YIKINTI

Selam...Orada biri var mı?

Ne desem, nasıl başlasam...

Buraya en son 2015 yılında uğramışım sanırım. Beş yılın ardından ilk defa giriyorum. 

YIKINTI'yı en son bıraktığımda, 200 aktif okuyucusu ya vardı ya yoktu... Her gün bakardım kimler okumuş diye, hayal kurardım acaba 1M okumaya ulaşır mı hiç diye... Ulaşmış. Ben bunu 5 yıl sonra görebiliyorum. 

Bu hikayeye başlarken daha lise öğrencisi bile değildim. Ama şimdi üniversite öğrencisiyim. Buraya tekrar uğramak zihnimde orda olduğunu bilmediğim şeyleri tetikledi. Her birinizin yorumlarını okumam imkansız. Ama final bölümüne gelen yorumların çoğunu okudum. :)

Hikayenin sonunun 'kötü' bitmesiyle ilgili bir çok yorum gelmiş. Haklısınız, bir çoğunuza göre okuduğunuz şey kötüydü. Ama benim kafamdaki Derin'in sonu hep böyleydi. Ne Poyraz o sırla Derin'i sevebilecek bir karakterdi ne Derin o sırla Poyraz'ın gözlerine bakabilecek biriydi. Belki bir süre mutlu olurlardı ama Poyraz gitmeden, Derin o yıkıntılar arasından kurtulamazdı. Önce rüzgarın gitmesi gerekti oradan çıkabilmesi için ve öyle de oldu.

Derin üzüntüyü tattığı kadar mutluluğu da tattı. Ve hepsini ona öğreten tek bir kişiydi.

Bu hikayede biri bedel ödemek zorundaydı, üzgünüm ama bunu Derin'i öldürerek yapamazdım. Derin benim hep kafamın içindeydi. Aradan beş yıl geçti ama hala orda. Derin ölseydi eğer, kendini Derin gibi hisseden kişilere tek çözüm yolunun ölüm olacağını söylemiş olurdum gibi hissediyorum.

Hayat çoğu zaman acımasızdır. Hayat sizin yakınlarınızı alabilir ama bu sizin denemekten vazgeçeceğiniz anlamına asla gelmez. Derin Poyraz öldükten sonra denemekten vazgeçmedi. Yaşamayı öğrenmeye yeni başlıyordu sadece... Derin için umut hep var.

Merak etmeyin, Derin şuan mutlu.

Hikayenin büyük kısmı, affınıza sığınıyorum ki, kötü bir dille yazılmış. İlk birkaç bölümü düzenleyip tekrar attığımı hatırlıyorum ama çoğu hala tam olarak 'yaşı küçük' biri tarafından yazılmış. Ama bunları değiştirmeyeceğim. Zaten bunu yapabilmem için önce zihnime eski Derin'i getirmem gerek. Ama o şuan çok mutlu ve geri döndürmek istemiyorum.

Bunu kimler okur... Bilemiyorum. Ama yorumlarınızı okuduktan sonra şunu fark ettim ki yazmak bana iyi geliyormuş. Şuan üniversiteye gidiyorum o yüzden ne yazmalıyım bilmiyorum ama yazmaya devam edeceğim. Ben değiştim, hislerim değişti. Bundan sonra yazacağım hikayelerim size nasıl gelecek bilmiyorum ama bana iyi geleceğini biliyorum çünkü yazmayı gerçekten çok özledim. Büyük ihtimalle diğer hikayem olan ODAK NOKTASI'na devam edeceğim. 

Hepinize çok teşekkür ederim. Binlerce kez. Göremediğim tüm ışıklar kadar teşekkür ederim. 

Sizi tekrar görmek dileğiyle,

Buse.