιάμεσο. Ήρθα να σε προειδοποιήσω. Ήρθα να σε κάνω να αλλάξεις γνώμη ύστερα από τόσες αυτοκτονίες."

"Μπαμπά βαρέθηκα να ζω. Πάρε με μαζί σου." ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου όμως εκείνος δεν πτοείται. Φαίνεται από την συμπεριφορά του πως δεν έχει καμία διάθεση να με έχει κοντά του. 

"Μικρή μου πριγκιπέσα δεν ήρθε ακόμη η ώρα σου. Μην εγκαταλείπεις την ζωή σου. Είσαι πιο δυνατή απ'ότι πιστεύεις. Είσαι η κόρη μου κι αυτή δεν θα τα παρατούσε ποτέ."

Σκύβω ντροπιασμένη το κεφάλι μου κι αρχίζω να παίζω με τα μπλεγμένα μου δάχτυλα. Δεν ξέρω αν είμαι όσο δυνατή πιστεύει εκείνος πως είμαι. Νιώθω τόσο χάλια, τόσο ανούσια για να υπάρχω. Δεν μου αξίζει να βρίσκομαι στον κόσμο των ζωντανών, δεν μπορώ να κουβαλήσω άλλο αυτό το βάρος.

"Δεν θέλω να ζω άλλο." μιλάω ξεψυχισμένα κι εκείνος σηκώνει απότομα το πηγούνι μου με το δάχτυλο του.

"Δεν αποφασίζεις εσύ πότε θα πεθάνεις. Τώρα άνοιξε τα μάτια σου κόρη μου και πήγαινε να ολοκληρώσεις το έργο σου. Μόνο πρόσεχε."

"Τι να προσέχω;" ρωτάω όμως εκείνος ήδη μου έχει γυρίσει την πλάτη. Δεν με κοιτάει, δεν μου μιλάει, ίσως και να μην μ'ακούει.
"Μπαμπά τι να προσέχω;" φωνάζω και αδημονώ για την απάντηση του.

"Δεν είναι όλοι αυτό που φαίνονται. Όμως μην βιαστείς να μισήσεις." εξαφανίζεται όσο απότομα εμφανίστηκε. Κι εγώ είναι ώρα να βρεθώ ξανά στον απαίσιο κόσμο μου. Στην κόλαση μου. 

Ανοίγω διστακτικά τα μάτια μου και το πρώτο πρόσωπο που βλέπω μπροστά μου είναι ο Μανώλης. Αυτό το αγόρι που λατρεύω. Με έσωσε και δεν ξέρω εάν πρέπει να τον ευχαριστήσω ή να τον μισήσω.
Μην βιαστείς να μισήσεις, τα λόγια του μπαμπά σταματάνε τις χαζές σκέψεις μου και με το αδύναμο χέρι μου, το οποίο είναι τυλιγμένο από μερικά καλώδια, τον καλώ δίπλα μου.