Μαμά λείπεις.

33

Σταματάει απότομα μπροστά από τα ιδιωτικά πλοία των γονιών μας, τα οποία επιπλέουν στην κατάμαυρη θάλασσα με τις άγκυρες του να τα αιχμαλωτίζουν στο ίδιο σημείο. Το ένα βρίσκεται στα αριστερά μας ενώ το άλλο στα δεξιά. Τα διαχωρίζουν με έναν νοητό τρόπο που σε κάνει να σκέφτεσαι πως δεν επιθυμούν οποιαδήποτε σχέση το ένα με το άλλο. Προφανώς είναι πολύ κτητικοί όσον αφορά αυτά τα πλοία τους, πράγμα πολύ λογικό διότι έχουν χαλάσει πολλά χρήματα προκειμένου να τα αποκτήσουν. Ευτυχώς για εμάς δεν υπάρχει κανένας φύλακας εδώ τριγύρω, γεγονός που διευκολύνει την αποστολή μας. 

"Το δικό σας είναι στα αριστερά. Χωριζόμαστε και ψάχνει ο καθένας του πατέρα του. Είσαι έτοιμη Λήδα;" ξεροκαταπίνω και κοιτάζω μια τον κολλητό μου και μια το ιδιωτικό μας καράβι. Θέλω σαν τρελή να μπω σ'αυτό το πλοίο και να το ψάξω όσο πιο εξονυχιστικά μπορώ όμως ένα κακό προαίσθημα δεν λέει να φύγει από τα απάτητα μέρη του μυαλού. Είναι λες και κάποιος έχει μπήξει το χέρι του στις κακές μου σκέψεις και μου τις φέρνει μπροστά στα μάτια μου. Νιώθω εγκλωβισμένη και θυμώνω με τον εαυτό μου που σκέφτεται απαισιόδοξα όμως αυτό το συναίσθημα δεν λέει να εξαφανιστεί. Πιέζω τα νύχια μου στις ιδρωμένες μου παλάμες και σφίγγω την ζακέτα μου πάνω στο κορμί μου, το οποίο τρέμει από το άγχος που το διατρέχει.

Πρέπει να ηρεμήσεις, σκέφτομαι και τότε το χέρι του κολλητού μου ακουμπάει τον ώμο μου κάνοντας με να γυρίσω τρομαγμένη απ'αυτή του την κίνηση. Στο βλέμμα του διακρίνω την ενσυναίσθηση του οδηγώντας με σε έναν φαύλο κύκλο συναισθημάτων. Αυτή του η κίνηση δεν μου προσφέρει ούτε δύναμη ούτε αυτοπεποίθηση πλέον. Το άστρο μου, σκέφτομαι ασυναίσθητα και για δεύτερη φορά η ματιά μου μεταφέρεται αστραπιαία προς τον σκοτεινό ουρανό. Προς το κόκκινο αστέρι, το οποίο φωτίζει ένα μεγάλο μέρος του ουρανού προσφέροντας μου την κατάλληλη δύναμη για να εκτελέσω αυτό που χρειάζεται. Πρέπει να ψάξω, πρέπει να βρω τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για να λυθεί ο γρίφος, για να γαληνέψω την ψυχή της. 

Νεύω καταφατικά το κεφάλι μου, κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα απελευθερώνοντας την σε ένα δευτερόλεπτο οδηγώντας τα πόδια μου προς εκείνη την κατεύθυνση. Εκείνος κάνει τις ίδιες κινήσεις με μόνη διαφορά την διαδρομή μας. Εγώ από αριστερά κι αυτός από δεξιά. Διαφορετικοί δρόμοι, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές οικογένειες και διαφορετική μοίρα. Όσο και να θέλω να μοιράζομαι τα πάντα μαζί του, όσο και να θέλω εγώ κι αυτός να είμαστε ένα, αυτό είναι ακατόρθωτο. Ούτε καν αδέρφια δεν είμαστε.