Μαμά λείπεις.

29

Το αμάξι του σωματοφύλακα μου παρκάρει προσωρινά στην μπροστινή είσοδο του σχολείου και αμέσως ο Αλέξης επιχειρεί να κατέβει για να μου ανοίξει την πόρτα όμως η φωνή μου τον εμποδίζει. 

"Αλέξη δεν χρειάζεται. Μπορώ και μόνη μου." το χέρι μου γλιστράει στο χερούλι του αμαξιού και το πιέζει προς την μεριά μου ώστε να απελευθερωθώ από το αυτοκίνητο και να βρεθώ μπροστά από τους αξιολύπητους συμμαθητές μου. Αυτό το μέρος δεν είναι καθόλου για μένα και πραγματικά απορώ γιατί βρίσκομαι ακόμη εδώ πέρα. 

Το βλέμμα μου περιφέρεται στην αχανή έκταση της αυλής μας και σταματάει απότομα στα καστανά μάτια της πρώην κολλητής μου. Η Μάγια κάθεται ολομόναχη στο παλιό μας αγαπημένο παγκάκι και κοιτάζει προς το μέρος μου, όμως μόλις με αντικρίζει χαμηλώνει τα μάτια της κοιτάζοντας το έδαφος με αμείωτο ενδιαφέρον. Μπλέκει νευρικά τα δάχτυλα της μεταξύ τους και προσπαθεί να εξαφανίσει τις τύψεις που την πνίγουν. Γνωρίζω πολύ καλά αυτές τις κινήσεις της και με τον τρόπο της μου δείχνει πως έχει μετανιώσει για την συμπεριφορά της, έτσι αρχίζω να την πλησιάζω με όλη μου την δύναμη. Τα δάχτυλα μου μεταφέρονται αυτόματα στο βραχιόλι της μαμάς μου και αρπάζουν μανιασμένα το μεταλλικό ρόδι. Αρχίζω να το κουνάω πέρα δώθε έως ότου φτάσω αρκετά κοντά της. Ένας κόμπος στέκεται στην βάση του λαιμού μου και χωρίς δεύτερη σκέψη ξεροκαταπίνω, με αποτέλεσμα να τραβήξω την προσοχή της. 

"Λήδα!" η έκπληξη εμφανής στον τόνο της φωνής της κάνοντας την να σηκωθεί όρθια αντικριστά μου. Ένα αμυδρό χαμόγελο θλίψης και αναπόλησης κάνει την εμφάνιση του στα μηδαμινά χείλη της κάνοντας με να θυμηθώ τις παλιές μας συζητήσει περί χειλιών. Πάντοτε έλεγε πως ζηλεύει τα δικά μου διότι είναι σαρκώδη και έντονα ροζουλί από το φυσικό τους, γι'αυτό πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να τα βάφω. 

"Μάγια." η φωνή βγαίνει σιγανή και ξένη. Νιώθω πως δεν είναι η δική μου φωνή αυτή, πως δεν βγήκε από τα δικά μου χείλη. Νιώθω πολύ ευάλωτη απέναντι της και υπάρχει μια συνεχής διαμάχη μέσα μου για το αν πρέπει να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία ή αν θα πετάξω στα σκουπίδια όλα αυτά που έχουμε περάσει. 

"Μου έλειψες." αποφασίζει να πάρει εκείνη τον λόγο στην αμήχανη ησυχία δίνοντας μου περισσότερο θάρρος. Πάντα είχε τον τρόπο της για να με ηρεμεί και να με κάνει να νιώθω άνετα. Ήταν από τα αγαπημένα μου πράγματα σε εκείνη και για να πω την αλήθεια και μένα μου έλειψε υπερβολικά πολύ. Μπορεί να έχω τον Μανώλη όμως κι αυτή αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα άτομα της ζωής μου.