Μαμά λείπεις.

11

Η ζωή μου έχει γίνει μια συνεχόμενη κόλαση δίχως τέλος. Προσπαθώ να βρω πως να με τελειώσω όμως είμαι σαν το άπειρο δίχως ίχνος τέλους. Όποια προσπάθεια και να έχω κάνει πάντα καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα. Εγώ να σώζομαι είτε από τον μπαμπά μου, είτε από την νταντά μου, είτε από τους χαζούς συμμαθητές μου. Πριν τρεις μέρες προσπάθησα να με πνίξω στην μπανιέρα γεμίζοντας το νερό μέχρι πάνω και μπήκα μέσα υποχρεώνοντας με να μην βγω ώσπου να πάθω ασφυξία. Δεν διαθέτω ούτε καν το αίσθημα της επιβίωσης πλέον. Το σώμα μου δεν ζήτησε ούτε για μια στιγμή το οξυγόνο του, έτσι έμεινα εκεί μέσα με μεγάλη άνεση. Άρχισα να νιώθω πως ζαλίζομαι και πως θα έχανα τις αισθήσεις μου μέχρι που άκουσα την φωνή της Ελένης και τα χέρια της να με τραβάνε βίαια από το λυτρωτικό νερό. Της θύμωσα τόσο πολύ που με καταδίκασε στην συνηθισμένη μου κόλαση, ακόμη της κρατάω μούτρα. Δεν την κοιτάω, δεν της μιλάω, δεν ασχολούμαι καθόλου μαζί της.

Πριν δυο μέρες με έσωσε ο μπαμπάς. Είχα πάει στο γραφείο του διότι ήξερα πως θα έλειπε αρκετή ώρα, λόγω φορτωμένου προγράμματος, και άρπαξα το κουτάκι με τα χάπια για την πίεση του. Είχε μέσα δέκα κάψουλες, τις οποίες τις έριξα όλες μέσα στον ξερό μου λαιμό και τις κατάπια λαίμαργα έτοιμη για το τέλος μου. Δυστυχώς για μένα η εξώπορτα αντήχησε στα αυτιά μου και δεν πρόλαβα να τρέξω ώστε να κρυφτώ για να μην με βρει. Μπήκε φουριόζος στο γραφείο του λες και ένιωσε πως βρισκόμουν σε κίνδυνο και μόλις με είδε να κρατάω σφιχτά το κουτάκι και να μην υπάρχει ίχνος από χάπια, έτρεξε και με πήγε γρήγορα στο νοσοκομείο. Εκείνοι μου κάνανε πλύση στομάχου καθώς ήμουν αναίσθητη από την υπερβολική δόση και όπως πάντα επέζησα.

Και τώρα φτάνουμε στην χτεσινή μέρα όπου ήμουν στο σχολείο και πίστευα πως εκεί τα πράγματα θα είναι πολύ πιο εύκολα. Πως κανένας δεν ασχολείται μαζί μου κι έτσι θα καταφέρω να γλιτώσω. Όμως ούτε εκεί πραγματοποιήθηκε το όνειρο μου. Είχα πάρει το ψαλίδι μου και ξανά χαρακώθηκα βάζοντας τους καρπούς μου κάτω από την βρύση για να πεθάνω πιο γρήγορα όμως μπούκαραν απότομα δυο κορίτσια και μόλις με είδαν φρίκαραν. Τρέξανε αμέσως στον διευθυντή και με πήγανε χωρίς δεύτερη σκέψη στο νοσοκομείο.

Και να 'μαι κολλημένη σ'αυτό το μέρος, το οποίο ονομάζεται σπίτι μου χωρίς να το νιώθω έτσι. Θέλω να πάω κοντά της. Ένα πράγμα ζητάω και δεν μπορώ να το έχω. Και σαν να μην μου φτάνει όλο αυτό που περνάω ο μπαμπάς έχει ορίσει έναν σωματοφύλακα για να με προσέχει όσο αυτός θα λείπει και δεν θα μπορεί να είναι στο πλευρό μου. Επίσης οι συνεδρίες μου με την ψυχολόγο γίνανε πιο τακτικές, σχεδόν κάθε μέρα. Σήμερα στις πέντε έχω μαζί της ραντεβού και σε λίγο πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι, όμως πιστεύω πως είναι χαμένος χρόνος. Δεν κάνω τίποτα παραπάνω από το να την κοιτάω και να κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Δεν θυμάμαι καν τα λόγια της και δεν επιχείρησα να την ρωτήσω πως έχασε τον μπαμπά της. Όχι γιατί δεν με νοιάζει αλλά γιατί δεν έχει κανένα νόημα. Ότι και να μου πει ο πόνος μου δεν θα αμβλυνθεί, οπότε.