Μαμά λείπεις.

30

Κοιτάζω τον Νίκο καθώς παραμένω ακόμη στο πάτωμα και εκείνος είναι έτοιμος να με πλησιάσει. Για την ακρίβεια είναι έτοιμος να πηδήξει τα ψηλά μας κάγκελα και να εισβάλει παράνομα στο σχολείο χτυπώντας τον Γιώργο όσο πιο δυνατά μπορεί. Διατηρεί όμως την ελάχιστη ψυχραιμία του και τότε είναι που μου δείχνει κινήσεις με το χέρι του ώστε να χτυπήσω τον συμμαθητή μου -μπουνιά- στο στέρνο του. Αμφιβάλλω αν εκείνος θα νιώσει κάτι με την μηδαμινή μου δύναμη έτσι δεν το επιχειρώ. Ο Νίκος επιμένει και φαίνεται εξοργισμένος που δεν τον υπακούω έτσι σηκώνομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ, λύνω την τσάντα μου από τους ώμους μου και ορμάω κατά πάνω του χτυπώντας τον επανειλημμένα στο στήθος όπως μου δείχνει ο άγνωστος μου. 

Εκείνος στην αρχή χαζογελάει αλλά στο επόμενο δευτερόλεπτο τυλίγει το δεξί του χέρι γύρω από τον λαιμό μου κολλώντας την πλάτη μου στο στήθος του. Σφίγγει όλο πιο πολύ την λαβή του αφήνοντας με αιχμάλωτη δίχως ανάσα. Νιώθω την αναπνευστική οδό μου να κλείνει δημιουργώντας μου αισθήματα ασφυξίας τα οποία οδηγούν σταδιακά σε ζάλη. Τα μάτια μου δίχως την θέληση μου ταξιδεύουν στα μελί του Νίκου και τότε εκείνος φρικαρισμένος μου δείχνει με τον δικό του αγκώνα τον τρόπο που πρέπει να τον χτυπήσω ώστε να τον αποτελειώσω. Κουνάω μπροστά τον αριστερό μου αγκώνα παίρνοντας όση περισσότερη δύναμη κατέχω και τον καρφώνω στο μέσο του λαιμού του, από το οποίο όλοι μας παίρνουμε τις ανάσες μας. Εκείνος αναπηδάει από το ξαφνικό χτύπημα και χωρίς να το επιθυμεί, τα χέρια του ξετυλίγονται από τον λαιμό και την μέση μου κάνοντας με να πέσω με τα γόνατα στο χώμα, προσπαθώντας να πάρω όσες ανάσες μου είχαν στερηθεί. 

Αρχίζω να βήχω ασθμαίνοντας και τότε η πρώην κολλητή μου τρέχει στο πλευρό μου για να με βοηθήσει. Ο Γιώργος από την άλλη πισωπατάει και πέφτει σε ένα παγκάκι προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο από τον λαιμό του. Τα πνευμόνια του ανοίγουν αλλά δεν καλωσορίζουν κανέναν επισκέπτη. Το απαιτούμενο οξυγόνο δεν εισχωρεί στο κορμί του οδηγώντας τον σε μια παράνοια αφού όλο αυτό τον έχει τρομοκρατήσει. Η Κυριακή πηγαίνει δίπλα του και τον αρπάζει ώστε να μπορέσει να του προσφέρει την βοήθεια που χρειάζεται. Όπως φεύγουν εκείνοι, οι κολλητοί του Γιώργου αφήνουν ελεύθερο τον Μανώλη, ο οποίος δίχως να χάσει χρόνο έρχεται κοντά μου για να επιθεωρήσει την κατάσταση μου. 

Εγώ πάλι στρέφομαι στον Νίκο, ο οποίος μου κλείνει αργά τα μάτια του ως ένδειξη περηφάνιας. Κατάφερα να τον νικήσω, κατάφερα να τον διώξω. Κουνώντας τα χείλη μου τον ευχαριστώ άηχα ξεκινώντας να βήχω τόσο πολύ που δεν μπορώ ούτε να ανασάνω. Τίποτα δεν με ηρεμεί και οι ανάσες μου βγαίνουν ακανόνιστες δυσκολεύοντας με. Ακόμη δεν μπορώ να πάρω κανονική αναπνοή και νιώθω πως το οξυγόνο δεν είναι αρκετό. Εκείνος αρχίζει να ανασαίνει αργά και σταθερά υποδεικνύοντας μου τον τρόπο, τον οποίο πασχίζω να ακολουθήσω. Το στέρνο του ανασηκώνεται με αργό ρυθμό κάνοντας το βλέμμα μου να κολλήσει και να υπνωτίζεται από την γαλήνη του, οδηγώντας ασυναίσθητα και τους δικούς μου παλμούς στα φυσιολογικά τους επίπεδα. Οι αναπνοές μου γίνονται φυσιολογικές προτρέποντας τον να εξαφανιστεί προσωρινά ελπίζω.