Μαμά λείπεις.

39

ΛΗΔΑ

Έχω να τον δω από χθες και νιώθω πως μου λείπει. Νιώθω λες κι έχω να τον δω κάτι μήνες. Αυτά τα συναισθήματα μού είναι τόσο παράξενα και πρωτόγνωρα. Δεν μου είχε συμβεί ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Αυτή τη στιγμή είμαι ξαπλωμένη και κοιτάζω το άσπρο μου ταβάνι με αμείωτο ενδιαφέρον. Δεν ξέρω τι προσπαθώ να επιτύχω όμως δεν μπορώ να ξεκολλήσω. Είμαι προσηλωμένη στον τοίχο και σκέφτομαι τα μελί του μάτια. 

"Έρως ανήκατε μάχαν." η σπαστική φωνή του κολλητού μου με αναγκάζει να ξεκολλήσω και να στραφώ προς την ανοιχτή μου πόρτα. Εκείνος μόλις με βλέπει κλείνει απαλά την θύρα και αρχίζει να γελάει τόσο δυνατά που πιάνει το στομάχι του από τον πόνο. Αρπάζω ένα χοντρό μαξιλάρι και τον πετυχαίνω στο κεφάλι κάνοντας τον να πέσει στο πάτωμα. Παρόλα αυτά εκείνος δεν σταματάει ούτε λεπτό. Συνεχίζει ακάθεκτος με το τρανταχτό γέλιο του. Έχω πάρα πολύ καιρό να τον δω τόσο ανέμελο. Δίχως να το καταλάβω με παρασέρνει κι αρχίζω να γελάω με την ψυχή μου. 

"Κολλητούλα σου πάει τόσο πολύ ο έρωτας." πασχίζει να αρθρώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση και το πρόσωπο του γίνεται κατακόκκινο. Δεν μπορεί να πάρει ανάσα και πραγματικά με τρομοκρατεί. 

"Μανώλη μην πεθάνεις μέσα στο δωμάτιο μου."

"Ναι ρε και δεν έχω τον έρωτα της ζωής μου να με σώσει. Τον φύλακα άγγελο μου." ενώνει τις παλάμες του και σηκώνεται ώστε να φέρει το ένα του πόδι προς τα πίσω δείχνοντας μου πως κάνουν τα καρτούν όταν βλέπουν αυτόν που θέλουν.

"Να σε πάρει η ευχή! Σκάσε." του θυμώνω και αυτόματα του κόβεται το γέλιο. Καρφώνει το βλέμμα του σε μένα και μόλις περνάει ένα δευτερόλεπτο αρχίζει να ξανά γελάει κι αυτή τη φορά πιο δυνατά. Τέλεια δεν θα σταματήσει ποτέ του. 

"Καλά καλά σταματάω." με πλησιάζει και κάθεται απότομα στην δίπλα μεριά του κρεβατιού μου. Από το βάρος του το στρώμα βουλιάζει. Κρατιέμαι από τα σίδερα του προσκεφαλιού και τον κοιτάζω εξοργισμένη. Αυτός θα μου σπάσει τα νεύρα σήμερα.

"Έχεις ψυχολόγο;"

"Ναι δυστυχώς. Τόσες μέρες έβρισκα δικαιολογίες για να την γλιτώσω όμως τώρα δεν μπορώ. Θα με καταλάβει στο τέλος."

"Μα εγώ δεν συμφωνώ μαζί σου. Πρέπει να πηγαίνεις Λήδα. Το χρειάζεσαι."

"Άσε με ρε Μανώλη. Δεν με βοηθάει όλο αυτό." παραπονιέμαι και κοιτάζω την φωτισμένη οθόνη του κινητού μου. Πλησιάζω το γραφείο μου και το αρπάζω. Πάνω αναγράφεται πως έχω μήνυα από άγνωστο αριθμό όμως δεν τολμάω να το ανοίξω. Κοιτάζω αγχωμένη την οθόνη και στέκομαι ακίνητη.