Μαμά λείπεις.

17

"Πιο δυνατά Λήδα!" ουρλιάζει ο κόουτς μου, ο οποίος στέκεται έξω από το γήπεδο του τένις. Εγώ προπονούμαι με την Ευγενία και προσπαθώ να αντεπεξέλθω στις νέες τεχνικές που έχασα αυτόν τον ένα μήνα. Η αλήθεια είναι πως κάποιες τακτικές τις είχα ξεχάσει όμως με το που έπιασα στα χέρια μου την ροζ μου ρακέτα όλα ήρθαν στην επιφάνεια. Δυστυχώς για μένα την προσοχή μου την έχει αιχμαλωτίσει ο Νίκος, ο οποίος βρίσκεται στον απέναντι τοίχο με σκυμμένο το κεφάλι καθώς ρίχνει όλο του το νερό πάνω στο κορμί του. Οι σταγόνες πέφτουν με τόση αργή ταχύτητα λες και θέλουν να απολαύσουν το σώμα του. Κάποιες πάλι στέκονται ακίνητες περιμένοντας τον άνεμο να τις απομακρύνει με την βία. Το βλέμμα μου ταξιδεύει στο γυμνασμένο στέρνο του και πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να πλαγιάσει σε εκείνο ακριβώς το σημείο.

"Λήδα ξύπνα!" ξανά φωνάζει ο προπονητής μου και τότε τελείως απρόοπτα το πράσινο μπαλάκι προσγειώνεται στο κεφάλι μου. Το βάρος του σε συνδυασμό με την υψηλή ταχύτητα που είχε αναπτύξει, με κάνουν να πονέσω αρκετά τοποθετώντας τα χέρια μου στο σημείο όπου με χτύπησε. Στρέφομαι εκνευρισμένα προς την συναθλήτρια μου κι εκείνη σηκώνει τους ώμους της ως απολογία. Χαμηλώνω το κεφάλι μου ως ένδειξη κατανόησης και χωρίς να το σκεφτώ ξανά κοιτάζω τον Νίκο. Εκείνος χαμογελάει με το συνηθισμένο λοξό γελάκι του και αρχίζει να πειράζει επιδεικτικά το σκουλαρίκι του. Ξαφνικά ανοίγει τα πλούσια χείλη του σχηματίζοντας άηχα κάποιες λέξεις. Εγώ στενεύω τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να διακρίνω την πρόταση του διότι ο ήλιος δεν είναι σύμμαχος μου. Οι ακτίνες του χτυπάνε τόσο δυνατά που με υποχρεώνουν να μεταφέρω τα χέρια μου οριζόντια στο μέτωπο μου, προκειμένου να βλέπω καλύτερα.

'Καρφώνεσαι.' αυτή η λέξη ζωγραφίζεται στα καλοσχηματισμένα χείλη του κάνοντας με να ξεροκαταπιώ και να κατακοκκινίσω από την ντροπή μου. Ώστε με έβλεπε τόση ώρα που τον χάζευα. Τέλεια..

Σουφρώνω την μύτη μου και τα χείλη μου και του γυρνάω την πλάτη μου. Κοιτάζω τον κόουτς κι εκείνος αμέσως μας προστάζει να το διαλύσουμε. Ακούμε την διαταγή του χωρίς αντιρρήσεις και κατευθυνόμαστε προς τα αποδυτήρια. Ψάχνω το ντουλάπι μου και δίχως να το καταλάβω συγκρούομαι με κάποιον. Υψώνω το κεφάλι μου και τα μελί του μάτια μου κόβουν την ανάσα. Κρατιέμαι από ένα ανοιχτό ντουλαπάκι κι εκείνος κλείνει απότομα το μεταλλικό υλικό κολλώντας με πάνω του. Η πλάτη μου ακουμπάει στο κρύο μεταλλικό και η ανάσα του πέφτει μανιασμένα στο πρόσωπο μου. Μια ανατριχίλα καταλαμβάνει όλο μου το κορμί και η ντροπή εμφανίζεται χωρίς δεύτερη σκέψη.