Sevmek Anlaşmak Değildir...

Mini Bölüm

Mini Bölüm

Bölüm başı notu; Bu bölüm alternatif son sonrası olanları anlatmaktadır.

-

-

-İKİ YIL SONRA-

Mumları yaktığım kibriti hoyratça salladım; asker yeşili geceliğimin dekoltesini cüretkar bir şekilde çıkıklaştırarak yutkundum. Bu gece o yüzde otuzluk gecelerden biriydi ve benim kutsal mabedim bu gece Harun'un dualarını kabul edecekti. Yüreğim önce midemde bir tur attı ardından bir an için bağırsaklarımda bir gezintiye çıktı. Manzarayı beğenmemiş olacak ki hemen ardından ağzıma kadar geldi. Yüreğim ağzımda, nabzım kulaklarımda atıyordu adeta. Yutkunup gözlerimi kapadım.

Onca yaşanmışlık, onca olan bitenden sonra, affedişlermizden sonra bile şu an bunu yapabildiğime inanmak gerçek değilmiş gibi geliyordu. Derin bir nefes alıp bacaklarımı popomun altına sıkıştırdım. Kolay değildi, beni kalıplarımdan söküp alan, yanına koyan ardından ise parçalarcasına yanından atan adama baştan güvenmek... Zaman almıştı. Çokça zaman. Elimi tutmasına izin versem de eski güveni hissetmek ikimiz içinde koca bir sınav demekti. Uzunca bir süre, hangi gecenin bir yarısı yanımdan kalkıp gidecek acaba, diye daldım uykuya. Sıçrarcasına uyanıp yanımda mı diye kontrol etmek utanç verici olsa da hiç yadırgamadı. Her sıçrayıp ona döndüğümde tek bir laf bile etmeden sımsıkı sarılıp buradayım, dedi. Saçlarımı içercesine koklayıp öptü. Gece ninnilerim kalp atışları oldu.

Başımı geriye atıp derin bir nefes daha aldım. Saniyeler içinde kapıyı açacaktı, biliyordum. Arabasını siteye soktuğunu görmüştüm. Geçen her saniyede kalbim şiddetini arttırıyor, beni içeriden evire çevire dövüyordu ama bu tatlı ıstırap beni mutlu ediyordu. Kilidin açılış sesini duydum. Titrek bir tebessüm dudaklarımı esir alırken yutkunup başımı dikleştirdim.

Her adım kalbimle bir atıyordu. Bu düşünce gülümsememi yayarken bunu neden yaptığımı hatırlamaya çalıştım.

Harun; neşemdi, kahkam... Gözyaşım, dünüm, başına buyruk sevdamdı. Bu günüm! Acımdı; Kartal Tibet'im, hayatımdı, içine dalıp kaybolduğum lacivertlerimdi. Marvell'dan süper kahramanımdı. Günümü kurtaran, gecemi güne kavuşturan, her şeyimdi!

Kan revan bırakan, benle birlikte kanayan... Harun bendi! Bende Harun!... Bu gece onun olmak istiyordum! Yarın ki kavgamız bebeğe kimin bakacağı olsun; kızım bana anlatamadıklarını babasıyla paylaşsın; babası Harun olsun istiyordum.

Harun'u kapıyı açarken tereddütte gark olmuş bedenime kontrolünü koruması için ellerimi yumruk yapıp dizlerimin üzerine koydum.

Komik bir görüntü olduğunun farkındaydım; sonuçta iş yemeğinden dönüyordu ve muhtemelen aklındaki sıcak bir duşun ertesi yatıp uyumaktı. Oysa benim takvimim ne yazık ki tam da bu geceyi işaret ediyordu.

İçerideki manzaraya karşı önce duran ardından anlamışçasına sinsi bir tavırla gülümseyen en sonunda ise kapıyı ve ışıkları kapatan sevgilim tek kelime etmeden yatakta tam karşıma otururken bir yandan da gömleğinin kol düğmelerini açmaya çalışıyordu. Sessizlikle geçen birkaç saniyenin ardından saçlarımı arkaya iterek dizlerimin üzerinde doğruldum.

"Doktorla konuştum." Dedim dudaklarımı ıslatarak.

Sözlere karşılık parmakları yavaşlayan çocuk çatık kaşlarla "Doktorla mı?" diye sordu hafif endişeli bir sesle.

"Evet, doktorumla konuştum." Dedim hafif hareketlerle Harun'a yaklaşarak. "Eğer çocuk sahibi olmak istiyorsam bu gece biraz çabalamalıymışız."

Yüzü tam karşımda duruyor, gülümsemesi aheste bir kadın gibi usulca dudaklarına yayılıyordu.