Şerefsiz || Anonim (TAMAMLANDI)

102. *Özel Bölüm*

13 Eylül 2016...

Kübra...

"Gizem, Ege çok hoş değil mi? Tam bir tumblr boy." Dedim hayranlığımı belirterek. O sırada telefonumu sessizden çıkarıyordum. Birden birisine çarpmam ile kendimi yerde buldum. Çanak elden gitti. Çarptığım çocuk zaten uzunken bana iyice yukarıdan bakmaya başlamıştı. Evet suç bendeydi ama kabul eder miyim?

"Önüne baksana çocuk." Derken ayağa kalkmıştım.

Gülerek, "Asıl sen bak." Dedi bana ve yoluna devam etti. Tekrar Gizem'in koluna girip, kapının önündeki otobüs durağına yöneldim.

"Çarptığın çocuğun yanındakini gördün mü?" Dedi Gizem bana.

"Hangisi, ela gözlü olan mı?" Diye sordum.

"Hayır diğeri, biraz daha uzun olan. Yanındaki çocuğu tanıyorum zaten. Adı Yamaç. Salağın teki." Dedi.

"Senin dediğine ben de dikkat ettim. Hoş çocuk. Ayrıca birkaç kere kütüphanede gördüm onu." Dedim. Kitap okuyan erkekler nadirdi ve benim idolümdüler.

"Senin çarptığın çocuk da Barış, sevgilisini bir görsen var ya melek yüzlü şeytan." Diyerek yüzünü buruşturan Gizem'e baktım.

"Çarptığım çocuğa, yani Barış'a, pek dikkat etmedim. Ama diğeri iyiydi." Dedim ve baş parmağımın üzerine işaret parmağımı bastırarak dudaklarıma götürüp mükemmel anlamında geri uzaklaştırdım. Bu bizim Gizem ile aramızda şifre olmuştu.

Sonunda otobüs geldiğinde itiş kakış otobüse bindik. Ayakta duracak yeri bile zor buluyorduk. Artık demirlere tırmanan bile vardı. Ben ise direk ile dans ediyordum şu an.

***

"Anne çok acıyor ya!" Diye yakındım anneme. Eve gelince, düştüğümden dolayı, kuyruk kemiğimin incinmiş olduğunu fark etmiştim. Ve annem acısının bir hafta süreceğinden bahsetmişti. Bu filmlerde ve kitaplarda böyle olmuyordu ama! Ev işlerini bile yapamıyordum. Şikayetçi olduğum şey bu değildi tabii. Ama acıyordu işte. Bir de tahta sıralarda oturuyorduk. İyice acıyacaktı.