Μαμά λείπεις.

40

Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου καθώς οι εκτυφλωτικές ηλιαχτίδες με πιέζουν να κοιτάξω. Το βλέμμα μου περιφέρεται σε όλο το πλάτος του δωματίου και δεν αναγνωρίζω τίποτα απολύτως. Πεταρίζω ασταμάτητα τις βλεφαρίδες μου μήπως και ξυπνήσω από το όνειρό μου όμως δεν μεταφέρομαι πίσω στο δωμάτιο μου. Ακόμη βρίσκομαι σ'αυτό το μέρος, το οποίο δεν γνωρίζω. Το μόνο που υπάρχει είναι μηχανήματα νοσοκομείου. Ένα καρδιογράφημα, μια μάσκα οξυγόνου να καλύπτει το στόμα μου και μια βελόνα χωμένη στο αριστερό μου χέρι. Επιχειρώ να ανασηκωθώ όμως όλα αυτά τα καλώδια που περιτριγυρίζουν το κορμί μου με αναγκάζουν να παραμείνω ακίνητη στην θέση μου. Σ'αυτό το κρύο κρεβάτι, με τα άσπρα του σεντόνια. 

Προσπαθώ να διακρίνω κάποιον άνθρωπο για να τον ρωτήσω λεπτομέρειες όμως δεν υπάρχει ψυχή σ'αυτό το μέρος. Κλείνω τα μάτια μου και εικόνες από εκείνη τη μέρα στριφογυρίζουν στο πονεμένο μου κεφάλι. 

Το βλέμμα μου τελείως ασυναίσθητα μεταφέρεται στον σκοπευτή απέναντι, ο οποίος δεν μου δίνει καμία σημασία. Απλώς σημαδεύει τον μπαμπά. Αυτός είναι ο στόχος του εξάλλου. Ο μπαμπάς με κοιτάζει και σηκώνει το χέρι του καθώς με χαιρετάει χαμογελαστός. Εγώ σταματάω απότομα το τρέξιμο και στέκομαι ακίνητη δίχως να ξέρω ποια θα είναι η επόμενη κίνηση μου. Στο μυαλό μου υπάρχει μονάχα ένα πράγμα. Σώσε τον..

Ανοίγω απότομα τα βλέφαρα μου και ένα δάκρυ αρχίζει να ξεφεύγει από το εσωτερικό τους. Πασχίζω να σηκωθώ να τον ψάξω, να δω αν έχει σωθεί κι εκείνος όπως κι εγώ όμως τίποτα από όλα αυτά που επιθυμώ δεν είναι εφικτό. Δεν έχω την δύναμη να τραβήξω τις βελόνες από τα χέρια μου και οι χτύποι της καρδιάς μου αναγράφονται σ'αυτό το οικείο μηχάνημα. Τελείως ασυναίσθητα στο μυαλό μου περνάει εκείνη η μέρα που είχα επιχειρήσει να αυτοκτονήσω. Εκείνη η μέρα που είχα κόψει τις φλέβες μου και με είχε σώσει ο Νίκος. Αυτός ο άγνωστος που έχει κολλήσει στην καρδιά μου και δεν λέει να φύγει. Αυτή τη στιγμή τον έχω τόσο πολύ ανάγκη. Πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη φορά, εντούτοις δεν βρίσκεται στο πλευρό μου. 

Εικόνες από το τραγικό συμβάν ταξιδεύουν απρόσκλητες στα μονοπάτια του μυαλού κι εγώ θέλω να τις εξοστρακίσω. Δεν τις θέλω για συντροφιά. Με πονάει όλο αυτό. Με πονάει που δεν μπορώ να ελέγξω εάν ο μπαμπάς είναι καλά όπως εγώ. Με πονάει που δεν κατάφερα να τον προστατέψω με το κορμί μου. Με πονάει που κι εκείνη δεν είναι κοντά μου. Που με εγκατάλειψε, δίχως την θέληση της.