Μαμά λείπεις.

45

Δεν προφταίνω να κινηθώ προς το πλευρό του Νίκου. Με προλαβαίνει αρχίζοντας να χτυπάει με μανία το πρόσωπο του Μανώλη, γεγονός που μου προκαλεί τρομερή σύγχυση. Δεν ξέρω τι να κάνω για να τους σταματήσω, να τους χωρίσω από την μανία τους. Είναι και οι δυο αφελείς. Δεν μπορώ  να κατανοήσω την εξαγρίωση του κολλητού μου. Δεν με άφησε καν να του εξηγήσω ακριβώς αυτά που έχω στο μυαλό μου για τον Νίκο κι αμέσως το παίζει μεγάλος αδερφός. Εγώ παραμένω ασάλευτη στην ίδια θέση παρακολουθώντας τις ανελέητες μπουνιές που ρίχνει ο ένας στον άλλο. Κανείς δεν φαίνεται να έχει μόνιμα το πάνω χέρι. Ο κολλητός μου βέβαια δείχνει ελάχιστα πιο αδύναμος ενώ ο Νίκος ελέγχει άψογα τις αναπνοές του, προκειμένου να κρατάει σταθερά τον ρυθμό του. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να μείνω με τα χέρια σταυρωμένα. Πρέπει να αναλάβω δράση.

"Σταματήστε!" ουρλιάζω εφόσον βλέπω τον Μανώλη να έχει γεμίσει με αίματα. Τα χείλη του έχουν ξεσκιστεί αφήνοντας μια γραμμή κόκκινου υγρού να τρέχει δίχως σταματημό μέχρι το σαγόνι του. Ο Νίκος από την άλλη έχει κοκκινισμένο μάτι, το οποίο αύριο θα είναι σίγουρα μελανιασμένο και η άκρη του φρυδιού ελαφρώς σκισμένη. 

Χωρίς να το σκεφτώ τρέχω στη μεριά τους και τραβάω το μπλουζάκι του Νίκου πασχίζοντας να απελευθερώσω τον κολλητό μου, ο οποίος βρίσκεται ακινητοποιημένος κάτω από το κορμί του αγνώστου μου. Μέγα λάθος να φωνάξω τον Μανώλη τη συγκεκριμένη στιγμή. Έπρεπε να του είχα πει να πάμε έξω για καφέ και να συζητούσαμε. Ποτέ δεν σκέφτομαι με τον σωστό τρόπο.  

Τραβάω πιο γερά το πίσω μέρος της μπλούζας του και με τα δυο μου χέρια τον σπρώχνω αναγκάζοντας τον να χάσει την ισορροπία του και να σωριαστεί δίπλα στον φίλο μου, στο πάτωμα. Ο Μανώλης χωρίς να χάσει ευκαιρία επιχειρεί να τον ξανά χτυπήσει όμως η δική μου λαβή τον προφταίνει. Το βλέμμα του μεταφέρεται στα σμαραγδένια μου μάτια και εγώ δείχνω απροκάλυπτα τον θυμό μου. Παραμερίζω με δύναμη την ετοιμόρροπη μπουνιά του και το χέρι του χτυπάει στο πάτωμα κάνοντας τον να απελευθερώσει μια κραυγή πόνου.

"Είσαι ηλίθια;"

"Εγώ ή εσείς; Τι στο διάολο νομίζετε πως κάνετε;"

"Θέλω να φύγει από το σπίτι σου." απαιτεί ο κολλητός μου κι εγώ τον κοιτάζω περιφρονητικά. Ποιος είναι αυτός που διατάζει να φύγει ο οποιοσδήποτε από το σπίτι μου;

Είμαστε κολλητοί αλλά η φιλία έχει και τα όρια της. Δεν γίνεται να μου φέρεται τόσο αυταρχικά δίχως να δίνει σημασία στα λεγόμενα μου. Νομίζω ότι αρχίζει να παραλογίζεται και δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν είναι έτσι αυτός.