Sevmek Anlaşmak Değildir...

Sevmek Anlaşmak Değildir... |33. Bölüm Güvenin Dibinde, Endişenin Kıyısında|

Hikayenin restorasyonlu halini okumak için profilimdeki; Bir Şansımız Olsaydı isimli hikayeye bekliyorum.

Keyifli okumalar ;

-

-

-

Sevmek Anlaşmak Değildir... |33. Bölüm Güvenin Dibinde, Endişenin Kıyısında|

-Düğünden Bir Önceki Gece, Naz-

Harun'un dizinin dibinde bağdaş kurmuş ve bir ettiğim ellerimi fark bile etmeden aralık dudaklarıma yaslamıştım. Sağ göğsümden sarkan saçlarım bir ağırlık oluştururken yutkundum. "Açmıyorlar mı?" diye sordum çekingen bir tavırla.

"Çalıyor bir dakika."

Yutkunup kirpiklerimin altından telefonu kulağında bekleyen çocuğa bakmaya devam ettim.

"Ah-alo, abi." Dedi bir an afallayarak. Açmalarına sevinmiştim doğrusu. Yarın evleniyorken tek başıma olacak olsaydım ağlamaktan canım çıkardı değilse. "Nasılsınız?"

Tabii, hal hatır önemliydi ama yarın daha önemliydi. Hadi be Harun, davet et gitsin.

Ahizenin öbür ucundan iyi olduklarına dair birkaç cümle yükselirken koltuğun hemen altında, Harun'un ayak ucunda sabırsızca oturan ben daha fazla gerilime dayanamayarak yerden kalkıp Harun'un dibine oturdum ve telefonu dayadığı kulağına yaklaştım. Bu sırada se nihayet Harun o soruyu sorabilmişti. Fakat nabzım kulaklarımda öyle bir atıyordu ki. Bir an için Ivan abinin 'Gelemeyiz ne yazık ki...' dediğini duyduğumu sandım. Kaşlarımı belli belirsiz çatarken Harun'un ifadesinin de şaşkın olduğunu fark edince yüreğime tırmanan o huysuz hayal kırklığı kursağımda koca bir yumruya sebep oldu. "Bu gece Paris'e dönüyoruz." Dedi adam tek solukta. "Bir hafta falan önce haber verseydiniz ona göre alırdık biletleri."

Adam haklıydı, adam doktordu ve karısı da mimar; üstelik iş güç denen şey hepimizde vardı. Bizi mi bekleyeceklerdi? Elbet herkes evine yuvasına dönecekti. Ama ne bileyim? Küçük oyunumuzu biliyorlardı onlar, beni onlardan istemişlerdi üstelik. Hastane maceramızda da yanımızdalardı. Bir şekilde küçük dünyamda önemli rollere sahiptiler yani. Gelememelerine ister istemez üzülüyordum doğal olarak... Başımı Harun'un omzuna yaslarken yüzümü düşürdüm. Bu sırada ise Harun başımı nazikçe iterek omzundan ayırdı ve telefonu kulağıma dayadı. Gözlerimi açarak 'Ne?' diye baktım Harun'a.

"Leyla abla senle konuşmak istiyormuş."

Kaşlarımı kaldırıp telefonu ellerinden aldım. Sanki sır saklıyormuşum da ansızın ortaya çıkmış gibi bakıyordu Harun bana. Oysa bende onun kadar meraklıydım ama suçlayıcı bakışlarından hoşlanmamıştım. Bu yüzden yanımdaki adamın göz hapsinden kurtulmak amacıyla ayağa kalkarak bir iki adım ilerledim.

"Leyla abla?" ses tonum soru sorarcasınaydı ve doğrusu biraz aceleciydim. Çünkü Harun tamda arkamdan gelip kulağını telefona yaklaştırmaya çalışıyordu.

"Hayırlısı olsun," dedi karşıdaki ses. Neşeli ama bir o kadar da üzgün gibiydi. Bence özlediği evine kavuşacağı için mutlu, düğünü kaçırdığı için kederliydi.

"Umarım hayırlı olur." Dedim Harun'un bana yaklaşmaya çalışan tavırlarını savurmaya çalışarak.

Harun Savar!

"Bak ne diyeceğim?" dedi kadın. Ne diyecekse hemen şimdi dese mükemmel olurdu. Değilse Harun'u daha fazla uzak tutamayacaktım. Hoş gizli bir şey miydi onu bile bilmiyorum ama eğer gizli bir şeyse uğruna Harun'la didişmek eğlenceliydi. "Eğer her şey yolunda gitmezse diye Ivan'la bir şey düşündük." Gözlerimi bir iki kere hızla kırpıştırırken Harun'un beni mengeneye almaya çalışan ellerinden kurtulup bir adım daha kaçtım ama Harun'un durmaya niyeti oktu. Eh, Leyla abla biraz daha hızlı konuşursa çok iyi olurdu. "Yazlıktaki evin verandasındaki menekşe saksılarının birinin altında evin anahtarı var." Telefonu Harun'dan uzak tutma çabalarım nihayete ulaşırken istemsizce tebessüm ettim. Harun'un duymadığı bu gizli yer nerde ne zaman işe yarardı bilmiyorum ama teyzemin üvey kızının evinden daha cazip olduğu kesindi. Öte yandan bu samimi çiftin henüz doğru düzgün tanımadıkları bir kıza birden bu kadar çok güvenmelerini her ne kadar ürkütücü bulsam da değer verdikleri bir kişi olmak güzel bir histi.