Μαμά λείπεις.

36

ΛΗΔΑ

Περιπλανιέμαι εδώ και δυο ώρες σε όλα τα σοκάκια γύρω από την γειτονιά μου. Μόνο σε ένα στενάκι δεν επιχειρώ να βρεθώ. Στο δικό του. Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που έφυγα σαν τρελή από το πλευρό του. Μια εβδομάδα από τότε που ανακάλυψα σε τι είδους δουλειές είναι μπλεγμένος. Δεν απομακρύνθηκα όμως επειδή τον φοβήθηκα. Ξέρω πολύ καλά πως δεν θα μου έκανε κακό. Δεν μπήκε γι'αυτό τον λόγο στην ζωή μου. Αν ήθελε να με σκοτώσει θα με είχε αφήσει εκείνη τη μέρα που είχα κόψει τις φλέβες μου. Θα με άφηνε αιμόφυρτη κάτω στο παγωμένο πάτωμα δίχως ίχνος ανθρωπιάς. Δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Παρόλα αυτά η θέση μου δεν είναι στο πλευρό του. Με τον τρόπο του με έδιωξε κι εκείνος. Έτσι κι αλλιώς είναι ένας άγνωστος που μπήκε για λίγο στην ζωή μου και τώρα έφυγε. Δεν είχαμε κάτι μεταξύ μας, μονάχα δυο φιλιά. Τα ωραιότερα πρώτα φιλιά μου.

"Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ άγνωστε μου." ψιθυρίζω καθώς κολλάω σε έναν τσιμεντένιο τοίχο μιας γκρεμισμένης πολυκατοικίας. Η πλάτη μου στηρίζεται στο τσιμέντο και τα γόνατα μου λυγίζουν μην μπορώντας να συγκρατήσουν το βάρος μου. Νιώθω τόσο αδύναμη, τόσο απαισιόδοξη. Απορώ γιατί είμαι ακόμη ζωντανή. Έχω βαρεθεί να παλεύω και να ψάχνω διαρκώς. Έχω παραμερίσει τη ζωή μου και δεν το αντέχω αυτό. Βλέπω την Λήδα να αυτοκαταστρέφεται. Πριν τέσσερις μήνες είχα κι εγώ όνειρα όπως κάθε έφηβη. Ήθελα να σπουδάσω, να ερωτευτώ, να κάνω οικογένεια και όλα αυτά που φαντάζονται οι νέοι άνθρωποι.

Πρώτα έχασα εκείνη και όλα τα όνειρα γκρεμίστηκαν με μιας και τώρα χάνω και αυτόν που ερωτεύτηκα. Μπορεί να μην συνέβη τίποτα μεταξύ μας αλλά πονάει. Είχα μια μικρή ελπίδα πως θα τον έχω στην ζωή μου. Πως θα ένιωθα δυνατή μαζί του, πως θα ήταν εκεί για μένα αλλά προφανώς έκανα τεράστιο λάθος. Ο Νίκος δεν είναι το δικό μου μισό.

Χαμηλώνω σταδιακά όλο μου το κορμί και πέφτω στα χώματα λερώνοντας το άσπρο μου τζιν. Τοποθετώ τα χέρια μου στο πρόσωπο μου και προσποιούμαι πως κρύβομαι απ'όλους κι απ'όλα. Από το ένοχο παρελθόν του μπαμπά, από την έλλειψη της, από τον μονόπλευρο έρωτα μου. Απ'όλα..

Αυτούς τους μήνες θέλω να τους σβήσω με μια γόμα. Θέλω να τα διαγράψω όλα όπως διαγράφω βιντεάκια και εικόνες στον υπολογιστή. Δεν θέλω να υπάρχω άλλο. Κουράστηκα.

"ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!" ουρλιάζω και χτυπάω με δύναμη το σκληρό πάτωμα. Τα χέρια μου γεμίζουν γρατσουνιές λερώνοντας το χώμα με κόκκινες κηλίδες. Ξαπλώνω κάτω δίχως να με νοιάζει για το αν θα λερωθώ. Δεν με αφορούν τέτοια χαζά πράγματα. Όλα μοιάζουν τόσο ασήμαντα μπροστά στην θλίψη μου. Θέλω να εξαφανιστώ.