Şerefsiz || Anonim (TAMAMLANDI)

3.

Bir roman havası açıp, annemler sesi duymasın diye, kısmış ve odamın kapısını kilitlemiştim ve şu an göbek atıyordum.

Anonimim var lan, boru mu!

Telefonum çalmaya başlayınca elime alıp arayan kişiye baktım.

Bir süre hattını tecavüz ettiğim yakın arkadaşım Işıl, aramama geri dönüş yapmıştı.

Hemen aramayı cevaplayıp konuşmaya başladım.

"Sen kapat ben arıyorum." Dedim heyecanlı bir şekilde ama dediğimin tersini yapıp ben onun yüzüne kapattım. Sonra son arananlara girerek onu geri aradım. Hayır onu düşündüğüm için kapatıp ben aramıyordum. Sadece tarifem gereği, hafta içi boyunca kaç dakika konuşursam hafta sonu o dakikalar bana internet olarak dönüyordu. Işıl'da bunu bildiği için ses etmiyordu.

Öküz🐂 Aranıyor...

Sonunda cevaplayınca, ses tonumu kontrole alsam da heyecanlı bir şekilde konuşmaya başladım.

"Işıl, anonimim var!" Dedim sesimi yükseltmeden.

"Oha, harbi mi?" Diye cevap verdi. "Hemen ekran görüntüsü at bana. Kapatıyorum.

O kapattıktan sonra konuşmaları ekran görüntüsü alıp ona yolladım.

Öküz🐂: Parka gel.

Mesajını görünce hemen saate baktım. Akşam altıya bir saat falan vardı. Babam zaten en erken altı buçukta geliyordu. Park çok uzak değildi. Ortalama sekiz dakikalık mesafedeydi.

Kilitli olan kapımın önce kilidini açıp sonra kendisini açtıktan sonra kafamı dışarıya uzatıp anneme seslendim.

"Anne! Baksana bir."

Oturma odasından çıkıp bana doğru geldi.

"Parka gideyim mi? Lütfen, Işıl ile buluşacağız. Yeminle geç kalmam yemeğe." Dedim ardı ardına.

"İyi, çok geç kalma. Bir saat dur gel." Dedi ve arkasını dönüp yürümeye başladı. Hemen kapıyı kapatıp üzerimi giyinmeye başladım. Klasik kışlık tayt ve sweat giyinip montumu da alıp çıktım evden.

Parka gelince Işıl'ı parkta, bir bankta otururken gördüm. Telefonuyla ilgileniyordu. Gidip yanına oturdum ve dürttüm. Kafasını kaldırıp yüzüme baktı ve konuşmaya başladı. Sevgi pıtırcığı yayan bir dostluğumuz yoktu.

"Hemen değilim dedi diye onun Barış olmadığına inanma bence." Dedi soğukça.

Barış apayrı bir konuydu. Okulun popüler kesimindendi. Bir buçuk senedir, bana teklif ediyordu fakat ne kadar reddetsem de usanmıyordu. İnsanda bir gurur olur en azından. Yüzsüz gibi, vazgeçmiyordu. Kabul, yakışıklıydı. Hem de fazlasıyla! Ama içi çirkindi. Peşimde olması gururumu okşasa da peşimde olmasını istemiyordum. Bir de arkadaş olarak konuştuğum erkeklere karışıyordu. Benim yüzüme gülse de önceden yediği haltları biliyordum. Tamam arada kesiyor olabilirim ama olsun. Yine de sevmiyordum onu. Onun yüzünden de bazı kızların kötü bakışlarına maruz kalıyordum. Ve arkadaşlarına; bana "yenge" demelerini söylüyordu, kıro.

"Barış gibi bir egoist neden kendisine küfür etsin ki?" Diye sordum.

"Bilmem." Dedi, aynı zamanda bunu beden dili ile de belirtmişti.