Μαμά λείπεις.

46

Την κοιτάζω και περιμένω σαν τρελός την απάντηση της. Πρέπει να μου πει αυτά που νιώθει για μένα. Πρέπει να το ξεφουρνίσει και στον ίδιο της τον εαυτό. 

Στέκεται με τα χέρια σταυρωμένα κάτω από το στήθος της και το δεξί της πόδι κουνιέται νευρικά πάνω στο πάτωμα. Το χτυπάει με μανία κάνοντας αισθητή την νευρικότητα της. Σφίγγει τα χείλη της προσπαθώντας να κρύψει τις επερχόμενες λέξεις, μέσα τους. Το απαλό ροδαλές  χρώμα έχει καθίσει στην λευκή περιοχή των ζυγωματικών της. Φαίνεται τόσο ευάλωτη. Φοβάται να αποκαλύψει αυτά που έχουν κολλήσει στο μυαλό της εδώ και κάτι μήνες. Εμένα όμως δεν μ'αρέσει ούτε να κρύβομαι αλλά ούτε να κρύβονται οι δικοί μου άνθρωποι. Θέλω να γνωρίζω ξεκάθαρα τι υπάρχει στο κεφάλι της. Έχω ανάγκη να την ακούσω να μου το λέει.

"Λήδα απλά πες το." την παροτρύνω με φωνή που δείχνει την κούραση. Έχω εξαντληθεί. Δεν την αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Πρώτη φορά νιώθω ερωτευμένος κι εκείνη μου το χαλάει. Ξέρω πως νιώθει το ίδιο, εντούτοις είναι τόσο διστακτική που με φτάνει στα όρια μου.

"Εγώ..." κάνει μια παύση. Αποδεσμεύει τα μπλεγμένα χέρια της αφήνοντας τα να κυλήσουν στα πλευρά της. Τα χείλη της μένουν μισάνοιχτα από την προηγούμενη λέξη της, την οποία δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Το άγχος είναι εμφανές σ'όλο της το κορμί. Ο τρόπος που στέκεται, ο τρόπος που κοιτάζει αμήχανα όλο τον χώρο του δωματίου λες και τον βλέπει πρώτη φορά, μαρτυράνε την εσωτερική αναταραχή της.

Επιχειρώ να την πλησιάσω όμως εκείνη με προλαβαίνει καθώς επιταχύνει απρόσμενα το βήμα της και αρπάζει το σβέρκο μου κολλώντας τα χείλη της στα δικά μου. Μένω άναυδος στην κίνηση της και τα μάτια μου ορθάνοιχτα, κάνοντας με να φαίνομαι σαν χαζός. Τα χείλη μου δεν κουνιούνται μέχρις ότου να ξυπνήσω από το λήθαργο μου και να μηδενίσω την ελάχιστη απόσταση μας. Τα χέρια ταξιδεύουν στην μέση της τραβώντας την στο μέρος μου, δίχως να χάσουμε επαφή. Τα χείλη μου εξερευνούν τα δικά της προσφέροντας της μια ευχάριστη ανατριχίλα. Τα χέρια της μεταφέρονται στα πυκνά μαλλιά μου. Παίζει μαζί τους δίχως να διστάζει για πρώτη φορά. Είναι τόσο σίγουρη, τόσο αποφασισμένη που μόνο χαρά δημιουργείται. Θέλω να είναι δική μου. Θέλω να γίνει η κοπέλα μου. 

Απομακρύνεται λες και την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα και πηγαίνει βιαστικά στην προηγούμενη θέση της. Παραμένω ακίνητος με τα μάτια μου μισάνοιχτα προσπαθώντας να κατανοήσω τις παρορμητικές αντιδράσεις της. Τι στο καλό της συμβαίνει;