Şerefsiz || Anonim (TAMAMLANDI)

109. *Özel Bölüm*

29 Eylül 2017

Barış...

"Dayanamıyorum artık Soner. O, o piçi severken ben hiçbir şey olmamış gibi yapamıyorum!" Dedim göz yaşlarım süzülürken ellerimi zaten çoktan dağılmış saçlarımın arasından geçirdim.

Kübra, 12. Sınıflardan olan Tugay ibnesini seviyordu. Hayır yani sen 10. Sınıfsın 12'ler senin neyine? Burada mis gibi yaşıtın dururken.

Soner elini omuzuma koyup ona bakmamı sağladı.

"Kanka yapabileceğin, yapabileceğimiz hiçbir şey yok. Duygulara söz geçmez. Insan bunu kendine yapamıyorken başkasına hiç yapamaz." Dedi.

"Ben o piçin suratını dağıtınca bakalım neresini sevecek onun." Dedim ellerimle göz yaşlarımı silerken.

Bu bir kadın için üçüncü ağlayışımdı. Birisi zaten annem içindi. Ama ikincisi hiçbir şeye değmezdi. Ama şunu anlıyordum ki, ikinci aglayışım kesinlikle Berna için değildi. Kendime, salaklığıma ağlamıştım.

"Kendinden büyük birini dövmeyi planlamıyorsun değil mi?" Dedi yamaç.

"Belki evet, belki hayır. Ama ben ne yapacağımı biliyorum." Diyerek hızla ayağa kalktım ve boş sınıfın kapısına yöneldim. Arkamdan beni durdurmak için bir şeyler söyleseler de, beni durdurmaya çalışsalar da ellerinden kurtulup aşağı kata indim. Kübra ile aynı kattaydı o piç.

Hızla Tugay'ın olduğu koridora girdim. Koridorun sonunda arkadaşlarıyla gülüyordu şerefsiz.

Yanına vardığım gibi suratına yumruğu indirmem bir oldu. Neye uğradığını şaşırıp yere serildikten sonra, arkadaşları bana ilişmeye çalışınca Soner ve Yamaç müdahale etti.

Şerefsizi yakalarından tutup kendime çektim. Beni ittirip ayağa kalktı ve sonrasında bir yumruk da o bana attı. Karşılık vermeyip yakalarından tuttuğum gibi duvara yapıştırdım. O da bırakmam için bileklerimi tutmuş sıkıyordu.

"Bana bak," dedim ve boğazımdaki tüğümü çözebilmek için yutkundum. Bunları söylemek benim için o kadar zordu ki...

"Kübra'yı üzmeyeceksin. Üzersen senin yedi ceddini sikerim. Mutlu edeceksin onu. Sevmesen de seviyormuş gibi yapacaksın." Dedim. Gözlerimdeki yaşları tutmak için büyük bir mücadele veriyordum.

Tek istediğim Kübra'nın mutlu olmasıydı.

"Saçmalama!" Diye dişlerinin arasından konuştu. "Sevgilim var benim. Hem dediğini yapsam bile, o kızın duygularıyla oynamış olurum aptal! Amacın kızı üzmek mi yoksa mutlu etmek mi? Eğer mutlu etmek istiyorsan aklını kullan, beni değil." Demesiyle afallamıştım. Bundan faydalanarak gevşeyen ellerimi yakalarından çekti.

Gözümden bir yaş düşmesiyle başımı eğdim. Haklıydı. Onun Kübra'yı seviyormuş gibi yapması, Kübra'yı daha da üzerdi.

"Siz ne yapıyorsunuz ya?!" Diye kükremişti adeta sevdiğim. Başımı ona çevirdiğimde yüzünde bir şaşkınlık oluştu. Ağladığımı mı fark etmişti?

"Sen.. siz ne yaptınız birbirinize?!" Dedi tekrar bağırarak.

Bize yaklaşıp Tugay'ın suratına baktı.

"Tugay.. abi," abi kelimesini o kadar zor söylemişti ki.. "Barış adına özür dilerim." Diye bitirdi sözünü ve arkasını dönüp gidecekken, formamın yakasından tutup beni de sürüklemeye başladı.

Eğilmek zorunda kalmıştım.

Tenha bir köşeye çekince durdu ve bana döndü.

"Neden yaptın bunu?" Dedi, sanki neden yaptığımı bilmiyormuş gibi. "Ve neden ağladın?" Dedi gözlerini kaçırarak. İşte beni merak etmesini beklemiyordum.

Göz yaşlarım akmaya başlarken, aksine gülümsüyordum.

"Sana sarılabilir miyim? Lütfen.."

Birkaç saniye kaçamak bakışlar attıktan sonra hafifçe başıyla onayladı. Kıyamıyordu işte merhametine aşık olduğum meleğim.

Ensesinden tutup kendime çektim ve başını göğüsüme yasladım. Diğer elimi de beline koydum. Ama karşılık vermiyordu bana. Sadece  ellerini göğüsüme koymuştu. Başımı eğip burnumu saçlarına daldırdım ve kokusunu içime çektim. Bal kokuyordu sevdiğim.

"Bal gibi kokuyorsun." Demem ile başını kaldırıp gözlerime baktı. Sadece baktı. Ama o da yeterdi bana. Bu da büyük bir nimetti benim için. Ben de biraz daha yaklaştım ve burnumu burnuna sürtmemle yanaklarının kızarıp dudaklarının aralanması bir oldu. Öpecek kadar yakın olup öpememek... işte en zor şeydi galiba.