Μαμά λείπεις.

10

Βάζω, όσο πιο άηχα μπορώ, το κλειδί στην κλειδαρότρυπα της κεντρικής εισόδου και ανοίγω με μια απότομη κίνηση την πόρτα. Την κλείνω απαλά με τα δυο μου χέρια πάνω της για να κρατήσουν τη δύναμη της και στηρίζομαι στον τοίχο προκειμένου να βγάλω τα σταράκια μου, ώστε να περπατήσω δίχως να ακουστώ. Ξελύνω τα άσπρα μου κορδόνια με ευκολία και τα αρπάζω στα δυο μου χέρια. Τα αφήνω διστακτικά στο πρώτο πλαστικό ράφι της παπουτσοθήκης και συνεχίζω τον μακρύ σκοτεινό διάδρομο μέχρι την αρχή της γυριστής σκάλας. Οι ομιλίες από την τηλεόραση αντηχούν στα αυτιά μου και μου φανερώνουν πως ο μπαμπάς είναι ακόμη ξύπνιος. Πρέπει να βρω έναν τρόπο για να ξεφύγω την ανάκριση του σχετικά με το που βρισκόμουν, διότι δεν θα κρατηθώ και θα τσακωθώ μαζί του. Όμως δεν έχω όρεξη για λογομαχίες νυχτιάτικα οπότε θα κατευθυνθώ όσο πιο αθόρυβα γίνεται στο δωμάτιο μου. Τα πόδια μου υψώνονται και αρχίζω να περπατάω στις μύτες σαν κάποιος κλέφτης. Ξαφνικά όμως τα φώτα του σαλονιού ανάβουν απότομα και ξεσκεπάζουν έναν θυμωμένο μπαμπά με το ουίσκι στο χέρι. Στέκεται όρθιος δίπλα από το αναμμένο τζάκι και τον διακόπτη του πολυελαίου και με κοιτάζει εξοργισμένος. Το δεξί του χέρι σκλαβωμένο από το μικρό ποτήρι, στο οποίο έχει το ποτό του. 

Ο μπαμπάς πίνει μόνο όταν τα βρίσκει σκούρα. Όταν οι έγνοιες του είναι πιο σοβαρές από τις λύσεις τους και αυτό από μικρή με τρομοκρατούσε. Όχι όμως πια. Πλέον δεν με νοιάζει τίποτα απολύτως και τα προβλήματα των άλλων φαντάζουν ανούσια στα μάτια μου. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως περνάω εγώ γι'αυτό ασχολούνται με μικροπρέπειες. 

"Που ήσουν δεσποινίς μου;" το ύφος του ειρωνικό και με κάνει να νευριάζω ενώ είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα κάνω σκηνή. 

"Εκεί που με έστειλες."

"Μίλα μου καλύτερα γιατί δεν θα σου αρέσει η τιμωρία σου." τοποθετεί τον γεροδεμένο του κορμό στα πλακάκια του τζακιού και φέρνει σταθερά το ποτήρι στα χείλη του. Πίνει μια αξιόλογη γουλιά εντούτοις δεν δείχνει δείγμα καψίματος, στην έκφραση του. Δεν έχω πιει ποτέ μου διότι η μαμά έλεγε πως αυτά μόνο προβλήματα φέρνουν και καμία απόλαυση. Δεν έχω δοκιμάσει όμως εμπιστεύομαι απόλυτα την γνώμη της.

"Μπαμπά τώρα απειλείς μια κοπέλα που δεν έχει να χάσει τίποτα απολύτως." πετάω τα κλειδιά στο απέναντι τραπεζάκι κι εκείνα με προσβάλλουν πέφτοντας επιδεικτικά στα πλακάκια, κάνοντας έναν αχνό αλλά σπαστικό ήχο. Καρφώνω τα πράσινα μου μάτια στα γκρίζα του μπαμπά κι εκείνος αρχίζει να με πλησιάζει αφού αφήσει το ποτήρι στο τραπέζι. Πάει να πιάσει τους ώμους μου όμως εγώ πισωπατώ αποτρέποντας τον.