Μαμά λείπεις.

31

Κοιτάζω το ψηφιακό ρολόι στο γραφείο απέναντι μου καθώς το μοναδικό φως που υπάρχει στο δωμάτιο μου είναι τα κόκκινα έντονα γράμματα που δείχνουν την ώρα. Παρά δυο λεπτά δεν έχει πάει ακόμη δώδεκα τα μεσάνυχτα. Σηκώνομαι από το αναπαυτικό κρεβάτι μου και κοιτάζω προς το σπίτι του Μανώλη. Οι κουρτίνες του δωματίου του είναι παραμερισμένες στην άκρη φανερώνοντας μου το τεράστιο δωμάτιο του, το οποίο έχω επισκεφθεί άπειρες φορές. Τελείως ξαφνικά ο κολλητός μου κάνει τις ίδιες κινήσεις με μένα και βρίσκεται κολλημένος στο τζάμι της μπαλκονόπορτας του. Ταυτόχρονα και οι δυο μας ανοίγουμε τις πόρτες και ξεγλιστράμε από το εσωτερικό των σπιτιών μας. Μου χαμογελάει με το συνηθισμένο ζεστό του χαμόγελο κάνοντας με να μελαγχολήσω για τις παλιές καλές μας στιγμές. Τις μέρες εκείνες που το μόνο για το οποίο νοιαζόμασταν ήταν για το ποιος θα ήταν ο αρχηγός στα καινούργια παιχνίδια που επινοούσαμε. Ενώ τώρα βρισκόμαστε παγιδευμένοι από τα μυστικά των γονιών μας και εγώ από τον χαμό της.

Νιώθω μισή δίχως την συντροφιά της, δίχως τις συμβουλές της, δίχως την αγάπη της. Όλο αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω είναι για χάρη της. Μονάχα γι'αυτήν θα ψάξω το σκοτεινό παρελθόν του μπαμπά και της το υπόσχομαι πως θα το ανακαλύψω. Θα ανακαλύψω όποιο μυστικό μας έκρυβε τόσα χρόνια.

Στρέφομαι προς τον κολλητό μου και τον κοιτάζω με μάτια γεμάτα ενέργεια. Ο ήχος του ρολογιού μου από μέσα, κάνει την εμφάνιση του, γεγονός που σημαίνει μονάχα ένα πράγμα. Είναι δώδεκα τα μεσάνυχτα. Η προγραμματισμένη μας στιγμή για να φύγουμε προς την αποστολή μας. Χαμηλώνω το κεφάλι μου για να του δείξω πως έφτασε η ώρα κι εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνει μέσα στο δωμάτιο του αφού κλείσει προσεκτικά την μπαλκονόπορτα κι ύστερα τις άσπρες του κουρτίνες. Η μαύρη του μορφή κουνιέται τάχιστα οδηγώντας τον προς το ιδιωτικό τους πάρκινγκ κάτω στην αυλή τους. Χωρίς να το πολυσκεφτώ φεύγω φουριόζα στο δωμάτιο μου δίχως όμως να κλείσω την μπαλκονόπορτα, και αρπάζω την μαύρη μου ζακέτα διότι το υπερβολικό κρύο έχει υποχωρήσει αυτές τις μέρες.

Περπατάω προσεκτικά στον σκοτεινό διάδρομο του σπιτιού μου μέχρις ότου φτάσω στην παπουτσοθήκη για να φορέσω τα αγαπημένα μου σταράκια. Ελέγχω μια τελευταία φορά το σαλόνι έτσι ώστε να σιγουρευτώ πως ο μπαμπάς κοιμάται και δίχως παραπάνω σκέψη ανοίγω την εξώπορτα φεύγοντας από το σπίτι. Με το βλέμμα μου αναζητώ τον φύλακα στην καγκελόπορτα και για καλή μου τύχη δεν υπάρχει κανένας. Προφανώς τον έχει πάρει ο ύπνος.