Μαμά λείπεις.

27

Στέκομαι έξω από την πίσω πόρτα του σπιτιού μου και κοιτάζω τους έρημους δρόμους, τους οποίους έχει καλύψει η μαύρη νύχτα. Η μοναδική κολόνα που υπάρχει στην γειτονιά μου βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα δίνοντας μου ελάχιστο φωτισμό ώστε να μπορώ να βλέπω που πατάω. Άξαφνα, ο ήχος του κινητού μου με κάνει να τρανταχτώ και να πιάσω την τρελαμένη μου καρδιά. Χτυπάει τόσο γρήγορα από την τρομάρα μου.

Ψαχουλεύω την τσέπη του παντελονιού μου και αρπάζω δίχως σκέψη, το κινητό μου. Στην οθόνη διαγράφεται το όνομα του κολλητού μου κάνοντας με να το απαντήσω αμέσως. 

"Έλα Μανώλη. Έγινε κάτι;" 

"Απλά μου έλειψες." 

"Μα ήμασταν μαζί πριν λίγες ώρες."

"Ε και; Εσένα δεν σου έλειψα καθόλου;"

"Όχι." λέω κι αρχίζω να γελάω παρασέρνοντας τον κι αυτόν. Μπορεί να μην τον βλέπω όμως γνωρίζω καλά πως αυτή μου η απάντηση τον στεναχώρησε έστω και λίγο. Εγώ το είπα μόνο για πλάκα. Δεν θέλω να πιστεύει πως δεν τον αγαπάω, είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. 

"Λήδα θέλω να σου πω κάτι."

"Πες." ακούγεται η βαριά του ανάσα μέσα από το ακουστικό και με κάνει να ανησυχώ. Χτυπάω νευρικά το πόδι μου στο σκληρό έδαφος και κοιτάζω τα αναμμένα φώτα στο σαλόνι του σπιτιού μου. Η ψηλή φιγούρα του μπαμπά ξεπροβάλλει από τις κλειστές κουρτίνες κάνοντας με να αγχωθώ ακόμη πιο πολύ. Αν με πιάσει έξω από το σπίτι απλώς να κάθομαι δίχως να μπαίνω θα με πάει πακέτο στην ψυχολόγο. Άντε ρε Μανώλη.

"Λοιπόν εγώ..." δεν προλαβαίνω να ακούσω την υπόλοιπη πρόταση του και τότε ένα κρύο χέρι ακουμπάει ελάχιστα το μάγουλο μου αρπάζοντας το κινητό μου. Η φωνή του κολλητού μου αντηχεί ένα δευτερόλεπτο προτού εκείνος τερματίσει την κλήση και τότε στρέφομαι προς τα πίσω για να δω ποιος είναι. Τα χείλη μου μένουν μισάνοιχτα και οι βρισιές που είχα ετοιμάσει κολλάνε στο εσωτερικό του στόματος μου κάνοντας με να φαίνομαι σαν χαζή. Η έκπληξη είναι ολοφάνερης στα γουρλωμένα μου μάτια και τα χέρια μου πέφτουν κουρασμένα στα πλάγια του κορμιού μου. Οι χτύποι της καρδιάς μου παίρνουν φωτιά και εκείνη ακούγεται τόσο δυνατά που αν ήταν λίγο πιο κοντά θα μπορούσε να την αφουγκραστεί. 

Έχει να εμφανιστεί μπροστά μου εδώ και δυο βδομάδες οδηγώντας με στο συμπέρασμα πως δεν πρόκειται να τον ξαναδώ, όμως τώρα βρίσκεται απέναντι μου και με κοιτάζει μ'αυτά τα εκφραστικά μάτια του που όσο πάει μου γίνονται όλο και πιο απαραίτητα. Τι στο καλό σου συμβαίνει, ρωτάω στον εαυτό μου καθώς τον χαζεύω σαν ναρκομανής.