Beke Noon Adan na Ngayon ( Love Story )

47

" Hi!" Napaangat ako ng tingin sa taong yun.

Natigilan ako ng makilala agad ito ng naghaharumentadong puso ko.

Napalingon pa ako sa paligid kung ako talaga ang kausap nito. Mahirap na baka akala nito nag-assume ako.

Nang walang makitang tao.

" Hi!" Mahinang bati ko.

Busy ako. Asual for work.
Hindi ko namalayan na may nakalapit na pala.

Kung nagtataka ako. Nasa duyan ako ngayon. Remember yung namasyal ako. At nakita kong duyan. Bumalik ako dito. At naisipan kong bitbitin yung notebook,pen at laptop.

Ang sarap ng hangin kaya enjoy na enjoy ang matrabaho. Dumagdag pa yung nanghahalinang mga view at syempre ang dagat na para bang kumakanta dahil sa hampas ng alon.

Ilang minutong nanatiling matahimik hanggang sa nagsalita ito. Siguro na halata nitong wala akong planong magsalita. Nang bumati kasi sa kanya. Agad kong binalik ang pokus sa ginagawa. Akala ko nga kanina pa ito umalis.

" Kamusta?" Rinig kong sabi nito.

Kamusta?

Sa kanya pa nanggaling ang mga salitang yun. Kamusta nga ako sa mga huling sinabi nito. The truth is I'm not fine.

Nasasaktan pa din ako kapag naalala ko ang mga sinabi nito. Para bang nagawang ma record ng isip ko at hindi na yun mawala wala sa akin.

Pero No. Hindi ko ipapakitang better ako o nasasaktan man lang. Hindi nito deserved na makita akong nasasaktan. I will not allow it.

" Mabuti naman." Sabi ko ng hindi pa din naalis sa screen ng laptop ang mga mata ko.

Yes. Gumagawa ako ng story. Pero sinigurado kung hindi nito malalaman ang codename ko. Nakikita lang nito ang pagtitipa ko at yung chapter na ginagawa ko ngayon.

" Mabuti naman kung ganoon." Rinig kong sabi nito.

" Ikaw ba? Kamusta?" Gustong kong iparinig ang mapait na tono habang sinasabi yun. Pero baka mag-isip ito ng kung ano ano.

" I'm fine." Siya.

" Mabuti." Saad ko.

Mabibilis ang pagtitipa ko. Para bang sunod sunod na pumapasok sa isip ko ang plot ng kwento kaya di ko maiwasang ngumiti.

" Anong ginagawa mo?" Narinig kong tanong nito. Nagawa kong iangat ang tingin ko sa kanya.

" Work." Tamad kong sabi dito. At binalik ang pokus sa ginagawa.

" Ah." Nasabi na lang nito. Bakit nga ba andito to?

Hindi ko inaasahan na lalapitan at kakausapin ako nito na lang parang wala lang nangyari sa nakaraan.

Sabagay kung kaya nitong ipakita na wala lang. Kaya ko din. Hindi ako si IM kung hindi ko alam itago ang nararamdaman ko.

" Nasan yung iba?" Natanong ko bigla. Eh nagtataka talaga ako kung bakit nandito to.

" Andoon may sari-sariling mundo." Sagot naman nito. Tumango lang ako.

Nakakatamad magsalita lalo na kapag siya ang kausap ko.

Sa ilang araw na dumating to. Hindi ko pa na kakausap to. Bakit ngayon siya pa yung lumalapit.?

" You don't have work?" Tanong ko sa kanya ng hindi pa rin tumitingin.

" No. I cancell all my appointments for two to four weeks." Paliwanag naman nito.

" How about you? Hindi mo ba naisipang magbakasyon mula sa trabaho mo?" Tanong nito na ikinatingin ko.

" No need for me to leave my work. Pwede naman magbakasyon habang nagtatrabaho ako. Well sa trabaho ko kalakip na yung pagbabakasyon." Sabi ko dito. At nagpatuloy sa ginagawa.

" Pagkatapos ng kasal nila Yesha. Aalis ka ulit?" Hindi ko alam kung bakit tinanong niya yun. Wala namang siyang pakialam sa mga ginagawa ko.

" Yes." Yun naman ang totoo. Umuwi ako para sa kasal nina Yesha. Kaya pagkatapos aalis din agad ako at magpapatuloy sa paglibot ng mundo.

" Wala ka bang balak na magstay sa pilipinas for good.?" Tanong nito.

Stay for good. Lalo na sa pilipinas. I think No.

Wala sa bokabularyo kong yun. Sa 2 years paglilibot. I really enjoy. Kahit na nagmula akosa broken heart. Nagawa naman yung ma heal ng unti-unti. Kung hindi baka nasiraan na ako ng bait.

" Not in my vocabulary." Sabi ko dito.

" Pero andito yung mga kaibigan mo. Yung pamilya mo." Siya. Bigla akong nagtaka sa tono ng boses nito. Parang may halong inis.

No. Baka iba lang yung narinig ko.
Kailangan ko na yatang maglinis ng tenga ko. Kung ano ano ang naririnig ko.

" Magagawa ko din silang bisitahin anomang oras." Saad ko na parang normal lang sa akin. Hindi ko nakita ang reaksiyon nito. Wala naman akong paki.

" Hindi ka magiging masaya." Nagpantig ang tenga ko sa narinig. Nakataas ang isang kilay ko. Hindi ko maiwasang mainis dito.

" At sino ka naman para magdikta ng buhay ko. You know nothing kaya wala kang alam." Inis na inis kong sabi dito.

Nakita ko ang paglandas sa mukha nito ang sakit. I dont know why. Nainis lang naman ako.

Paano ito nasasabi ang ganoong bagay.?

Yes. Hindi ako maging masaya dahil sa nakaraan. Pero hindi naman sa future ganoon din. Gusto ko ding makamit ang kasiyahang yun.

" I'm sorry." Rinig kong sabi niya.

Tinignan ko na muna ito.

" It's fine." Sabi ko naman. Nawalan na ako gana sa ginagawa ko ngayon. Agad kong sinara ang laptop at niligpit ang mga kailangan.

" Alis na muna ako." Sabi ko at hindi man lang tinignan to.

Bahala siya dun sa buhay niya. Wala na akong pakialam. Hindi porket masaya na ito may karapatan siyang sabihin ang mga yun.

Bumalik ako ng rest house. Nakita ko ang iba. Pero hindi ko na pinansin yun at nagdi-diretso sa silid ko. Mas mabuti pag itulog ko na lang to. Baka ano pa ang magawa ko sa inis at nararamdman kong to.

Sh!t malagkit. Tumutulo na pala ang luha ko.

Masakit pa rin. Yes. He is part of my past. Pero hindi mawala wala ang sakit na nararamdaman ko kapag nakikita siya. Lalo na kapag kasama siya.

I hope magagawa ko pang umahon kapag natapos ng kasal. F@ck. Alam ong makakasama ko pa siya ng matagal.

Sa pagkakaalam mo nakasal na siya. Bakit hind niya sinama ang asawa nito.

Kung iniisip niyang aawayin ko ang pinakamamahal nitong asawa. Tsk. Hindi ko yun gagawin yun no. Kahit may galit ako sa babae hindi ko naman magagawang ipahiya ng arili ko.

Baka magmumukha akong desperada.

Tsk.