Adam, şafak sökerken yığmıştı ölü denizlerini göğsüne.
Tebessümüne giydirdiği kefeni ustalıkla yüreğindeki mezarlığa kabul etmişti kadın.
Sessizliğin alevinde yanan adamla, adamın küllerinde matem tutan kadının hikâyesi...
Ne bir sessizlik bu kad...
Cem Adrian & Hande Mehan - Ah Bu Şarkıların Gözü Kör Olsun 🌙🍷
Cem Adrian... Ah o bir şarkı boyunca gözlerini kapatıp, tüm yüreğiyle kendini kaptırması yok mu... Yüz hatlarındaki, bir şeylerin yaşanmışlıklarıyla titreyen, mimikleri bile şarkıya eşlik eden bu adamın ses tonundan tut mütevaziliğine, gereksiz popülariteden uzak samimiyetine, hayata bakış açısına hayranım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir kabuk, dermanı olacağı yaranın üzerinde doğar, büyür ve ölür. Her kim ne kadar sıyırıp atsa da, o kabuk, bir şekilde yine o yaraya tutunur. Bazen birbirlerini kanatarak, bazen birbirlerinden giderek, bazense birbirlerinde hayat bularak ama hep dipdibe savaşarak... Bazı insanlar zaafımızdır; ne kadar kızgın olursak olalım yine onların yanıbaşında soluklanarak affetmek isteriz.
O, yine bende soluklandı.
Belki de affetmeye meyilliydi ama kendini yenemedi.
Alnı alnıma, burnu burnuma sırtını vermişti. Onun hırçın denizlerinin taşırdığı bir küçük damla, kirpiklerime karışıp aşağı doğru süzülerek dudağımın kenarındaki oyuğa saklandı. Aralamaktan korktuğum göz kapaklarıma vuran dalgalarım her an yüzümü sel altında bırakabilirdi. Ağlayan bir adamın o anki duyguları en temiz, en masum hâliydi. Diğer bir elimi de yanağına yaslayarak yüzünü tamamen avuçlarımın arasına aldığımda nefeslerimiz birbirinde kirlendi. Başparmaklarımı sakalsız yüzünde yukarı kaydırarak kirpiklerine ulaştığımda, incinmesinden korkarak, hafifçe gözaltlarındaki ıslaklığını aldım.
"Unutmak istiyorum." Ses tellerinden sıyrılıp gelen erkeksi sesi boğuktu. Beni unutmak istediğini düşünüp tam içimdeki acıyla nasıl baş edeceğimi düşünürken ekledi; "Yaşattıklarını." Aramızdaki ufukta bir güneş belirdi, adı umuttu.
Umuda yelken açan gemide, geride kalan hatalara el sallarken "Unutturacağım," dedim. Gözlerimi açarsam her şey bitecekmiş gibi geliyordu. "Artık sevmekten, mutlu olmaktan korkmuyorum." Bütün korkularıma rağmen göz kapaklarımı kaldırdım. Batan güneşin yasa boğduğu gökyüzünün karanlığı, elmacık kemiklerinin biraz altındaki çukurlara sığınmıştı. Hissetmiş gibi o da gözlerini araladığında mesafe kavramı intihar etti.
"Her şey çok başka olabilirdi."
"Kendimi affettirmek için çabalayacağım," dediğimde uzun bir süre göz göze kaldık. Bu kadar dipdibe olsak da aramızdaki mesafenin farkındaydım. Gözlerinin içine hasretle bakarken geri çekileceğini hissettim. Ellerini ellerimin üzerine koyup yüzünden çektiğinde, nefesimi tuttum. Ağzından çıkacak tek bir söz benim için yaşama sebebiydi.
