Gizli Numara (Düzenleniyor)

8.0

Bir anda merdivenlere fırladım. Allah'ım, böyle bir şey olmaz öyle değil mi? Ben Burak'a güveniyorum, değil mi? Yapmaz o, ben biliyorum. Peki ne diye fırladım şimdi? Kendime bile inanmıyordum!

Aldatıyordu işte, başka bir kız vardı. Başka biri. Kalbime bir taş oturmuş gibi hissedince kafenin bahçesindeki masalardan birine oturdum. Nefessiz kalmıştım, başım şiddetli bir şekilde ağrımaya başlamıştı. Ve ben birkaç saat sonra bu iğrenç insanla tatile gidecektim...

Ayrılmış mıydık yani?

"Defne!" Hazal'ın sesini duyunca yeniden ayağa kalktım. "Hazal gelme! İstemiyorum!"

"Defne, gidip sorsana Burak ne yapıyorsun burada diye! Ulan çocuk sana deli gibi aşık! Böyle bir şey yapacağına ben bile ihtimal vermiyorum."

"Ama yapmış Hazal! Görmüyor musun? Az önce şahit olduk! Nasıl yalanlayabilirsin ki bunu?" 

"Git sorsana aptal karı!" dedi Hazal bir anda bana. Hazal'ın bana hakaret etmesi beni daha da sinirlendirirken sinirlenmemin aksine gülüyordum. Göz yaşlarımın ne ara akmaya başladığını anlamamıştım bile. Sinirliydim, ağlıyordum ve aynı zamanda deli gibi gülüyordum.

"Ben eve gidiyorum Hazal," dedim evin yoluna doğru yürürken. "Birkaç saat sonra soracağım zaten." Hazal beni umursamadan yaka silkme hareketi yaptı ve o da kendi evinin olduğu yola girdi. Acaba Burak yüzünden insanları çok fazla mı kırıyordum? Neyse, ben Hazal'ın gönlünü alırdım.

Eve geldiğimde annem valizleri kapıya çıkarıyordu. Ağladığımı görünce suratını buruşturdu. "Ne oldu sana?"

"Hazal'la tartıştık biraz," dedim kestirip atarak. Annem inanmamış gibi duruyordu ancak çok üstüne düşmedi. "Hadi, uçağa binmemiz için havaalanına gitmemiz lazım," Şaka yapıyorsun? Annemin kurduğu cümleye nedensiz şekilde gülerken annem gözlerini devirdi. "İndir kendi valizini, hulk değilim ben."

Kendi valizimi indirdikten sonra arabaya yerleştirdim ve ön koltuğa oturdum. Annem de sürücü koltuğuna geçti ve Melek Teyze'yi aradı. Telefonu, arabaya bağlı olduğu için konuşmayı ben de duyuyordum.

"Melek? Çıktınız mı yola?"

"Evet canım ben çıktım, Burak dışarıdaydı, şimdi onu alacağım." Melek Teyze çok merak ediyorsan oğlun nerede söyleyebilirim?

"Tamam Melekciğim," dedi annem telefonu kapatmadan önce. "Orada görüşürüz." Telefonu kapattıktan sonra bana cimcik atınca ona döndüm. "Kız, senin moralin tek Hazal yüzünden böyle bozulmuş olamaz!"

"Anne, gerçekten Hazal yüzünden," dedim gözlerimi devirerek. "Neyse, yakında çıkar kokusu zaten." Annemin bunu imalı bir şekilde demesi beni daha çok sinir etmişti.

Havaalanına geldiğimizde annemle birlikte check-in yaptırdık. Annem tuvalete gitmişti, ben de acıktığım için kafeden sufle alıp yiyecektim. Evet, hayvan gibi oldum ama işte şu boğazıma söz geçiremiyorum, Allah kahretsin!

Sufle siparişi verdikten sonra telefonumun titremesiyle birlikte hızlı bir şekilde mesaja baktım. Annemden mesaj gelmişti. Ne diye heyecanlanmıştım ki zaten? Ne yapacaktım? 

Burak yanıma gelip hiçbir şey olmamış gibi davranacaktı ve ben bunu sadece öyle seyir mi edecektim? Hayır. Nedenini anlayana kadar soğuk yapmalıydım.

Annem: buraklar geldi şimdi check-in yapıyorlar

Annem: melekle kitapçıya gideceğiz ortadan kaybolma, ona göre

Burak şimdi yanıma gelecekti, eminim. Tahminim doğruydu, bir anda karşımdaki sandalye çekildi ve Burak oturdu. Başımı kaldırıp karşıma baktığımda... Bir saniye, bu Burak değildi?

"Selam," dedi karşıma oturan çocuk. Gözlerimi kısarak ona baktığımda gülümsediğini fark ettim. "Tanışalım mı?"

"Hayır," dedim net bir şekilde. "Neden?"

"Çünkü tanışmak istemiyorum?"

"Bu geçerli bir neden değil," dediğinde tepem atmıştı. "Ulan, tanışmak istemiyorum işte? Daha ne zorluyorsun?"

"Neden diyorum ben de. Erkek arkadaşın falan mı var?" Evet mi, hayır mı? Bu sorunun cevabını kendim bile bilmiyordum.

"Hayır, erkek arkadaşım falan y-" Bir anda beni iliklerime kadar titreten o sesi duydum.

"Defne!" 

Burak, gerçekten tam zamanında geliyorsun.