Μαμά λείπεις.

42

ΛΗΔΑ

Σήμερα είναι η μέρα που θα έρθουν να με πάρουν. Δεν μπορώ να αποχωριστώ αυτό το σπίτι. Το σπίτι των γονιών μου. Δεν θέλω να βρεθώ σε ένα ίδρυμα μαζί με τόσα άλλα ορφανά παιδιά που θα μου δείχνουν τον οίκτο τους. Δεν θέλω να με πάρουν κάποιοι που δεν γνωρίζω. Θέλω να μείνω εδώ, να νιώθω την παρουσία τους με οποιονδήποτε τρόπο.

Πλησιάζω το υπνοδωμάτιο τους και χαζεύω το στρωμένο κρεβάτι τους. Είναι όλα συμμαζεμένα. Μάλλον προτού με παρατήσει η νταντά μου, φρόντισε να τα συγυρίσει όλα. Πάντα πίστευα ότι αυτή τουλάχιστον θα παρέμενε στο πλευρό μου αλλά προφανώς έκανα λάθος. 

Η κοινωνική λειτουργός μου έδωσε μέχρι το απόγευμα προθεσμία, για να είμαι παρών στην κηδεία του. Μου έδωσε αυτό το δικαίωμα, και μετά είπε πως θα έρθει από εδώ να με πάρουν στο ορφανοτροφείο. Τέλεια, σκέφτομαι και ξαπλώνω μπρούμυτα στα μαξιλάρια τους. Δυστυχώς το χαρακτηριστικό άρωμα της μαμάς μου έχει χαθεί. Δεν μπορώ να διακρίνω την μυρωδιά της, όχι πια. Όμως η κολόνια του μπαμπά κάνει την εμφάνιση της πάνω στο δικό του μέρος. Κλείνω τα μάτια μου και φέρνω την όψη τους στα βλέφαρα μου. Το εκτυφλωτικό χαμόγελο της εμφανίζει ασυναίσθητα το γέλιο στα ταλαιπωρημένα μου χείλη. Το κουδούνι στον κάτω όροφο με ξυπνάει από τις σκέψεις μου κάνοντας με να πεταχτώ σαν ελατήριο για να δω ποιος με θυμήθηκε αυτή τη στιγμή. 

Δυστυχώς χθες που βγήκα από το νοσοκομείο δεν κατάφερα να πείσω τους γιατρούς να μ'αφήσουν δίχως την μάσκα έτσι τώρα την φοράω όπου κι αν πάω. Δεν μπορώ να εισπνεύσω δίχως την παρουσία της. Είναι πολύ κουραστικό όλο αυτό όμως δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Πρέπει να κάνω υπομονή. Άλλη μια βδομάδα σχεδόν και θα την βγάλω για πάντα. Βέβαια ποτέ δεν θα γίνουν όπως παλιά τα πνευμόνια μου. Πάντα θα έχω το άσθμα να με συντροφεύει. Μια ύπουλη ασθένεια, η οποία στέκεται εμπόδιο στην καριέρα που επιθυμώ να ακολουθήσω. Το τένις....

Δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσω να συνεχίσω. Με το άσθμα για συντροφιά, οι γιατροί μου είπαν πως η γυμναστική μου πρέπει να είναι χαλαρή και περιορισμένη. Ούτε να τρέχω για πολλή ώρα, ούτε να πηγαίνω πάνω κάτω στο γήπεδο κυνηγώντας το μπαλάκι. Μέσα στην ατυχία. Δεν ξέρω τι έκανα και τα αξίζω όλα αυτά. Ποτέ μου δεν έχω φερθεί άσχημα σε κανέναν. Δεν έχω πληγώσει κανέναν με την θέληση μου κι αν το έκανα ζητάω συγγνώμη. Ποτέ δεν είχα τέτοιο σκοπό. 

Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια, με μοναδικό ρούχο μια παλιά ρόμπα της μαμάς, έτσι ώστε να ανοίξω την πόρτα. Αυτό που αντικρίζω με κάνει να λυγίσω και να πέσω μέσα στη αγκαλιά της με τα δάκρυα να μουσκεύουν την μάλλινη ζακέτα της.