YIKINTI

21.Bölüm. "İtiraf."

MEDYA:Ufak bir çalışma ^^

PLAYLİST:Crazy In Love (Beyonce Cover)

###

Bir yer düşünün.Tam ortasında derin bir çukur.Sonsuza kadar uzayan derin bir çukur.Bu çukurun etrafında ise binlerce yıkıntı.Her yaptığım hatada çoğalan,ve beni boğan yıkıntı.Güneşi göremeyecek kadar uzun yıkıntı.Ve ortasında da ben.Çukurun derinliğinde kaybolan kız.Kendi adında kaybolan kız.

Poyraz Göktuna.

İşte bu iki kelime ise benim kurtuluşum.Ben kendi adında kaybolan kızdım..Poyraz ise rüzgardı.Eğer hata yaparsa yıkıntılar rüzgar etkisiyle uçuyor ve beni boğuyordu.Onun görevi beni kurtarmaktı.Yıkıntıların içinden geçerek beni kurtarmak ve rüzgarını yıkıntıların kaybolması için kullanmak.

Bundan emindim.Başka biri olamazdı.Beni sadece o kurtarabilirdi.

Ve şimdi onun dudakları benimkilerin üzerindeydi.Elleri,ateş misali yanaklarımı yakıyordu.Ama bedenim buna alışmıştı.Ateş beni etkilemiyordu.

Poyraz Göktuna beni öpmüştü.

Ellerimin havada asılı kaldığını farkettim.Olayı idrak edememiş gibiydiler.Ona tutunmalımıydım,yoksa iktirmelimiydim? Nefessiz kaldığımı farkettim.Gözlerimi açmaya korkuyordum.Poyraz'ın dudaklarını hissetmemeye başladığımda,üşüdüğümü farkettim.Hava soğuk değildi;ama üşüyordum.

Alnımda,alnını hissettim.Elleri boynumdaki yerini kavradı.Baş parmağını elmacık kemiklerime getirdi.

"Gözlerini aç." diye emir verdi.

Yapamıyordum.Daha doğrusu yapmak istemiyordum.Gözlerimi sonsuza kadar kapatmak ve hiç açmamak istiyordum.Hatta kafamın vücudumun içine girmesini istiyordum.

Poyraz baş parmağını elmacık kemiklerimin üzerinde gezdirdi."Derin?" diye sordu fısıldayarak.Kelimeleri beynime yapışıyor ve oradaki yaraları iyileştiriyor gibiydi.

Gözlerimi açamayacağımı anladığımda kafamı daha da yere eğdim ve kafamı Poyraz'ın göğsüne yasladım.Kolları belimi kavradığında gözlerimi açtım.

Bu yaptığım doğrumuydu?Ondan uzak kalmam gerekmiyormuydu?

Beynimin bir tarafı bu yaptığımın yanlış olduğunu düşünüyordu fakat;bu oldukça rahatlatıcıydı.Hiç olmadığım kadar özgür hissediyordum.Poyraz'ın kollarındaki bu kısıtlı yerde hiç olmadığım kadar özgürdüm.Her şeyi yapabilecek kuvveti hissediyordum.Her şeyin üzerinden gelecekmiş gibi...

"Bücürük." dedi kulağıma doğru.Dudaklarımı dişledim.Poyraz beni kendinden ayırdı ve yüzüne bakmaya zorladı.Sonunda kendimde gözlerimi açma cesareti buldum ve göz kapaklarımı araladım.Poyraz çapkınca ama bir o kadar da tatlı birşekilde gülümsedi.Aramızdaki mesafe kapanırken nefesimi tuttum.Poyraz kafasını kulağıma doğru yanaştırdı.Ama ona engel oldum.

"Hiçbir şey söyleme." dedim."Sadece eve gitmek istiyorum."

Poyraz'ın bakışları sertleşsede kafasını salladı.Elleri belimdeki yerini kavradığında rahatsız oldum.Söz vermiştim.Poyraz'dan ve Minel'den uzak duracaktım.Hem o kötü biriydi..Yani,sanırım.Endişelerim yine günyüzüne çıkmış ve bana 'ben burdayım' dermiş gibi bayrak sallıyordu.Kafamdaki baskı nedeniyle sağ elimi başıma götürdüm ve gözlerimi kıstım.Bu gece nasıl uyuyacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu.

"İyi misin?" Poyraz'ın sesiyle kafamı kaldırdım.

"Evet," dedim."sadece başım ağırıyor."