Μαμά λείπεις.

35

"Λήδα είσαι καλά;" η φωνή του Νίκου αντηχεί σαν καμπάνες μέσα στο κεφάλι μου και αναγκάζομαι να κλείσω για λίγο τα μάτια μου. Πρέπει να φύγω από το σπίτι του. Αυτός με μπερδεύει ακόμη πιο πολύ και δεν θα καταφέρω να βγάλω άκρη. Δεν μπορώ να μείνω παραπάνω εδώ πέρα. 

Σηκώνομαι από τον καναπέ, που με είχε τοποθετήσει εκείνος, και κατευθύνομαι προς τα μέσα δίχως την συγκατάθεση του. Με βιαστικά βήματα πηγαίνω προς το δωμάτιο του αρπάζοντας τα βρεγμένα μου ρούχα από το πάτωμα. Δυστυχώς για μένα όμως δεν δίνω σημασία στις φωνές του που μου απαγορεύουν την είσοδο. Μόλις ανοίγω την πόρτα αντικρίζω στο διπλό του κρεβάτι ένα μαύρο περίστροφο. Ένα περίστροφο που είχα ονειρευτεί λίγες μέρες πριν. Το ίδιο όπλο που κρατούσε εκείνος και με πέτυχε. 

Τα μάτια μου γουρλώνουν και το δεξί μου χέρι μεταφέρεται στο ανοιχτό -από έκπληξη- στόμα μου. Δεν το πιστεύω αυτό. Όχι δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να έχει στην κατοχή του περίστροφο. 

Χωρίς να το συνειδητοποιήσω νιώθω τις βεβιασμένες ανάσες του από πίσω μου και μένω παγωμένη στην θέση μου. Τα ρούχα μου πέφτουν στο πάτωμα χωρίς να έχω την δυνατότητα ούτε καν να τα κοιτάξω. Έχω μείνει κοκαλωμένη στην ίδια θέση και έχω καρφώσει το βλέμμα μου σ'αυτό το τόσο μικρό αλλά επικίνδυνο πράγμα. 

"Λήδα εγώ.." δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει και η τρομαγμένη μου φωνή τον κόβει με μιας.

"Ποιος είσαι;" δεν απαντάει τίποτα απολύτως έτσι αποφασίζω να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Αφήνω τα ρούχα μου στο δωμάτιο του και τρέχω στο σαλόνι όπου είχα παρατήσει τα μποτάκια μου. Ανοίγω το φερμουάρ τους και τα πόδια μου γλιστράνε μέσα τους, μουσκεύοντας τις κάλτσες του. Οι λακκούβες από την βροχή δυστυχώς υπάρχουν ακόμη στα παπούτσια μου όμως αυτή τη στιγμή δεν έχει αυτό σημασία. Πρέπει να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Είναι επικίνδυνος. Είναι δολοφόνος. Κλέφτης. Ναρκομανής. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, το μόνο που γνωρίζω είναι πως η θέση μου δεν είναι στο πλάι του.

Κοντεύω το πόμολο της εξώπορτας και μόλις το λυγίζω φανερώνοντας μια χαραμάδα από την ελευθερία μου η πόρτα κλείνει με δυνατό κρότο. Υψώνω το βλέμμα μου και αντικρίζω το δυνατό του χέρι στηριγμένο στην μέση της πόρτας. Το κορμί του κολλάει πάνω στο δικό μου καθώς με αιχμαλωτίζει ανάμεσα σ'αυτόν και στην εξώπορτα. Οι ανάσες μου βγαίνουν κοφτές προσπαθώντας να ρυθμίσω τους χτύπους της καρδιάς μου. Μου προκαλεί και φόβο αλλά και έλξη. Νιώθω πως πρέπει να φύγω τρέχοντας από κοντά του όμως ένα μέρος μου με κρατάει. Νομίζω πως η καρδιά δεν θέλει να τον αποχωριστεί και θυμώνω μαζί μου που της το επιτρέπω. Δεν υπάρχει περίπτωση, εγώ θα φύγω μακρυά του.