Zümrüdüanka ile Albatros

[bölüm 33 - ruhların hissedişi]

"Bazen doğru sandıklarınız, aslında hiç de doğru değildir."

---

"Tarık'tan mı?"

"Evet, bil bakalım kimmiş mesajın sahibi?"

"Kim?"

"Birtanecik annen. Ne kadar şaşırtıcı değil mi?"

"Sen ciddi misin?"

"Al kendin bak." Telefonu Emre'ye uzattı.

"Yok artık ya, bu kadın ne ara bu kadar kötü biri oldu?"

"Aslında hep kötüydü, neyse anneni kötülemek gibi olmasın. Benim bir işim var, sen çiftliğe dön."

"E öğrendin, bir şey yapmayacak mısın?"

"Yoo, yapacağım. Ama şimdilik sadece bekliyorum, bir sonraki hamlesini."

"Sen bilirsin, kalkalım hadi."

Leyla ve Sanem bahçede otururlarken Emre onların yanına gitmişti. Sanem Can'ı çok merak ediyordu, Emre'yle beraber gelmemesi de onu iyice meraklandırmıştı.

"Can nerede?"

"Onun 1-2 saatlik bir işi var. İşini halledince gelir."

"Ben arayayım onu." Sanem telefonunu eline aldı ve Can'ı aradı. "Telefonu kapalı, nereye gitti?"

"Şarjı falan bitmiştir ablacım, sen içeriye girip uzan istersen."

"İstemiyorum."

"Ablacım gelir birazdan, hadi."

"Gelince haber verin bana, gerçi yanıma gelir zaten değil mi?"

"Gelir gelir, hadi sen geç uzan."

Sanem ablasının ısrarına dayanamayıp içeriye girdi. Hava kararmaya başladığında bir araba sesi duyuldu çiftlikte. Sanem, odasına gitmişti ve Leyla'nın ısrarlarıyla uyumaya çalışıyordu. Can arabadan inip bahçeye geldiğinde Emre ayağa kalktı. "Abi neredesin sen ya? Kız meraktan öldü."

"Nerede Sanem?"

"Leyla uyuması için ısrar etmiş, uyuyordur muhtemelen odasında."

"Tamam." Can elindeki taşları cebine koyup kapıyı yavaşça açarak Sanem'in odasına girdi.

Sanem uyuyordu. Can, Sanem'i uyandırmayacak şekilde yatağın kenarına oturdu. Yüzüne gelen saçlarını düzeltti Sanem'in. Çok güzel uyuyordu, her zamanki gibi.

"Can," dedi fısıltıyla. "Sen mi geldin?"

"Uyu sevgilim." Sanem'in yanağından öptü.

"Sen de gel." Hafifçe yana kaydığında Can gülümsedi ve Sanem'in yanına uzandı. Sanem, Can'a sımsıkı sarılıp başını göğsüne yasladı. "Telefonumu açmadın, ulaşılamıyordu."

"Hiç farkında değildim, şarjı bitmiştir."

"Korktum, sana bir şey oldu diye."

"Yanındayım şu an, bak. Sarıl ve uyu." Sanem kollarını Can'ın beline sarıp gözlerini kapattı. Can Sanem'in saçlarını okşarken Sanem daha fazla dayanamamış ve uykunun esareti altına girmişti.

-

Saat gece yarısı geçmişti. Can yataktan yavaşça kalktı ve Sanem'in omzuna dokundu. "Sanem."