Μαμά λείπεις.

32

Νομίζω πως δεν έχω μεταφερθεί πιο γρήγορα σε όλη μου την ζωή. Τα μαλλιά μου χτυπάνε την πλάτη του Νίκου καθώς κουνιούνται λυσσασμένα από τις ριπές του αέρα. Τα τρεμάμενα χέρια μου σφίγγουν όσο πιο γερά γίνεται την πλάτη του κάνοντας τον να χαμογελάει όλο και πιο πολύ με τον φόβο μου. Το σώμα του κολλητού μου το αισθάνομαι άνετο να ακουμπάει ελάχιστα την μέση μου δίχως τα χέρια του να με κρατάνε. Εκείνος είναι πιασμένος από τα πίσω σίδερα της μηχανής και πραγματικά απορώ με την άνεση του. Εγώ φοβάμαι τόσο πολύ. 

Μπορεί να μου αρέσει η ταχύτητα όμως όχι με τις μηχανές. Τα αμάξια είναι πιο ασφαλή και αυτή τη στιγμή μπορεί να ακούγεται παράξενο όμως δεν θέλω να πεθάνω. Πρέπει πρώτα να βρω τα στοιχεία που χρειάζομαι και μετά θα βρεθώ στο πλευρό της. 

Κλείνω τα μάτια μου κι ακουμπάω το κεφάλι μου πάνω στον Νίκο προκειμένου να ηρεμήσω. Εκείνος αφήνει το ένα του χέρι από το τιμόνι και αρχίζει να χαϊδεύει την αναστροφή της παλάμης μου, η οποία βρίσκεται στο στομάχι του. Το άγγιγμα του κάνει τον φόβο να εξαφανιστεί όμως μου φέρνει ένα άλλο συναίσθημα, το άγχος. Παίρνω μια βαθιά εισπνοή επιτρέποντας στο άπλετο οξυγόνο να εισέλθει στα πνευμόνια μου. 

"Μην φοβάσαι μικρή." η φωνή του αντηχεί αμυδρά στα αυτιά μου καθώς ο δυνατός αέρας σε συνδυασμό με την φασαρία της μηχανής απομακρύνουν τις δονήσεις της φωνής του και ακούγεται ελάχιστα. Χωρίς να το σκεφτώ κοιτάζω προς το μέρος του κολλητού μου και τον βλέπω να κοιτάζει προς τα δεξιά χωρίς να έχει δώσει σημασία στις λέξεις του Νίκου. Δεν νομίζω πως τον άκουσε. 

Πλησιάζω το αυτί του Νίκου και τα χείλη μου αγγίζουν τον λοβό του κάνοντας τον να ανατριχιάσει έστω και για λίγο. 

"Δεν φοβάμαι." ψιθυρίζω και τότε το χέρι του μετακινείται στο πόδι μου το οποίο έχει ακουμπήσει τα πλευρά του. Χωρίς να το επεξεργαστώ αρπάζω το αριστερό μου χέρι και χτυπάω το δικό του προκειμένου να αφήσει το πόδι μου. Εκείνος χαζογελάει και πατάει ακόμη πιο πολύ γκάζι με αποτέλεσμα να γαντζωθώ πάνω του ενώ αυτός απολαμβάνει την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Θέλω τόσο πολύ να τον χτυπήσω όμως νιώθω τελείως ανίκανη πάνω σ'αυτό το τέρας. Φοβάμαι να κουνηθώ έστω και στο ελάχιστο, διότι νομίζω πως θα πέσω κάτω. 

Για καλή μου τύχη όμως μόλις σε κάτι λεπτά φτάνει στον προορισμό που του υπέδειξε ο Μανώλης και φρενάρει σχετικά ήρεμα. Ο κολλητός μου πηδάει με έναν σάλτο και τα άσπρα αθλητικά του προσγειώνονται με δύναμη στην άσφαλτο. Αρχίζει να προχωράει ελάχιστα πιο πέρα επιθεωρώντας τα χιλιόμετρα που μας έχουν απομείνει από το συγκεκριμένο στενό μέχρι την αποβάθρα. Εγώ από την άλλη κρατάω το απλωμένο χέρι του Νίκου ώστε να με βοηθήσει να κατέβω και στέκομαι λίγα εκατοστά μακρυά του. Εκείνος δεν επιχειρεί να σηκωθεί από την θέση του κι απλά παρακολουθεί τις κινήσεις μου προκειμένου να αφαιρέσω το κράνος. Τα δάχτυλα μου παιδεύονται προσπαθώντας να βγάλουν το κούμπωμα από την τρύπα και τότε ένα αχνό γελάκι ακούγεται από το μέρος του. Αμέσως σταματώ την κάθε μου κίνηση και τον κοιτάζω νευριασμένη με τα χέρια μου σταυρωμένα στο στήθος μου.